Kapucyni Tercajrze – Amigonianie
Tercjarze Kapucyni (Amigonianie) postanowili w 2014 r. zawiesić swoją obecność w Polsce i obecnie nie mają żadnej wspólnoty w naszym kraju.
Zgromadzenie oo. Kapucynów Tercjarze zostało założone w 1889r. w Walencji/Hiszpanii przez o. Luisa Amigó y Ferrer (1854-1934), hiszpańskiego Kapucyna (od 1916r. biskup hiszpańskiej diecezji Solsony), w celu dążenia do świętości poprzez całkowite poświęcenie się Bogu w pracy wychowawczo-resocjalizacyjnej z młodzieżą zagrożoną demoralizacją i przestępczością.
Dekret Siedziby Apostolskiej z 1902 r. określa charyzmat naszego Zgromadzenia następującą formułą: „Niech oni (zakonnicy) z wielką gorliwością apostolską wyrażają miłość Chrystusa Pana młodzieży schodzącej z drogi prawdy i dobra”. Kapucyn Tercjarz ma być posłańcem poprzez słowa ale przede wszystkim poprzez przykład własnego życia i konkretną pomoc.
Zgromadzenie rozpoczęło swoją praktyczną działalność w 1890r. w Hiszpanii. Aktualnie około 500 braci i ojców jest obecnych w 25 krajach świata i realizuje własną misję poprzez różne formy pracy wychowawczej i resocjalizacyjnych, interwencyjnych, opiekuńczo-wychowawczych, profilaktycznych i socjoterapeutycznych, w ośrodkach dla młodych narkomanów, a także w poradnictwie i psychoterapii dzieci i młodzieży. Od 2001r. nasze Zgromadzenie jest obecne w Polsce: w Lublinie czterech zakonników razem z osobami świeckimi prowadzi dom opiekuńczo-wychowawczy dla młodzieży w wieku gimnazjalnym.
W 120-letnim okresie istnienia Zgromadzenia ukształtował się pewien system, który można nazwać „pedagogiką amigoniańską”. Powstała ona w żywym kontakcie i dialogu z różnymi dyscyplinami naukowymi, z których zaczerpnęła poszczególne elementy wiedzy, ale posiada również własne, indywidualne rozwiązania, które wynikają z fundamentalnych założeń charyzmatu.
Nasz styl wychowawczy charakteryzuje się delikatnością w podejściu do wychowanka. Każdy wychowanek jest inny i ma prawo być traktowany w indywidualny sposób.Równocześnie styl wychowawczy wyróżnia się siłą, zdecydowaniem i konsekwencją działania. Wychowawca ma jasno określoną tożsamość osoby, która dzięki własnemu rozwojowi musi i potrafi kierować procesem wychowawczym.
Luis Amigó urodził się w Masamagrell w Walencji /Hiszpania/ w 1854r. Od dzieciństwa był otwarty na wolę Bożą i innych ludzi. Przez cały czas aktywnie pracował nad sobą. Starając się służyć Bogu poprzez służbę swoim braciom i pragnąc we wszystkim podobać się Bogu, wstąpił najpierw do Zgromadzenia św. Filipa Neri, następnie do Szkoły Chrystusa i wreszcie do Trzeciego Zakonu św. Franciszka dla świeckich.
Osiągnąwszy pełnoletniość, pragnął wstąpić do klasztoru kartuzów, ale dzięki mądrym radom swojego kierownika duchowego wybrał Braci Mniejszych Kapucynów. Pierwsze śluby złożył w dniu 12 kwietnia 1875 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał w Montehano – Santander 29 marca 1879 roku.
Odtąd całym sercem poświęca się głoszeniu kazań i organizacji Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego dla świeckich. Potrafi mówić z entuzjazmem, przyczyniając się do licznych nawróceń. Jego homilie gromadzą tysiące osób. Swoją uwagę, troskę i całą energię już od najmłodszych lat poświęca więźniom i młodzieży z marginesu społecznego.
Luis Amigó jest bez reszty zakochany w duchowości franciszkańskiej oraz w mocy Bożego miłosierdzia. Uczynił je trzonem własnej duchowości i fundamentem dwóch Zgromadzeń: Sióstr Kapucynek Tercjarek od św. Rodziny i Braci Kapucynów Tercjarzy od Matki Bolesnej – owoców jego apostolatu realizowanego między tercjarzami świeckimi.
Od młodości wykazywał predyspozycje do pełnienia odpowiedzialnych funkcji, najpierw w zakonie (był wicemagistrem nowicjatu, przełożonym klasztoru, definitorem i prowincjałem), później, od 9 czerwca 1907 roku, służył Kościołowi jako biskup w diecezjach Solsona i Segorbe. Jego praca duszpasterska charakteryzowała się duchem oddania i służby, zgodnie z jego biskupim mottem: ŻYCIE MOJE ODDAJĘ ZA MOJE OWCE.
Zmarł w wieku 80 lat w domu macierzystym Kapucynów Tercjarzy w Godella (koło Walencji) 1 października 1934 roku. Jego ciało zostało pochowane w rodzinnej wiosce Masamagrell, dokąd odtąd nieustannie pielgrzymują jego naśladowcy i osoby zafascynowane dziełem amigoniańskim.
Luis Amigo żył głęboko zjednoczony z Panem, dzięki łasce i modlitwie, które były jego pokarmem. Rozważając heroiczność jego cnót, jeden z teologów powiedział o nim: „Mamy przed sobą giganta życia duchowego, wzór i przykład dla zakonników, kapłanów, biskupów i założycieli”.
Uwiedziony przez miłość Bożą, powołany został do okazywania miłości wśród młodzieży z marginesu społecznego. W społeczeństwie nieświadomym wagi problemów dotyczących tej młodzieży, zauważał je i dzięki swojej intuicji proponował konkretne rozwiązania. Potrafił harmonijnie łączyć prostotę i siłę, roztropność i odwagę. Jego charyzmat i misja są zakorzenione w Kościele i nigdy nie stracą na aktualności.
Jego ziemskie życie zgasło, lecz jego duch żyje w Rodzinie Amigoniańskiej, wezwanej przez Boga do pomocy braciom najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym. Odszukiwać zagubioną owcę i na nowo włączać ją do trzody Dobrego Pasterza – tak rozumiał swoją zasadniczą misję biskup Luis Amigo, zgodnie ze swoim życiowym mottem: „ODDAJĘ MOJE ŻYCIE ZA MOJE OWCE”. To właśnie przekazał swoim córkom i synom w testamencie.
