INSTYTUT ŚWIECKI OCHOTNICZEK KSIĘDZA BOSKO
Instytut jest jedną z gałęzi Rodziny Salezjańskiej. Ochotniczki Księdza Bosko łączą w sobie trzy elementy: świeckość, konsekrację i salezjańskość.
Historia Instytutu
Początki Instytutu Ochotniczek Księdza Bosko sięgają roku 1910, kiedy to pierwsze czternaście kobiet – wychowanek salezjańskiego oratorium w Turynie – wyraziło pragnienie i wolę głębszego zjednoczenia się z duchem i posłannictwem św. Jana Bosko, realizowanym w warunkach życia świeckiego. Wszystkie panie pracowały zawodowo, a w wolnym czasie udzielały się apostolsko, na początku głównie w dziełach wychowawczych sióstr salezjanek.
Po okresie przygotowań, 20 maja 1917 r. zawiązało się stowarzyszenie pod nazwą „Zelatorki Maryi Wspomożycielki”. 26 października 1919 r. w obecności ks. Filipa Rinaldiego, dziś błogosławionego, siedem kobiet złożyło pierwszą profesję. Następuje stopniowy wzrost liczby członkiń. W historii Instytutu znaczące są następujące daty:
Rok 1959 r. – Stowarzyszenie, do tej pory ściśle związane z księżmi salezjanami i siostrami salezjankami, zaczyna zmierzać w kierunku autonomii; zmienia nazwę na aktualną: Volontarie di Don Bosco (stąd skrót VDB), potem w Polsce przyjęto nazwę Ochotniczki Księdza Bosko. Jednocześnie postępują działania w kierunku przemiany dotychczasowego Stowarzyszenia na Instytut świecki.
W tym czasie Instytut rozwijał się tylko we Włoszech i we Francji. Od roku 1963 zaczynają powstawać grupy w innych krajach Europy, a w kolejnych latach również w Ameryce Płd i w Azji.
Rok 1971 r. – kardynał Pellegrino, arcybiskup Turynu, erygował Instytut na prawie diecezjalnym. W tym samym roku Stolica Apostolska zatwierdziła na okres próbny pierwsze Konstytucje.
1978 r. – Instytut otrzymał aprobatę papieską.
1990 r. – Stolica Apostolska ostatecznie zatwierdziła tekst Konstytucji.
Począwszy od roku 1977, co sześć lat odbywają się Zgromadzenia Generalne VDB. Ostanie (ósme) miało miejsce we Frascati pod Rzymem w roku 2019.
Obecnie Ochotniczki Księdza Bosko żyją w wielu krajach na całym świecie. Na koniec roku 2019 było nas ok. 1200, podzielonych na 27 Regionów. W Polsce Instytut istnieje od roku 1972 i jest nas 40.
W skład Regionu PLIRU, który swoim obszarem obejmuje Polskę, Litwę, Rosję i Ukrainę
wchodzą zespoły: Kraków, Kielce, Korostyszew (Ukraina), Lublin, Łódź, Moskwa, Śląsk, Piła, Podhale, Wilno. Każdy zespół i Region ma swojego asystenta kościelnego w osobie księdza salezjanina.
Struktura organizacyjna
Odpowiedzialna Generalna + Rada Centralna – sprawuje władzę nad całym Instytutem
Odpowiedzialne Regionalne + Rady Regionów – sprawują władzę nad Regionem
Odpowiedzialne Lokalne + Rady Zespołów – sprawują władzę nad Zespołem
Jako Instytut świecki odznaczamy się następującymi cechami:
ŚWIECKOŚĆ
Przez świat jesteśmy postrzegane jako osoby świeckie. Jest to możliwe dzięki zachowywaniu dyskrecji co do przynależności do Instytutu oraz świecki sposób przeżywania konsekracji, wypełniania posłannictwa, wyrażania jedności braterskiej, przynależności do Rodziny Salezjańskiej. Mieszkamy zazwyczaj samotnie, bądź przy swojej rodzinie. Nasz ubiór dostosowany jest do warunków naszego życia każdej z osobna.
KONSEKRACJA
Wezwane przez Boga, Ochotniczki ofiarowują się Jemu całkowicie przez profesję rad ewangelicznych (śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa).
