Kombonianie

Misjonarze Kombonianie
ul. Łączna 14/16
03-113 Warszawa
tel. (0-22) 811-28-47, 676-56-28
fax: (0-22) 676-56-01
strona internetowa: www.kombonianie.pl

Daniel Comboni odznaczał się całkowitym oddaniem sprawie misji. Dla niej przemawiał, żył i umarł ze słowami na ustach: „Ja umieram, ale dzieło moje nie umrze”. Dzisiaj świadectwo życia Comboniego jest obecne w sercach prawie 1800 misjonarzy, 1900 sióstr zakonnych i 800 misjonarek świeckich, którzy swym stylem życia i działalnością całkowicie poświęcają się służbie misyjnej wśród narodów i grup etnicznych jeszcze nie znających Dobrej Nowiny lub zewangelizowanych niedostatecznie.

Żyjemy i pracujemy we wspólnotach międzynarodowych, poprzez które staramy się dawać świadectwo przyjaźni, solidarności braterskiej i powszechności Kościoła oraz razem iść za Chrystusem żyjąc radami ewangelicznymi czystości, posłuszeństwa i ubóstwa. Zjednoczeni przez wspólne powołanie staramy się opierać nasze życie wspólnotowe na regularnym przebywaniu ze sobą, na wspólnym szukaniu woli Bożej, dzieleniu się modlitwą, wspólnym planowaniu i wspólnej pracy misyjnej.

W naszym zaangażowaniu misyjnym współpracujemy z Kościołami lokalnymi, z innymi zgromadzeniami zakonnymi, z organizacjami społecznymi i ludźmi świeckimi, bo wierzymy, że dzieło misyjne zależy od całego Kościoła, a nie tylko od jego części. Dlatego też ważną formą naszej działalności jest animacja misyjna, czyli uwrażliwianie Kościołów i społeczności na problemy misji i Trzeciego Świata. Innym celem naszej pracy jest to, co zaproponował Daniel Comboni: „Zbawić Afrykę przez Afrykę”.

Dlatego też nasza praca polega głównie na ewangelizowaniu ludów i narodów, do których jesteśmy posłani, na rozwoju lokalnych wspólnot chrześcijańskich, aby stając się dorosłymi w wierze, mogły one same ewangelizować swoich braci oraz szerzyć Ewangelię także wśród innych narodów. Wierność Chrystusowi oraz charyzmatowi Comboniego wymaga od nas zaangażowania się we wszystkie dziedziny życia ludzkiego a więc: pracujemy na rzecz sprawiedliwości i pokoju, obrony praw człowieka, na rzecz wyzwolenia człowieka z lęku, głodu, chorób, przemocy, niesprawiedliwości, na rzecz popierania rozwoju ludzkiego poprzez działalność edukacyjną i naukową, pracę w szpitalach i organizacjach społecznych.

Nasze zgromadzenie składa się z braci i kapłanów, co czyni bardziej owocną naszą działalność dzięki różnorodności i wzajemnej współpracy. Misjonarze kapłani są konsekrowani do głoszenia Słowa Bożego, sprawowania Eucharystii i innych sakramentów, do bycia znakiem jedności we wspólnotach chrześcijańskich oraz do innych zadań, jakich wymaga od nich konkretna praca misyjna. Bracia misjonarze realizują swoje powołanie misyjne uczestnicząc w budowie i rozwoju wspólnoty ludzkiej i chrześcijańskiej poprzez wykonywanie pracy zawodowej, pomoc w duszpasterstwie oraz poprzez ewangeliczne świadectwo życia. Aktualnie pracujemy w prawie 40 krajach Afryki, Ameryki Północnej i Łacińskiej, Azji i Europy.

Daniel Comboni urodził się 15 marca 1831 r. w Limone sul Garda, we włoskim regionie Lombardia. Był czwartym z ośmiorga dzieci Ludwika i Dominiki Pace. Od dzieciństwa Daniel odznaczał się wyjątkową inteligencją. Rodzice posłali go do szkoły prowadzonej w Weronie przez ks. Nicolę Mazzę. Właśnie tam w Danielu zrodziło się powołanie kapłańskie, które było zarazem powołaniem misyjnym. Mając zaledwie 17 lat, Daniel zobowiązał się przed Bogiem, że całe swoje życie poświęci ewangelizacji Afryki Środkowej.

Po ukończeniu studiów w r. 1854 otrzymał w Trydencie święcenia kapłańskie, a trzy lata później wziął udział w wyprawie misyjnej, zorganizowanej przez ks. Mazzę, do Chartumu, stolicy Sudanu. Choć tropikalny klimat i febra spowodowały śmierć kilku spośród jego towarzyszy-kapłanów, ks. Comboni nie ustawał w pracy apostolskiej. «Myśl o tym, że pracujemy bądź umieramy dla Chrystusa l dla zbawienia najbardziej opuszczonych dusz, napawa nas taką słodyczą, że po prostu nie możemy zaniechać tego wielkiego dzieła» – pisał wtedy w liście do rodziców.

W r. 1859 wrócił na pewien czas do Werony, aby podreperować mocno nadwerężone zdrowie. Opiekował się wówczas młodymi Afrykanami przebywającymi w szkołach ks. Mazzy. Podczas drugiego pobytu w Europie w r. 1864 odwiedził Rzym, a kiedy modlił się przed grobem św. Piotra, zrodziła się w nim myśl, by opracować plan odnowy duchowej Czarnego Lądu, oparty na zasadzie «zbawienia Afryki siłami samej Afryki». Ks. Comboni, coraz bardziej przekonany o religijnej dojrzałości Afrykanów, chciał przyczynić się do usamodzielnienia się Kościołów w Afryce i do wzrostu miejscowych powołań.

W wielu krajach zwracał się do królów, biskupów i wszystkich wiernych z prośbą o niezbędne środki duchowe i materialne, niedługo potem założył pierwsze włoskie czasopismo misyjne («Annali del Buon Pastore»), a także powołał dwa nowe instytuty zakonne – męski w r. 1867 i żeński w 1872 – znane dzisiaj jako Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego (ojcowie kombonianie) oraz Siostry Misjonarki z Werony (siostry kombonianki).

2 lipca 1877 r. Daniel Comboni został mianowany przez papieża Piusa IX wikariuszem apostolskim Afryki Środkowej, a miesiąc później otrzymał sakrę biskupią. W czasie uroczystości objęcia urzędu wygłosił homilię, w której powiedział: «Chcę dzielić wasz los, a najszczęśliwszym dniem będzie dla mnie ten, w którym oddam za was moje życie». Jako biskup troszczył się szczególnie o rozwój placówek misyjnych.

Zajmował się również wykupionymi niewolnikami, żyjącymi w skrajnej nędzy: m.in. w Malbes (Cordofab) stworzył dla nich specjalną wioskę. Walczył z głodem, który w latach 1877-78 był przyczyną śmierci niemal połowy mieszkańców Afryki Środkowej.

Bp Daniel Comboni zmarł w 50. roku życia w Chartumie 10 października 1881 r. W pamięci tych, którzy go znali, zapisał się jako Ojciec Afrykanów. Zaledwie kilka dni przed śmiercią napisał w jednym z listów: «Naprawdę obchodzi mnie tylko, czy Nigeria się nawróci i czy Bóg mi da i zachowa te pomocne narzędzia, które mi dał i jeszcze zechce mi dać»… Daniel Comboni został kanonizowany 5 października 2003 r.