Instytut Zakonny Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego
Apostolae Iesu Crucifixi (AJC)
Dane teleadresowe
Dom Maryi
ul. P.O.W. 22
42-217 Częstochowa
tel. (34) 361 29 63
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.apostolki.pl
Historia
23 WRZEŚNIA 1968
Ks. Domenico Labellarte, Ojciec Założyciel, przyswajał duchowość Ojca Pio od dnia, w którym go poznał w 1943 r., aż do dnia jego śmierci w 1968 r. Ojciec Pio zmarł nad ranem 23 września 1968 r. Między godziną 8:00 a 8:30 Pan sprawił, że nasz Ojciec został całkiem sam przy ciele Ojca Pio i cały pochłonięty jakąś Obecnością. Ta chwila pozwoliła, by Ojciec poczuł silne natchnienie: „Kontynuuj to, co widziałeś i nauczyłeś się ode mnie… dokończ Dzieło uzupełniając go o tajemnicę Odkupienia: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana Jezusa, które widziałeś w moim życiu!” – Pomyślał: „Co widziałem u Ojca Pio? Że był ukrzyżowany”.
Było to wezwanie do szukania osób, które byłyby przedłużeniem duchowości zaczerpniętej od Ojca Pio, osób, które umiłowałyby modlitwę i cierpienie oraz zachęcały do tego innych. Tak zrodził się pomysł, by założyć dwa instytuty zakonne: Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego i Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego, które stałyby się uzupełnieniem Dzieła „… w służbie Bożego Miłosierdzia”, w którego skład wchodziły do tej pory jedynie dwa instytuty świeckie: Służebnice Bożego Miłosierdzia i Słudzy Bożego Miłosierdzia.
Podczas gdy ta myśl dojrzewała na modlitwie, ks. Domenico odczuwał potrzebę, by ją zweryfikować i skonfrontować z kimś czy rzeczywiście jest ona zgodna z wolą Bożą. W styczniu 1970 r. miał możliwość spotkania się i porozmawiania z Matką Speranzą od Jezusa (Collevalenza w Perugii).
W odpowiedzi na pytanie czy pójść w kierunku założenia nowych instytutów zakonnych, Matka Speranza uścisnęła mu mocno ręce i powiedziała z dużą siłą w głosie i bardzo stanowczo: „Tak, to jest to!”, a po chwili ciszy dodała: „Lecz niech się Ojciec przygotuje na Kalwarię!” Ks. Domenico pomyślał wtedy: „Wygląda na to, że chodzi tu o coś, co się podoba Bogu, a przeszkadza diabłu, dlatego będę musiał stawić czoło problemom”.
12 WRZEŚNIA 1971
Tymczasem Pan przygotowywał osoby, z których chciał utworzyć to nowe dzieło. 12 września 1971 r. podczas mszy św. w ramach obchodów jubileuszu 25-lecia święceń kapłańskich Ojca Założyciela dwie młode dziewczyny (z których jedną jest nasza Matka Generalna, s. Maria Saveria Palmisano) otrzymały habit zakonny poświęcony przez arcybiskupa Bari, J. E. Enrico Nicodemo.
Wkrótce wyjechały do Rzymu, by podjąć swe pierwsze zadanie na rzecz przyszłych kapłanów w seminarium Collegio Capranica, które było „kołyską” Dzieła, a od tej chwili stało się nią również dla Apostołek.
25 MARCA 1973 – 20 LISTOPADA 1988
25 marca 1973 r. instytuty Apostołek i Apostołów Jezusa Ukrzyżowanego otrzymały kościelne zatwierdzenie od biskupa pomocniczego Bari, J. E. Michele Mincuzzi, ponieważ J. E. Nicodemo był wówczas ciężko chory.
Tymczasem Pan powoływał kolejne osoby. W ten sposób powstały wspólnoty w Valenzano i San Giovanni Rotondo. W 1979 r. Apostołki zostały przyjęte w diecezji Palestrina, w miejscowości Colle San Pietro-Zagarolo (obecnie gmina San Cesareo), gdzie poświęciły się apostolstwu w parafii „Madonna della Fiducia” współpracując z proboszczem w duszpasterstwie, nauczaniu i prowadzeniu przedszkola „Casa Nazarena” (założonego przez kardynała Pietro Parente) oraz nauczaniu religii w szkołach średnich. To właśnie biskup Palestriny, J. E. Pietro Garlato, 20 listopada 1988 r. w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata zatwierdził Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego jako instytut zakonny na prawach diecezjalnych.
