Charyzmat
Nasz Instytut, należący do wielkiej rodziny franciszkańskiej, ma charakter kontemplacyjno-czynny.
W jego charyzmat wpisana jest pełna świeckość, ewangeliczny radykalizm w naśladowaniu Jezusa przez ślub czystości i przyrzeczenia posłuszeństwa i ubóstwa oraz obowiązek apostolstwa w świecie.
Bycie w świecie oznacza dla nas bycie w środku wydarzeń historii z pasją i miłością, związanie na zawsze swojego losu z losem i życiem swoich braci i sióstr i ofiarne dzielenie z nimi trudności i radości w każdym środowisku, do którego Pan nas pośle. Spotkanie z Nim zmieniło niegdyś nasze życie, dziś my chcemy pomagać innym odnajdywać godność i tożsamość dziecka Bożego.
Regułą życia jest dla nas sama Ewangelia, którą odczytujemy przy boku św. Franciszka i św. Klary. Na ich wzór pielęgnujemy chrystocentryczną wizję wszechświata i historii, szczególną miłość do Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego, szacunek dla indywidualności i wolności każdej osoby ludzkiej i wszystkich rzeczywistości stworzonych oraz obowiązek kontemplacji Boga w życiu codziennym. Służbę braciom podejmujemy w postawie franciszkańskiego uniżenia – małości.
Nie mamy dzieł własnych, nie prowadzimy też życia wspólnego. Z pełną odpowiedzialnością osobistą, tam gdzie Bóg nas postawi-pokonując własną niewystarczalność, słabość i lęki – ;pragniemy dawać czytelne świadectwo Chrystusowi, Panu wszechświata i historii, naszemu PANU!
Formacja
Na formację w ISM składa się formacja wstępna, formacja czasowa oraz formacja permanentna.
Formacja wstępna trwa trzy lata. W nich podejmowana jest refleksja nad tematami takimi, jak: powołanie, Kościół, życie duchowe, świeckość konsekrowana, duchowość franciszkańska, modlitwa, dojrzałość osobowa, życie w braterskiej wspólnocie. Okres ten ma za zadanie ostateczne rozeznanie swojego powołania do szczególnego życia radami ewangelicznymi w warunkach świeckich i kończy się złożeniem pierwszej profesji.
Po tym okresie przygotowawczym rozpoczyna się pięcioletni okres tzw. inkorporacji czasowej, w którym pogłębia się charyzmat Instytutu i żyje nim w konkretnych warunkach świeckich. Po tym czasie następuje inkorporowanie definitywne do Instytutu. Inkorporacja definitywna zapoczątkowuje czas formacji permanentnej, obejmującej całe życie misjonarki będącej członkinią Instytutu.
Praktycznie formacja w Instytucie odbywa się w ramach comiesięcznych spotkań wspólnoty oraz przez corocznie przeżywane rekolekcje. Misjonarka świadoma, że proces formacji jest przede wszystkim dziełem Ducha w niej i Jego darem – nie zaniedbuje ascezy, modlitwy i intensywnego życia sakramentalnego.
Historia instytutu
Instytut Świecki Misjonarek Królewskości Pana Naszego Jezusa Chrystusa rozpoczął swą drogę w roku 1919, kiedy to dwanaście młodych kobiet, należących do Trzeciego Zakonu św. Franciszka, inspirowanych nadprzyrodzoną intuicją Armidy Barelli i o. Augustyna Gemellego OFM w chórze kościoła św. Damiana w Asyżu poświęciło się Bogu, przyrzekając żyć w doskonałej czystości i oddać się jako świeccy dziełom apostolskim w świecie, szczególnie w Akcji Katolickiej, oraz innym formom działalności popierającym i szerzącym Królestwo Boże.
Owa garstka szybko rosła w liczbę, tworząc po kilku latach Kongregację Tercjarek Franciszkańskich, jednakże konsekrowanych służbie Bożej, i przyjmując nazwę Misjonarek Królowania Chrystusa. Nazwa bezpośrednio związana była z nauczaniem Piusa XI o królestwie duchowym Chrystusa (Encyklika Quas Primas, 1925) i została przyjęta na życzenie papieża. W 1936 roku, wówczas jeszcze półoficjalnie, tenże papież potwierdził tytułem próby przedstawioną mu Regułę i Statuty Dobroczynnego Zrzeszenia Misjonarek Królowania, zalecając ich ścisłą obserwancję.
W lutym 1947 roku jego następca papież Pius XII wydał Konstytucję apostolską; Provida Mater Ecclesia, którą ustanawiał instytuty świeckie jako nowy stan doskonałości rozpoznany dla świeckich przez Kościół. Dzięki temu dotychczasowe Zrzeszenie, mające wszystkie cechy charakterystyczne dla tej nowej formy życia konsekrowanego, już w 1948 roku uzyskało dekret pochwalny zatwierdzający je jako instytut świecki na prawach papieskich. Ostateczne zatwierdzenie Instytut uzyskał w 1953 roku.
