ul. Franciszkańska 13
32-600 Oświęcim- Harmęże
tel: (0-33) 844-43-47
e-mail: mis.kolbe.harmeze@poczta.fm
www.harmeze.franciszkanie.pl/index2.php?zm=11
www.kolbemission.org/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/1
Konsekracja Bogu w ubóstwie, czystości i posłuszeństwie jest decydującym etapem naszej drogi naśladowania Pana. Nasza przynależność do Instytutu wyraża się w różny sposób: niektóre z nas żyją we własnej rodzinie albo samotnie, inne natomiast w grupach życia braterskiego w Domach Niepokalanej.
W służbie człowiekowi
Wola bycia „w świecie” dla zbawienia świata, pragnienie, by oddać się na służbę człowiekowi w każdym środowisku i klasie społecznej, słuchanie znaków czasu i drogi Kościoła, doprowadziło Instytut do misyjnego otwarcia bez granic. Z Włoch nasza uwaga skierowała się na Amerykę Łacińską, a szczególnie na Argentynę, która w owych latach (1969) przechodziła trudny moment swojej historii. Następnie wyruszyłyśmy do Boliwii, do Stanów Zjednoczonych, Brazylii, Luxemburgu i również do Polski, do ziemi naszych korzeni duchowych.
Przy wyborze form apostolskich została położona szczególna uwaga na potrzeby czasów, miejsc, różnych mentalności i kultur. Nie wykluczamy żadnego pola działania dla naszego dzieła apostolskiego, są jednak różne oddziaływania, które już wypróbowane przez doświadczenie i ustawicznie przynaglane przez wymogi czasów, stanowią specyficzny sposób, w jaki działamy na rzecz ewangelizacji i współdzielimy naszą duchowość:
– głoszenie Słowa Bożego poprzez katechezę, misje parafialne, tygodnie animacji maryjno-misyjnej, spotkania w rodzinach
– animowanie ośrodków duchowości i modlitwy;
– kursy ćwiczeń duchowych, zjazdy i spotkania o charakterze formacyjnym dla różnych kategorii osób;
– kursy dostosowania i kultury maryjnej.
Także obecność animująca w szkołach, w świecie pracy, w sektorach i miejscach odpowiedzialności społecznej i eklezjalnej, zwłaszcza poprzez Misjonarki, które żyją w rodzinie i Wolontariuszy.
Do naszych uprzywilejowanych wyborów apostolskich należy szersze użycie mass mediów, w szczególności przygotowanie i rozpowszechnianie prasy periodycznej i wydawnictw w różnych językach, przygotowanie i transmisje programów radiowych, użycie Internetu, telewizji (w Brazylii), dostosowując takie środki do kultury i potrzeb poszczególnych krajów.
Tak! Misjonarki, jak Maryja, uważne na znaki czasów i potrzeby świata, działające wewnątrz rzeczywistości ludów i różnych kultur, aby być odbiciem dobroci, miłosierdzia, czułości Boga.
Historia instytutu
14 sierpnia 1941 r. franciszkanin ojciec Maksymilian Kolbe umiera po spontanicznym ofiarowaniu swojego życia, aby uratować więźnia skazanego na śmierć, w bunkrze głodowym nazistowskiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zostaje zabity zastrzykiem trucizny, a następnie spalony w krematorium.
Nie zdołano powstrzymać wielkiego skarbu jego duchowego i apostolskiego dziedzictwa; z jego prochów, rozrzuconych przez wiatr, rozchodzi się na cały świat świadectwo życia uczynione bezwarunkową miłością bliźniego i konkretną postawą miłosierdzia i przebaczenia.
Nasza Rodzina Konsekrowana, zrodzona w Bolonii, w 1954 r. pod kierownictwem ojca Alojzego Faccendy, franciszkanina, od samego początku włącza się w nurt maryjno-misyjnej duchowości św. Maksymiliana Kolbego, biorąc od niego intensywny dynamizm apostolski i przyswajając sobie jego przewodnią ideę: konsekrację dla Niepokalanej.
Tak! Całkowita przynależność do Niepokalanej jest „sekretem” naszego życia konsekrowanego i misyjnego: naszym pragnieniem jest utrzymywanie żywej obecności Maryi w świecie i życie Ewangelią poprzez Jej naśladowanie w różnych sytuacjach, w jakich się znajdujemy przy podejmowaniu działania.
Założyciel O. Alojzy M. Faccenda
Ojciec Alojzy Faccenda (na chrzcie Mario) urodził się w San Benedetto Val di Sambro, w Apeninach, w Toskanii-Emilii (Włochy), w dniu 24 sierpnia 1920 r. Zaraz po ukończeniu szkoły podstawowej wstępuje do Seminarium Braci Mniejszych Konwentualnych w Faenza. Jego słabe zdrowie zmusza go wkrótce do odejścia i powrotu do rodziny, przerywając ukochane studia.