LATA 1991 – 1997
Instytut zaczął się rozwijać także poza granicami Włoch, a wspólnoty powiększały się wraz z przybywaniem nowych członków różnych narodowości.
W 1991 r. Patriarcha Łaciński Jerozolimy, J. E. Michel Sabbah, poświęcił dom zakonny Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego w Betlejem mieszczący się niedaleko Groty Narodzenia. Tak zaczęła się nasza misja na ziemi Jezusa.
W 1994 r. Matka Maria Saveria, zaproszona przez J.E. Ramirez, po raz pierwszy udała się na Filipiny, a już rok później trzy siostry rozpoczęły misję w dzielnicy Manili, Binondo, posługując ubogim na stołów\ce parafialnej im. Św. Wawrzyńca Ruiz. Sześć miesięcy później przeniosły się na południe kraju do Tugbok-Davao City na wyspie Mindanao, gdzie otrzymały niewielki kawałek ziemi. Po roku powstał tam dom zakonny, kaplica i dom dla dzieci biednych i opuszczonych. 12 października 1997 r. Arcybiskup Davao, J. E. Capalla, dokonał poświęcenia całego kompleksu. W niedługim czasie oprócz sióstr zamieszkały w nim pierwsze dzieci.
Tego samego roku również w Polsce, w Częstochowie, została poświęcona kaplica sióstr przez abpa Stanisława Nowaka, a siostry mieszkały w tym domu już od listopada 1996 r.
OD 2000 DO DZIŚ
W 2000 r. instytut mógł otworzyć nową wspólnotę w diecezji Molfetta-Giovinazzo-Ruvo-Terlizzi we Włoszech, 8 lutego 2005 r. dom w Colle Fiaschetta koło Rzymu, w 2013 r. w Arezzo w Toskanii, a w 2017 r. w Carpi, w północnych Włoszech.
Założyciel
Ks. Domenico Labellarte urodził się w Valenzano, prowincji Bari 17 maja 1921 r. W wieku dziewięciu lat silnie poczuł powołanie do kapłaństwa i życia misyjnego. W 1936 r. wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium w Bari. Od 1941 r. kontynuował formację seminaryjną w Collegio Capranica, studiując jednocześnie na Uniwersytecie Gregoriańskim. Z powodu słabego zdrowia rektor Collegio Capranica poradził mu powrót do domu, dając jednocześnie do zrozumienia, że widzi trudności w realizacji jego powołania do kapłaństwa. 31 stycznia 1943 r. obładowany książkami i mocno zawiedziony opuścił Rzym.
W takim stanie ducha wracając pociągiem do domu dotarł do stacji Benevento. Tam przypomniał sobie o pewnym zakonniku nazywanym Ojcem Pio, o którym słyszał od swej kuzynki. Podjął decyzję, że pojedzie do Foggi a stamtąd do San Giovanni Rotondo. 2 lutego 1943 r. wyspowiadał się u Ojca Pio i z płaczem zapytał go: „Czy będę kapłanem?” On zapewnił go: „Tak, będziesz kapłanem i misjonarzem”. Dwa miesiące później w pełnym zdrowiu powrócił na studia.
Od tego momentu przewodnictwo, zachęta i rady świętego kapucyna towarzyszyły mu przez następnych dwadzieścia sześć lat życia.
MAJ 1943
W połowie maja 1943 r. Domenico Labellarte w kaplicy Collegio Capranica w Rzymie przed obrazem św. Agnieszki otrzymał potrójne natchnienie:
- pogłębienie życia kapłańskiego w duchownych i w ludzie Bożym;
- formacja osób, które pomagają kapłanom w ich życiu i posłudze, zwłaszcza duszpasterskiej;
- wspieranie szczerego i aktywnego braterstwa pomiędzy wszystkimi kapłanami, zakonnymi i diecezjalnymi.