Dzisiaj ISM ma swoje wspólnoty na wszystkich kontynentach, także w większości krajów Europy. Liczy około 2500 członkiń. W Polsce istnieje od 1973 roku – 48 misjonarek spotyka się w trzech grupach, zależnie od miejsca zamieszkania.
Założyciele
Instytut Świecki Misjonarek Królewskości Chrystusa jest dziełem Armidy Barelli – m.in. organizatorki Żeńskiej Akcji Katolickiej we Włoszech, oraz franciszkanina – ojca Augustyna Gemellego, współtwórcy katolickiego Uniwersytetu Sacro Cuore w Mediolanie, lekarza i psychologa.
Sługa Boża Armida Barelli przyszła na świat w 1882 r. w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Ukończyła szkołę średnią w Menzingen (Szwajcaria). W roku 1909 poznała Ritę Tonoli, założycielkę Piccola Opera per Salvezza dal Fanciullo, i włączyła się w organizowanie pomocy dla opuszczonych dzieci w mediolańskiej dzielnicy przestępców.
W roku 1910 spotkała o. Gemellego i podjęła pracę w czasopiśmie "Rivista di Filosofia Neoscolastica", tłumacząc wiele z francuskiego i niemieckiego. Zachwycona duchowością franciszkańską została tercjarką franciszkańską, czynną w dziełach apostolskich.
Propagowała kult Najświętszego Serca Jezusa. Na prośbę kard. Ferrariego zorganizowała w diecezji mediolańskiej ruch Żeńskiej Młodzieży Akcji Katolickiej. Od roku 1918 wezwana przez Benedykta XV oddała się bez reszty rozpowszechnianiu tegoż ruchu na całe Włochy, inicjując w ten sposób m.in. nowe, pogłębione spojrzenie na kobietę przez podkreślenie jej godności i wartości w życiu publicznym i kościelnym.
Przy boku o. Gemellego wniosła swój wydatny wkład w organizowanie katolickiego Uniwersytetu Sacro Cuore w Mediolanie, organizując środki na jego założenie i późniejsze utrzymanie. Poprzez wspólnie z Gemellim podjęte Dzieło Królewskości przyczyniła się do apostolatu liturgicznego wśród ludu. Wierna usłyszanemu wezwaniu do poświęcenia swego życia Bogu w świecie dla apostolstwa w świecie – pod kierunkiem o. Gemellego i mons. Mazzottiego zainicjowała duchową rodzinę znaną dziś pod nazwą Instytutu Świeckiego Misjonarek Królewskości Chrystusa.
Wyniszczona długą i ciężką chorobą zmarła w Marzio w 1952 r. Jej ciało spoczywa w krypcie kaplicy Najświętszego Serca Uniwersytetu Sacro Cuore w Mediolanie. Trwa jej proces beatyfikacyjny.
Augustyn Gemelli OFM urodził się w 1878 r. w robotniczej rodzinie w Mediolanie. Ukończył studia medyczne na uniwersytecie w Pawii (1896-1902).
Początkowo zauroczony myślą materialistyczną i pozytywistyczną, przeżył nawrócenie i wstąpił do zakonu braci mniejszych. Po przyjęciu święceń kapłańskich kontynuował studia teologiczne, biologiczne i psychologiczne na różnych uniwersytetach. Inicjator wielu dzieł (m.in. laboratorium psychologicznego dla lotników w czasie I wojny światowej, poradnia psychologiczna dla dzieci w Mediolanie) w 1919 r. przystąpił do współtworzenia katolickiego uniwersytetu w Mediolanie, którego za zgodą władz duchownych był dożywotnim rektorem (zaplanowany przez niego, a po jego śmierci zrealizowany wydział medycyny i chirurgii tegoż uniwersytetu z siedzibą w Rzymie znany jest dziś jako Klinika Gemellego).
Z polecenia papieża Piusa XI zorganizował też Papieską Akademię Nauk, w której aż do śmierci pełnił funkcję prezesa. Był członkiem wielu akademii, autorem licznych prac. Nawał pracy profesorskiej i administracyjnej nie przeszkodził mu w czynnym uczestnictwie we włoskiej Akcji Katolickiej. Usilnie propagował też kult Serca Jezusa i Chrystusa Króla.
Jako inicjator kongresu w Sankt Gallen przedstawił Stolicy Apostolskiej raport informacyjny o nowej formie życia konsekrowanego, jaką miały stać się instytuty świeckie. Założył Instytut Świecki Misjonarzy Królewskości, Kapłanów Misjonarzy Królewskości, wspólnie z Armidą Barelli – Misjonarek Królewskości Chrystusa. Zmarł w Mediolanie w 1956 r.