Wspólnota koordynująca Instytutem:
Służebnice Bożego Miłosierdzia (Ancelle)
ul. Jagiełły 18/4
43-200 Pszczyna
e-mail ancmisdei@poczta.wp.pl
Dom Odpowiedzialnej Generalnej
Adres: Lucia Pacucci
Via Piave 33
70010 Valenzano (BA)
Włochy
Dom Wspólnoty Centralnej
Adres: Ancelle della Divina Misericordia
Viale Cappuccini 140
– San Giovanni Rotondo
Włochy
Kim są służebnice zwane z j. włoskiego "Ancelle"?
Osobami, które starają się jednoczyć życie konsekrowane z ich odpowiedzialną obecnością w świecie, przekształcając go od wewnątrz.
Dążą do tego poprzez:
– apostolat świecki: w pracy, w rodzinie, w środowisku.
– We wszystkich formach i potrzebach apostolatu parafialnego i diecezjalnego (katechezy, pielgrzymki parafialne, a w szczególności specyficzne dla nas organizowanie Ośrodki Słuchania Słowa Bożego w rodzinach)
– Poprzez nieustanną ofiarę z siebie za zbawienie dusz – z czysta intencją w zjednoczeniu z Bogiem, w zapomnieniu o sobie i samozaparciu.
Służebnice realizują kapłaństwo powszechne wspólne dla wszystkich wiernych w życiu całkowicie poświęconym miłości i służbie Bogu i bliźnim, a przede wszystkim poprzez współodpowiedzialną współpracę z kapłanami. Starają się jednoczyć życie konsekrowane z ich odpowiedzialną obecnością w świecie przekształcając go od wewnątrz. Dążą do tego celu poprzez apostolstwo typowo świeckie: w rodzinach, w zakładach pracy, w środowiskach w których żyją oraz poprzez różne formy i potrzeby apostolatu parafialnego i diecezjalnego.
Cechą szczególną służebnic ma być: dyspozycyjność ( gotowość)
– na przyjęcie Boga ( wsłuchując się w Słowo Boże i wiernie się z nim konfrontując).
– na potrzeby kapłanów ( szczególnie tych, którzy zajmują się duszpasterstwem).
– na potrzeby bliźniego jakkolwiek potrzebującego „ starają się służyć bliźnim jak troskliwe matki …, w sposób radosny i wyrozumiały, kierować się oczami i sercem Boga, który ich szuka i całkowicie i wyłącznie do Niego” statut art. 44
W swojej organizacji, w realizacji apostolatu, jak też w formacji swoich członków Instytut przyjmuje świeckość konsekrowaną jako charakterystykę specyficzną własnego stanu doskonałości, w świecie i w wykonywaniu powszechnych obowiązków świeckich w życiu cywilnym.
Służebnice realizują ten cel poprzez apostolat właściwy laikatowi: w rodzinach, w pracy zawodowej, w społeczeństwie, we wszystkich formach i wymaganiach apostolatu parafialnego i diecezjalnego, w czystości intencji, jedności z Bogiem, hojnie, wytrwale i niezmiennie oddane dla zbawienia dusz.
Do Instytutu należą Służebnice: panny, wdowy, które po odbyciu szczęśliwie okresu próby składają śluby czystości i posłuszeństwa oraz przyrzeczenie ubóstwa. Do Instytutu również mogą należeć osoby współpracujące: panny, wdowy i kobiety zamężne. Zobowiązują się one żyć w duchu Instytutu oraz składają corocznie przyrzeczenie pełnego życia chrześcijańskiego i apostolatu. Posiadają one własny statut.
Służebnice osiągają tego typu konsekrację:
– poprzez dwa lata próby
– i poprzez śluby czasowe , które trwają pięć lat,
– po ich upływie składa śluby wieczyste.
Składają śluby:
– posłuszeństwa
– czystości
– i przyrzeczenie ubóstwa
W formacji uprzywilejowane miejsce zajmuje lektura Słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu oraz codzienna Eucharystia
Historia Instytutu
Instytut nasz został zatwierdzony po raz pierwszy jako: „Sodalicja” 25 marca 1963 r. przez Arcybiskupa Enrico Niodemo. 25 marca 1967 r. Instytut uzyskuje zatwierdzenia, aż wreszcie 15 sierpnia 1972 r. zostaje zaaprobowany przez Stolicę Apostolską.
Początki naszego instytutu sięgają 1943 r. a dokładnie dnia 15, 16, i 17 maja, kiedy to Domenico Labellarte będąc studentem seminarium Capranica w Rzymie otrzymuje w kaplicy seminarium trzy natchnienia:
– 15.05.1943r., aby umacniać i wywyższać godność życia kapłańskiego, hierarchicznego i powszechnego.
– 16.05.1943 r., aby formować wiernych tak, aby byli zdolni w sposób odpowiedzialny dzielić z kapłanami wszystkie troski i przedsięwzięcia duszpasterskie, tzn. gromadzić wokół siebie osoby, które poświęcą się całkowicie Bogu żyjąc radami ewangielicznymi, jednocześnie pozostaną w świecie oraz będą formować wiernych.
– 17.05. 1943 r., aby dążyć do jedności między biskupami, kapłanami i diakonami – zakonnymi i diecezjalnymi.
Drugie natchnienie dotyczy właśnie instytutu Służebnic Bożego Miłosierdzia i właśnie Ojciec Pio 22 sierpnia 1943 r. potwierdza naszemu Ojcu, iż te natchnienia nie są pychą, nie są wymysłem (tak jak myślał Ojciec) tylko są natchnieniami Bożymi. Ojciec Pio słowami: „ Ten dar nie pochodzi od Ciebie, to Bóg tego chce, zacznij działać” potwierdził Ojcu iż jest to dzieło Boże i że trzeba coś w tym kierunku robić. W 1947 r. O. Pio zachęca naszego Ojca założyciela (ks. Domenico Labellarte w tym czasie seminarzystę) do szukania w San Govanni Rotondo pierwszych osób, które konsekrując się pozostaną w świecie.
W styczniu 1950 r. Ojciec rozpoczyna duszpasterzowanie w swojej rodzinnej miejscowości – Valenzano Bari (Włochy) i tam znajduje pierwsze dusze młode, które pragną poświęcić się Bogu całkowicie. Od 29 – 30 września 1953 r. O. Pio pomaga naszemu Ojcu w napisaniu pierwszego statutu Służebnic:, błogosławiąc go życzy abyśmy się rozpowszechniły na cały świat. Zaś przy innej okazji O. Pio, któremu bardzo zależało na tym instytucie powie: „ nie istnieje nic piękniejszego i milszego Bogu jak zbieranie rozproszonych po świecie kwiatów, by ofiarować je Panu na ołtarzu”.