To natchnienie w przyszłości stanie się podstawą Dzieła „… w służbie Bożego Miłosierdzia”. Ojciec Pio 22 sierpnia 1943 r. potwierdzi, że natchnienie pochodzi od Boga, mówiąc: „To nie ty, ale Bóg tego chce!” Ojciec Pio pobudzi młodego Domenico, aby zaczął realizować to natchnienie, począwszy od kolegów w seminarium, razem z którymi mógłby się modlić i pomagać ubogim w Rzymie. W ten sposób zaczęło istnieć pierwsze stowarzyszenie: Łańcuch Wielkiego Miłosierdzia.
SIERPIEŃ 1946
11 sierpnia 1946 r. został wyświęcony na kapłana w Valenzano.
Rok później Ojciec Pio odwiódł młodego kapłana od zamiaru kontynuowania studiów w Rzymie zapraszając go, aby zatrzymał się w San Giovanni Rotondo, gdyż zamierzał osobiście go formować. Przy tej okazji powiedział mu: „Zostaw wszystko i weź tylko Biblię”. Od tej pory posłuszeństwo temu nakazowi będzie prowadzić księdza Domenico w medytacji Słowa Bożego, czego owoce przekazywał innym w bardzo przystępny i prosty sposób tak, że nazwano go „mówiącą Biblią”.
Innym razem Ojciec Pio przekazał mu książkę pt. „Męka Jezusa Chrystusa” mówiąc: „Weź ją i rozważaj codziennie”. Później ksiądz Domenico powierzy ją w szczególny sposób Apostołkom i Apostołom Jezusa Ukrzyżowanego z tą samą zachętą.
WRZESIEŃ 1968
Po trzech latach praktyki duszpasterskiej w San Giovanni Rotondo ks. Domenico wrócił do swej rodzinnej miejscowości. Otrzymał urząd proboszcza parafii św. Rocha w Valenzano. Swoje zadania duszpasterskie wykonywał z wielką gorliwością i duchem ofiarnym.
Tutaj rzuci fundament pod Dzieło dzięki konsekracji kilku dziewcząt, które w przyszłości staną się Służebnicami Bożego Miłosierdzia, żeńskiego instytutu świeckiego, a do których dołączy męski instytut świecki, Słudzy Bożego Miłosierdzia. Te dwa Instytuty wraz z innymi aktywnościami będą tworzyć Dzieło „… w służbie Bożego Miłosierdzia”.
23 września 1968 r. przy trumnie Ojca Pio, Założyciel poczuł bardzo silne natchnienie, by uzupełnić Dzieło żyjące tajemnicą Wcielenia o tajemnicę Odkupienia: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, tajemnicę, którą ks. Domenico widział realizowaną w życiu Ojca Pio. W ten sposób powstały dwa instytuty zakonne: Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego i Apostołowie Jezusa Ukrzyżowanego, których szczególnym zadaniem jest umiłowanie i prowadzenie innych do miłowania modlitwy i ofiary, biorąc szczególny przykład z Ojca Pio.
W następnych latach zrodziły się dwa stowarzyszenia dla świeckich:
– Ruch Apostolat Bożego Miłosierdzia
– Rodziny Zjednoczone w Życiu i Działaniu.
PODRÓŻE MISYJNE
Już od 1963 r. ks. Domenico, zachęcany przez Ojca Pio, rozpoczął organizowanie dni skupienia 13 dnia każdego miesiąca, a także rekolekcji otwartych dla wszystkich w każdym czwartym tygodniu miesiąca w San Giovanni Rotondo. Posłuszny radzie Ojca Pio: „Karm innych tym, czym sam się karmisz”, Założyciel codziennie celebrował liturgię godzin wraz z wiernymi, dając im do ręki Biblię, by lepiej śledzili codzienne lektury godziny czytań.
To jego gorące pragnienie współpracy z Jezusem dla zbawienia dusz przełożyło się na częste podróże misyjne po Włoszech, Francji, Niemczech, Polsce, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Wenezueli, którym Ojciec Założyciel zawsze dawał pierwszeństwo pomimo licznych zadań duszpasterskich. W swojej parafii w Valenzano kilkakrotnie organizował misje, wysyłając misjonarzy do wszystkich rodzin swojej parafii.
Aby dotrzeć do jak największej liczby dusz, ks. Domenico już od początku lat pięćdziesiątych używał wszelkich możliwych środków: magnetofonów, megafonów do głoszenia Słowa Bożego na placach i ulicach, a później także drukował biuletyny i założył radio wykupując częstotliwość radiową.