Ale on nie poddaje się, szuka kogoś, kto dopomoże mu kontynuować jego przygotowanie i znajduje to w proboszczu z pobliskiej miejscowości. Ks. Gwidonowi Zambrini, proboszczowi w Gabbiano, miejscowości w okolicy San Benedetto, ojciec Alojzy przypisał uratowanie swojego powołania.
Po profesji czasowej, złożonej w Asyżu w dniu 12 sierpnia 1938 r. i profesji uroczystej, złożonej w roku 1941 w Faenzy, zostaje wyświęcony na kapłana w dniu 18 maja 1944 r. w Fognano, małej miejscowości położonej niedaleko Faenzy,
Pisze ojciec Alojzy, wspominając swoje święcenia kapłańskie: „Z drżeniem wspominam pierwszą Mszę św., odprawianą w kaplicy Niepokalanej, w kościele św. Franciszka w Faenzy. Byłem sam z moimi towarzyszami święceń, podczas gdy bombardowanie towarzyszyło celebracji ze swoją tragiczną muzyką”.
Od najwcześniejszych lat swojego życia kapłańskiego ojciec Alojzy stale marzył o misjach, marzył o udaniu się na dalekie ziemie, aby nieść światło wiary i radość orędzia Chrystusa braciom całego świata i nawet umrzeć jako męczennik dla poświadczenia tego orędzia. Natomiast choroba uniemożliwiła mu realizację tego marzenia, które przekształciło się, z woli jego przełożonych na obowiązek pracy przy rozpowszechnianiu duchowości i ideału św. Maksymiliana Kolbego, zajmując się intensywnie Rycerstwem Niepokalanej, dziedzictwem, jakie ojciec Kolbe pozostawił światu.
Ideał misyjny ojca Alojzego stał się rzeczywistością, gdy właśnie z korzeni duchowości św. Maksymiliana i z serca samego ojca Alojzego zrodził się Instytut Misjonarek Niepokalanej – Ojca Kolbego, i gdy misjonarki po niewielu latach od założenia Instytutu przekroczyły oceany i kontynenty.
W swojej niestrudzonej działalności misyjnej ojciec Alojzy, idąc śladami św. Franciszka i św. Maksymiliana Kolbego, staje się promotorem wielorakich inicjatyw ewangelizacyjnych. W 1946 roku powołuje do życia kwitnącą działalność maryjną i misyjną z publikacją miesięcznika „Milizia Mariana”, oraz z rozwojem „Edizioni dell’Immacolata” – Wydawnictwa Niepokalanej, które zaofiarowało i dalej oferuje książki z zakresu formacji, studium i duchowości.
Bogactwo tej duchowości, wiara i odwaga ojca Alojzego dały początek innej obecności misyjnej, mianowicie 11 lutego 1997 roku, przyjmując zaproszenie współbrata, ojca Sebastiana Quaglio, i skutecznie wspierany przez jego współpracę, daje w Brazylii początek Instytutowi Misjonarzy Niepokalanej – Ojca Kolbego. Ta fundacja dopełniła rzeczywistość misyjną, już ubogaconą przez Wolontariuszy Niepokalanej – Ojca Kolbego, czyli świeccy dołączeni do Instytutu Misjonarek, którzy powstali w 1988 roku.
Prezentując zbliżający się swój koniec, Ojciec pisał: „Nie uważam siebie ani za relikt, ani za przestarzałego. Nie wegetuję, żyję. Nie jestem suchym pniem, lecz drzewem, które wypuszcza liście i konary, które daruje owoce. Czuję, że cieszę się młodością, która nie zna praw starzenia się. Jestem jak drzewo, które umierając przekazuje życie, i które rodząc życie, kontynuuje własne”.
W niedzielę rano, 9 października 2005 r., gdy Kościół w liturgii proponował nam medytację o uczcie zaślubin, jaką Bóg przygotował dla swoich dzieci, ojciec Alojzy Faccenda wszedł do wieczności, otaczany uczuciem i modlitwą współbraci, misjonarzy, misjonarek, wolontariuszy, rycerzy Niepokalanej, kapłanów, krewnych i przyjaciół.
Rozważając o bogactwie owoców, jakie Pan darował nam poprzez Jego osobę i Jego dzieło, nasza wdzięczność dla Boga wyraża się słowami i uczuciami Maryi, i z Nią śpiewa: Wielkie rzeczy uczynił we mnie Wszechmocny!