Trynitarze

Zgromadzenie trynitarzy zastało założone w 1198 r. w dobie wypraw krzyżowych przez św. Jana de Matha i zatwierdzone bullą papieża Innocentego III „Operante divine dispositionis”. Zakon Trynitarzy działał na terenie Polski w latach 1685-1907. Obszar działalności tego zakonu ograniczał się do wschodnich ziem Rzeczypospolitej. Trynitarze byli zakonem kwestującym. Ich zadaniem było wykupywanie Polaków z niewoli tatarskiej (jasyru). Nierzadko zakonnicy, gdy już brakowało pieniędzy, sami oddawali się w ręce Tatarów, w zamian za uwalnianego z niewoli.Miejscowości, w których założono domy zakonne trynitarzy (w kolejności chronologicznej): Lwów, Kraków, Stanisławów, Beresteczko, Warszawa, Halicz, Antokol i Werki (dziś dzielnice Wilna), Kamieniec Podolski, Orsza, Łuck, Tomaszów Lubelski, Brześć, Lublin, Krotoszyn, Brahiłów, Bursztyn, Szumbar, Czołlhan, Babinowicze, Biały Kamień.

W Lublinie trynitarze posiadali najpierw dom zakonny, a następnie – z uwagi na zubożenie – zamieszkiwali jedną z wież w murach miejskich, nazywaną Wieżą Trynitarską. Wraz z przyjazdem do Polski w 1986 o. Jerzego Kępińskiego doszło do restytucji tego zakonu w kraju. Współcześnie zadaniem i regułą Zakonu jest „wykupywanie” ludzi z rozmaitych rodzajów niewoli – zewnętrznej i wewnętrznej, również uzależnień od alkoholu, narkotyków itp.

Współcześnie: Trynitarze obecnie w Polsce mają dwa klasztory i należą do prowincji włoskiej. W Krakowie pełnią posługę duszpasterską w Areszcie Śledczym Kraków-Podgórze i Zakładzie Karnym Kraków-Nowa Huta. To jedna z form realizacji charyzmatu Zakonu Przenajświętszej Trójcy.

Św. Jan de Matha, urodził się w 1154 r. we Francji. W czasie pierwszej sprawowanej przez siebie Mszy św. w 1193 r. miał widzenie, w którym został powołany do założenia nowego zakonu, który zajmowałby się opieką nad chrześcijanami popadającymi w niewolę niewiernych. Cel ten zrealizował zakładając trynitarzy. Zmarł w 1213 r.