Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Panny Maryi
Congregatio Missionariorum Oblatorum Beatae Mariae Virginis Immaculatae (OMI)
Dom Prowincjalny
60-102 Poznań
ul. Ostatnia 14
tel. 505 086 748 (Sekretarz prowincjalny)
tel. 503 188 782 (Koordynator medialny Polskiej Prowincji)
e-mail: [email protected] (Sekretarz prowincjalny)
e-mail: [email protected] (Koordynator medialny Polskiej Prowincji)
strona internetowa: www.oblaci.pl
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, założone w 1816 r. przez św. Eugeniusza de Mazenoda, ma na celu przepowiadanie Ewangelii najbardziej opuszczonym i potrzebującym. Hasłem Zgromadzenia jest: Evangelizare pauperibus misit me – Posłał mnie, bym głosił Dobrą Nowinę ubogim.
Eugeniusz de Mazenod jako młody kapłan, dostrzegł potrzeby Kościoła francuskiego, który po Rewolucji Francuskiej przeżywał wielki kryzys religijny i moralny. Swoją kapłańską troską otoczył przede wszystkim najbardziej potrzebujących – więźniów, młodzież, służących, a także ludność wiejską. W niedługim czasie do swojej szczególnej pracy pozyskał kilku innych gorliwych kapłanów, gotowych wraz z nim głosić Ewangelię po prowansalsku, a więc w języku miejscowego prostego ludu.
Pierwsi misjonarze wędrowali z wioski do wioski nauczając prosty lud i długie godziny spędzając w konfesjonale. W okresach wolnych od posługi misjonarze prowadzili we wspólnocie intensywne życie modlitwy i braterstwa. Sami nazwali się „Misjonarzami Prowansji”. Dla zapewnienia ciągłości posługi Eugeniusz zwrócił się bezpośrednio do papieża w celu uzyskania dla swojej wspólnoty oficjalnej aprobaty jako zgromadzenia zakonnego na prawie papieskim. Jego cierpliwa i nieustraszona ufność sprawiły, iż 17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził nowe zgromadzenie pod nazwą oblatów Maryi Niepokalanej.
Mimo powiększającego się zakresu zadań apostolskich – przepowiadanie, praca z młodzieżą, prowadzenie sanktuariów maryjnych, kapelanie więzienne, posługa spowiedzi, prowadzenie seminariów i parafii – Eugeniusz podkreślał potrzebę głębokiej formacji duchowej oraz życia braterskiego we wspólnocie. Był człowiekiem, który bezgranicznie ukochał Chrystusa i w odpowiedzi na potrzeby Kościoła był gotów podjąć się każdej formy ewangelizacji. Naczelną pobudką jego działania była „chwała Boża, dobro Kościoła oraz zbawienie i uświęcenie dusz”.
Eugeniusz de Mazenod powołał do życia Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej przede wszystkim w celu niesienia duchowej pomocy opuszczonej ludności wiejskiej we Francji, ale jego gorliwość o Królestwo Boże i umiłowanie Kościoła kazały pójść oblatom aż po najdalsze krańce ziemi. Pierwsi oblaci jako misjonarze dotarli najpierw do Szwajcarii, Anglii i Irlandii, a następni do Kanady, Stanów Zjednoczonych, na Cejlon (Sri Lanka) i do Południowej Afryki.
Szczyt rozwoju zgromadzenia oblaci osiągnęli w 1966 roku, dochodząc do liczby 7.630 członków. W chwili obecnej na całym świcie jest prawie 4.000 oblatów – młodszych i starszych, oblatów w pierwszej formacji, kapłanów i braci zakonnych; w tym 2 kardynałów, 52 biskupów, 2 prefektów apostolskich.
Chociaż ze względu na kryzys powołań w wielu krajach zachodnich oraz podeszły wiek starszego pokolenia ilość oblatów ogólnie zmniejsza się, to jednak w ostatnich latach zauważa się w Zgromadzeniu stopniowy wzrost nowych powołań, zwłaszcza w Afryce i w Azji. Najwięcej powołań w Zgromadzeniu ma Prowincja Polska.
Obecnie oblaci są na wszystkich kontynentach świata, w 67 krajach świata, a oblaci polskiego pochodzenia pracują m. in. na misjach w: Kamerunie, na Madagaskarze, Argentynie, Paragwaju, Urugwaju, Brazylii, Hong-Kongu, Pakistanie, Australii, Kanadzie, USA, Ukrainie, Białorusi, Turkmenistanie, krajach skandynawskich i Beneluksu. Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej posiada jednego świętego – św. Eugeniusz de Mazenod i błogosławionych: o. Józef Gérard (Francuz), o. Józef Cebula (Polak), o. Franciszek Esteban Lacal i 22 towarzyszy (Hiszpanie), bł. Mario Borzaga i 5 towarzyszy (Włoch i Francuzi). Ponadto jest rozpoczęty proces beatyfikacyjny kilku innych oblatów.
