Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego , Benedyktynki Samarytanki
Congregatio Sororum Benedictinarum Samaritanarum a Cruce Christi (OSBSam)
Dom generalny
Niegów-Samaria, ul. Klonowa 1
07-230 Zabrodzie
tel.+fax: (0-29) 757-12-82
e-mail: osbsam@zakon.opoka.org.pl
strona internetowa: http://www.samarytankiosb.pl/
Duchowość zgromadzenia Założycielka oparła na Regule św. Benedykta. Fascynowała ją myśl, by we wszystkim uwielbić Boga. Pragnęła bowiem, aby siostry liturgiczną modlitwą Kościoła wielbiły przymiot sprawiedliwości Bożej, a apostolstwem czynu i świadectwem życia konsekrowanego podejmowały pokutę za swoje i nie swoje winy, przypominając światu konieczność zadośćuczynienia za dokonujące się zło, za odrzucanie i uchylanie się od praw Bożych.
Zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie diecezjalnym 8 XII 1932 r., a na prawie papieskim 5 IV 1974 r. Prawną afiliację do Rodziny benedyktyńskiej otrzymało 14 I 1965 r. Aktualnie liczy 160 sióstr, posiada 15 domów zakonnych. Siostry pełnią samarytańską posługę w domach pomocy społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie, w ośrodkach wychowawczych dla dzieci i młodzieży z rodzin patologicznych oraz w domu samotnej matki. W 1998 roku siostry podjęły również pracę wśród dzieci specjalnej troski w domu dziecka na Białorusi (k/Gomla).
Sceną z Ewangelii szczególnie bliską dla matki Wincenty była opisana przez św. Jana rozmowa Zbawiciela z Samarytanką przy studni Jakuba (J 4,1–42). Matka chciała – jak rozmówczyni Jezusa – głosić światu miłość i dobroć Bożą. Dlatego hasłem benedyktynek samarytanek są słowa św. Jana: "Bóg jest miłością" (1 J 4,8). Miłość krzyża, duch służby, wiara w obecność cierpiącego Chrystusa w każdym człowieku potrzebującym pomocy są, zwłaszcza dziś, niezwykłym świadectwem, tak potrzebnym współczesnemu światu.
Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego jest nową gałęzią w pradawnym drzewie Rodziny św. Benedykta. Zostało założone 6 stycznia 1926 r. przez Sługę Bożą matkę Wincentę od Męki Pańskiej Jadwigę Jaroszewską (1900- 1937), która w tym dniu podjęła pionierską działalność w szpitalu św. Łazarza w Warszawie na oddziale chorych wenerycznie, przymusowo leczonych.
Założycielka odznaczała się wielką wrażliwością na zło moralne i biedę materialną, na potrzeby ludzi chorych, wzgardzonych, opuszczonych i odsuniętych na margines społeczny. Obdarowana przez Boga szczególnym charyzmatem – z miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego – poświęciła dla nich całe swoje życie wypełnione pokutą i cierpieniem. Jej pragnieniem było, aby ludzie pogrążeni w moralnej nędzy mogli się podźwignąć, odnaleźć sens życia i poczucie własnej godności.
Dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w różnym stopniu organizowała placówki opiekuńczo-wychowawcze. Wypracowała własny system wychowawczy, zwany rodzinkowym, rewelacyjny na ówczesne czasy i użyteczny po dzień dzisiejszy. Zapewnia on umysłowo upośledzonym, zwłaszcza osieroconym dzieciom atmosferę miłości i ciepła rodzinnego, co jest pierwszym i podstawowym warunkiem rozwoju każdego dziecka. Matka Wincenta dała jednocześnie głębokie uzasadnienie teologiczne pełnionej posłudze dzieciom niepełnosprawnym, ukazując ich rolę w zbawczym planie Bożym.