Instytut Świecki Misjonarek Chrystusa jest Instytutem życia konsekrowanego na prawie diecezjalnym.
Kontakt
Instytut Świecki Misjonarek Chrystusa
ul. Głowackiego 3
32-540 Trzebinia
e-mail:[email protected]
Naszym założycielem był ks. Tomasz Alfons Ślusarczyk, salwatorianin.
Głównym celem Instytutu jest uświęcanie członkiń przez zachowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, przez całkowite i bezgraniczne oddanie się Jezusowi Chrystusowi , Jego Matce i bliźnim w duchu nieustannego daru z siebie.
Drugim celem Instytutu równorzędnym jest apostolstwo jako uczestnictwo w zbawczym posłannictwie Chrystusa. Jako takie jest ono istotnym obowiązkiem osób powołanych do świeckiego życia konsekrowanego. Jest to przede wszystkim apostolstwo obecności, świadectwo wiary.
Pobudzane słowami św. Pawła Apostoła z 2 listu do Koryntian (5,14) "…miłość Chrystusa przynagla nas" a także Sługi Bożego Ojca Franciszka Marii od Krzyża Jordana założyciela Salwatorianów : "dopóki żyje na świecie choćby jeden człowiek , który nie zna i nie kocha Jezusa nie wolno Ci spocząć"Instytut podejmuje także inne działania apostolskie.
Miłość Chrystusa przynagla nas! W zakresie misji wewnętrznej członkinie Instytutu obejmują opieką ludzi będących w jakiejkolwiek potrzebie, zaniedbaną religijnie młodzież i dzieci oraz ludzi pozostających poza zasięgiem zwyczajnego duszpasterstwa .
W zakresie misji zewnętrznej Instytut śpieszy z pomocą misjom i misjonarzom. Czyni to przez modlitwę, ofiary duchowe i materialne, także świadectwo życia. Członkinie mają świadomość , że pomagając misjonarzom w budowie lepszego świata , opartego na wartościach ewangelicznych , same stają się misjonarzami .
Oprócz działalności misyjnej zwanej "Pogotowiem Miłości" specyficzną formą apostolstwa jest troska o dobre i liczne powołania kapłańskie. Było to gorącym pragnieniem naszego Założyciela, który patrząc na kryzys, jaki przeżywało wielu kapłanów , zwłaszcza na Zachodzie prosił członkinie : "Zróbcie jeszcze coś więcej dla kapłanów , aby byli wierni Bogu i swemu kapłańskiemu posłannictwu."
Życie modlitwy
W odpowiedzi na ten apel członkinie wprowadziły do swego życia religijnego kilka nowych praktyk modlitewnych.
Na nic zdałby się apostolat, gdyby zabrakło życia modlitwy. Modlitwa jest wyrazem naszej miłości ku Bogu , znakiem wierności powołaniu i mocą w trwaniu na tej drodze .
Życie modlitwy członkiń koncentruje się wokół Eucharystii przez codzienny pełny w niej udział . Ponadto członkinie praktykują Liturgiczną Modlitwę Godzin, ubogacają życie modlitwy, czytaniem i rozważaniem Pisma Świętego, a także lekturą religijną. Codziennie odmawiają przynajmniej jedną cząstkę Różańca świętego . Poza wymienionymi wyżej każda członkini w miarę swoich możliwości wielbi Boga i rozwija swoje wewnętrzne życie.
Członkinie Instytutu szczególną czcią otaczają NMP Matkę Zbawiciela, a jako święta patronalne w sposób uroczysty obchodzą Jej chwalebne Wniebowzięcie i Niepokalane Poczęcie , który to dzień jest równocześnie dniem narodzin Instytutu.
Patronami Instytutu są: św. Józef Opiekun Kościoła , św. Paweł wzór heroicznej pracy apostolskiej i św. Teresa od Dzieciątka Jezus Patronka misji i misjonarzy.
Członkinie
Instytut Misjonarek Chrystusa przyjmuje w zasadzie osoby stanu wolnego, które ślubują czystość, ubóstwo i posłuszeństwo, oraz osoby stowarzyszone, którym bliska jest doskonałość chrześcijańska, a nie mogą w swoich warunkach podjąć na wyższym poziomie każdej rady ewangelicznej – mają jednak gorące pragnienie uczestniczenia w życiu i apostolacie Instytutu.
Członkinie należą do różnych środowisk społecznych i różny jest ich poziom wykształcenia. Elementem jednoczącym jest wspólny charyzmat i własna duchowość określona w konstytucjach.
Członkinie nie prowadzą życia wspólnego . Mieszkają samotnie lub przy rodzinie . Mimo tego maję żywe odczucie , że stanowią jedną rodzinę apostolską o silnej więzi duchowej. "Dom jednej Misjonarki – jak czytamy w Konstytucjach – jest domem drugiej", a wzajemne odwiedzanie się służy wzmocnieniu miłości wzajemnej.
Każda członkini powiązana w różny sposób ze swoim środowiskiem, czuje się za nie odpowiedzialna . Zdaje sobie sprawę , że nie może je opuścić, że Bóg ją tu postawił i tu ją potrzebuje.