Bardzo ważną cechą charyzmatu zgromadzenia założonego przez św. Eugeniusza de Mazenoda jest misyjność. Pius XI nazwał oblatów „specjalistami od trudnych misji”. Posługa misyjna zgromadzenia ma dwa oblicza: głoszenie misji ludowych (parafialnych) i misje zagraniczne (ad gentes). Naczelne miejsce w posłudze misyjnej zajmuje głoszenie Ewangelii i przepowiadanie.
Z posługą misjonarzy oblatów w Kościele i dla budowania Kościoła jest nierozerwalnie związana osoba Maryi Niepokalanej. To Ona, zatroskana o przyjęcie Chrystusa, aby dać Go światu, dla którego jest On nadzieją, kroczy na misyjnych szlakach całej ziemi. Konstytucje i Reguły zgromadzenia przypominają oblatom, iż „zawsze uważać Ją będą za swoją Matkę – żyć z Nią w wielkiej zażyłości, jaka łączy dzieci z matką. Dlatego wszędzie tam gdzie posyła nas Kościół niesiemy ze sobą i w sobie żarliwe nabożeństwo do Niepokalanej, ponieważ jest Ona zapowiedzią zwycięstwa Boga nad wszelkim złem”. Kapłani i bracia w zgromadzeniu są w sposób szczególny ofiarowani – oblat w języku łacińskim znaczy ofiarowany (oblatus) – Misjonarze ofiarowani (oblaci) Maryi Niepokalanej.
Św. Eugeniusz de Mazenod (1782-1861) był postacią wybitną. Jego osoba i działalność wywarła niewątpliwie wpływ na historię Kościoła w porewolucyjnej Francji w sposób szczególny na wioski Prowansji, gdzie posługiwał jako młody kapłan, na diecezję marsylską, której był biskupem i na cały Kościół Powszechny stając się także założycielem zgromadzenia zakonnego.
3 grudnia 1995 roku, w I Niedzielę Adwentu Ojciec Święty Jan Paweł II kanonizował Eugeniusza de Mazenoda i w wygłoszonej wówczas homilii powiedział: „Eugeniusz de Mazenod był człowiekiem Adwentu, człowiekiem oczekiwania na Przyjście Syna Człowieczego. Nie zadowalał się on jednak tylko oczekiwaniem na to Przyjście, lecz jako biskup i założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, całe swoje życie poświęcił przygotowywaniu tego Przyjścia.
Intensywność tego oczekiwania miała u niego charakter heroiczności, to znaczy, w stopniu heroicznym była naznaczona wiarą, nadzieją i miłością apostolską. Eugeniusz de Mazenod był jednym z tych apostołów, którzy przygotowywali czasy nowożytne, nasze czasy”. Po kanonizacji, Jan Paweł II powiedział: „Cieszę się, że mogłem kanonizować Eugeniusza de Mazenoda. Chciałbym w moim życiu dokonać tego, czego on dokonał w swoich czasach. Jego relikwie postawiłem w mojej prywatnej kaplicy i wybrałem go na mego osobistego patrona w dziele nowej ewangelizacji”.
Biskup Marsylii i Założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej urodził się 1 sierpnia 1782 roku w Aix-en-Provence na południu Francji. Chociaż pochodził z rodziny szlacheckiej, nie miał bynajmniej beztroskiego dzieciństwa. Jako dziecko, z powodu wybuchu Rewolucji Francuskiej, w 1791 roku został zmuszony wraz z rodzicami do opuszczenia Francji.
Przez 11 lat tułał się po terenie dzisiejszych Włoch. Rodzina politycznych uchodźców, jaką byli de Mazenodowie, wędrowała z jednego miasta Włoch do drugiego /Turyn, Wenecja, Neapol, Palermo/. W 1802 roku, Eugeniusz jako 20-letni młodzieniec powrócił do ojczystej Francji i był dogłębnie zaniepokojony katastrofalną sytuacją Kościoła we Francji; Kościoła wyśmianego, atakowanego i spustoszonego przez Rewolucję. W obliczu takiej sytuacji zaczyna angażować się na rzecz Kościoła lokalnego w Aix-en-Provence.