Ślub czystości odczytujemy w świetle nieskończonej miłości Boga. Pociągnięte przez tą Miłość, oddajemy się Bogu sercem niepodzielnym i zawierzamy Mu swoje życie. Ślub czystości zobowiązuje nas do:
1. postawienia Chrystusa w centrum naszego życia;
2. wyrzeczenia się miłości partykularnej (w tym małżeńskiej) na rzecz miłości powszechnej (wszyscy stają się braćmi, w których Chrystus chce być miłowany).
3. podjęcia macierzyństwa duchowego.
Ślub ubóstwa realizuje się poprzez oderwanie serca nie tylko od dóbr materialnych, ale także od własnego „ja”. Zasadniczy motyw tego oderwania bierze się ze świadomości, że jesteśmy tylko administratorkami środków, które Pan nam dał dla czynienia dobra i w poczuciu, że musimy zdać przed Nim rachunek ze sposobu ich użycia. Ślub ubóstwa zobowiązuje nas do:
1. przedstawiania Odpowiedzialnej rozliczenia rocznego swoich przychodów i wydatków;
2. prośby o zgodę na większe wydatki;
3. przekazywanie części swoich dochodów na potrzeby Instytutu;
4. angażowania się w służbę braciom, solidarności z ubogimi, do współuczestniczenia w chrześcijańskim działaniu na rzecz sprawiedliwości i pokoju;
5. przyjmowania swoich ograniczeń (materialnych, fizycznych) w duchu ubóstwa;
6. podejmowania pracy, jako źródła własnego utrzymania.
Ślub posłuszeństwa oznacza dla nas przyjęcie woli Bożej w stosunku do nas samych, do świata i człowieka. Tak jak Chrystus chcemy być posłuszne aż do śmierci. Ślub posłuszeństwa zobowiązuje nas do:
1. wypełniania swoich obowiązków względem Ojczyzny, Kościoła, rodziny, bliźnich;
2. słuchania Ojca świętego i przyjmowania poleceń Odpowiedzialnej Generalnej oraz Odpowiedzialnej Regionalnej w zakresie Konstytucji;
3. życia wg Konstytucji;
4. aktywnego poszukiwania woli Bożej i wypełniania jej (dotyczy to wszystkich płaszczyzn życia począwszy od rodzinnego, poprzez zawodowe, społeczne, eklezjalne i w Instytucie).
SALEZJAŃSKOŚĆ
Tym, co charakteryzuje nasze więzi z drugim człowiekiem jest dobroć, optymizm, duch zaufania i rodzinność. Z księdzem Bosko dzielimy jego szczególne umiłowanie młodzieży, ludzi prostych i ubogich oraz troskę o misje i powołania. W salezjańskim dwumianie „praca i umiłowanie” odnajdujemy naszą drogę życia. W Maryi widzimy Matkę Kościoła i Wspomożycielkę Chrześcijan.
Formacja początkowa obejmuje okresy:
1. przedaspirantat (zazwyczaj trwa 1 rok),
2. aspirantat (3 lata)
3. śluby czasowe (6 lat).
Od ślubów wieczystych rozpoczyna się formacja ciągła, która trwa do końca życia.
Pierwszą odpowiedzialną za własną formację jest każda z osobna, a Instytut stanowi w tym procesie cenną pomoc.
Warunki przyjęcia do Instytutu
1. Stan panieński;
2. Ukończone 21 lat życia i nie przekroczone 40 lat;
3. Wystarczające zdrowie, pozwalające uczestniczyć w życiu Instytutu;
4. Dojrzałość psychiczna i uczuciowa odpowiednia do wieku i sytuacji życia;
5. Gotowość do pogłębienia kultury osobistej;
6. Ukierunkowanie do życia apostolskiego w konsekrowanej świeckości salezjańskiej;
7. Nie związanie się profesją w innych instytutach życia konsekrowanego;
8. Posiadanie tyle czasu i swobody, ile jest niezbędne dla zapewnienia czasu na modlitwę oraz formacyjne i organizacyjne obowiązki Instytutu;
9. Odpowiednia do swego stanu samodzielność ekonomiczna.
Ewentualne ustępstwa od ustalonych przez Instytut norm może wprowadzić Odpowiedzialna Generalna wraz ze swoją Radą.
Więcej informacji na stronie: www.vdb.salezjanie.pl
E-mail: [email protected]
Tel. kontaktowy: 603 834 421