W pewien Wielki Piątek, najprawdopodobniej w 1807 roku przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego przeżył radykalne nawrócenie. Doświadczenie to wywarło znaczny wpływ na życie duchowe założyciela oblatów i określane jest jako „nawrócenie miłości”, polegające na dążeniu do zjednoczenia się z Chrystusem. Odkrył wtedy w sobie powołanie do kapłaństwa i wolę całkowitego poświęcenia się Bogu. Pomimo sprzeciwu swej matki, w wieku 26 lat wstąpił do seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu, a 21 grudnia 1811 w Amiens przyjął święcenia kapłańskie.
Po powrocie w rodzinne strony do Aix nie podjął zwyczajnej posługi duszpasterskiej w parafii, lecz swą kapłańską troską otoczył przede wszystkim najbardziej duchowo potrzebujących. Założył Stowarzyszenie Młodzieży Chrześcijańskiej, pracował apostolsko z najuboższymi, z ofiarami Rewolucji Francuskiej, m.in. opuszczonymi dziećmi, służącymi, robotnikami, a także jeńcami austriackimi. Mieszkańcom miast i wsi prowansalskich głosi Ewangelię, posługując się dialektem prowansalskim, a nie językiem francuskim, który dla ubogich był niezrozumiały. Ludzie prości garnęli się do niego, ale jego szeroka działalność i poświęcenie się dla ubogich budziły do niego niechęć zarówno szlachty, z której się wywodził, a nawet wielu okolicznych kapłanów.
Po pewnym czasie Eugeniusz zauważył, że sam nie jest w stanie prowadzić tak wielkiego dzieła odnowy. Zdołał skupić wokół siebie kapłanów gorliwych o zbawienie dusz i w 1816 roku założył stowarzyszenie księży pod nazwą Misjonarze Prowansji. Głosili oni kazania, rekolekcje i misje na terenie Prowansji. Stowarzyszenie to w 1826 roku zostało zatwierdzone przez papieża Leona XII jako Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Najświętszej i Niepokalanej Panny Maryi. Krótko potem, jeszcze za życia założyciela, w 1841 roku oblaci wyjechali do pracy misyjnej poza granice Francji. Najpierw były to Północna Kanada, (gdzie do dzisiaj pracują m. in wśród Indian i Eskimosów), a następnie Stany Zjednoczone, Cejlon (Sri Lanka) i Południowa Afryka. W 1832 roku Eugeniusz został mianowany biskupem pomocniczym Marsylii, 5 lat później jej ordynariuszem.
Św. Eugeniusz był człowiekiem, który pasjonująco ukochał Chrystusa i w odpowiedzi na potrzeby Kościoła był gotów podjąć się każdej formy apostolstwa. Często można było spotkać biskupa Eugeniusza, jak piechotą udawał się do chorych lub rozmawiał z przekupkami na rybnym targowisku. Równie często, gdy nie wiedziano, gdzie się podziewa, szukano go w kościołach Marsylii, w których zwykł się modlić.
Pośród tej apostolskiej aktywności Eugeniusz był równocześnie wyróżniającym się pasterzem Kościoła marsylijskiego. Starał się o właściwe przygotowanie swoich kapłanów do przyszłej ich pracy, zakładał nowe parafie, wybudował katedrę i górujący nad miastem kościół-sanktuarium Notre-Dame de la Garde. Wskazywał kapłanom na potrzebę świętości życia, sprowadził na teren diecezji szereg zgromadzeń zakonnych, a braciom w biskupstwie przewodził w popieraniu słusznych praw Biskupa Rzymu. Urósł w ten sposób do rangi znaczącej postaci w Kościele francuskim owego czasu. W 1856 roku Napoleon III mianował go senatorem, a w chwili śmierci był on najstarszym biskupem Francji.
Eugeniusz de Mazenod zmarł w Marsylii, 21 maja 1861 roku, w wieku 79 lat. W ostatnich chwilach życia, pełen pokoju, otoczony rzeszą oblatów, modlił się. Do oblatów powiedział między innymi: „Umieram szczęśliwy, bo dobry Bóg raczył mnie wybrać, aby utworzyć w Kościele Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej”. Zostawił też swój duchowy testament dla członków założonego przez siebie Zgromadzenia: „Praktykujcie między sobą miłość, miłość, miłość, a na zewnątrz gorliwość o zbawienie dusz”. Heroiczność jego miłości i gorliwości o zbawienie dusz została potwierdzona przez Kościół. Beatyfikowany został przez papieża Pawła VI w niedzielę misyjną 19 października 1975 roku, a 3 grudnia 1995 roku został kanonizowany przez Jana Pawła II.
