Informacje na temat Instytutu otrzymać można pod adresami www:
Instytut Chrystusa Odkupiciela Człowieka,
http://www.sites.google.com/site/wspolnotaodkupiciela/
http://www.wspolnotachrystusa.blogspot.com/
1. Instytut Świecki Chrystusa Odkupiciela Człowieka jest świecką wspólnotą kontemplacyjno-czynną życia konsekrowanego,
założoną przez kapłana archidiecezji krakowskiej ks. prałata Witolda Kacza (1920-1981).
Jesteśmy ludźmi, którzy świadomie wybrali całkowite oddanie się Bogu potwierdzone profesją rad ewangelicznych, pozostając w świecie, by tu świadczyć o Bożej miłości. Każdy z nas odczytał, że tego oddania Bóg od niego chce.
Trzon Instytutu stanowią osoby, zarówno kobiety jak i mężczyźni, które potwierdzają swoje oddanie się Bogu trzema ślubami: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Istnieje również możliwość włączenia się w różny sposób i stopień w życie Instytutu, żyjąc jego duchowością, charyzmatem, duchem rad ewangelicznych, stylem apostolstwa dla małżeństw, kobiet i mężczyzn (ścisłe Kręgi Instytutu i Sympatycy).
2. Charyzmat
Wizja, jak również cała postawa naszego Założyciela, pełna miłości, pogody i gotowości pomocy drugiemu człowiekowi przy bezgranicznym zawierzeniu Bogu, pomogła nam sprecyzować charyzmat naszego Instytutu jako „przekaz Bożej miłości wyrażonej w bezinteresownej służbie i pomocy ludziom, których Bóg stawia na naszej drodze życia”. Innymi słowy, jest to „pomoc w przyjęciu przez drugiego człowieka miłości odkupieńczej” Tak Bóg umiłował świat, że Syna Jednorodzonego dał … aby świat został przez Niego zbawiony (J 3, 16-17). Członkowie Instytutu przyjmują postawę służebną Chrystusa, który przyszedł na świat, by służyć i by dać swe życie na okup za wielu (Mt 20, 28).
3. Duchowość
Duch Instytutu to duch miłości Boga ponad wszystko i bliźniego zgodnie z wolą Bożą w stosunku do niego. Duch pełen gotowości i ofiary dla ratowania każdego człowieka.
Rysy (cechy) duchowości:
- Coraz głębsze wnikanie w Tajemnicę Miłości Odkupieńczej Chrystusa do każdego człowieka, gotowość pomocy innym do przyjęcia tej tajemnicy. Łączenie wszystkich wysiłków, modlitw, cierpień, trudów z Chrystusowym Krzyżem (ekspiacja).
- Staramy się o zacieśnienie naszej więzi z Bogiem przez osobistą modlitwę kontemplacyjną, modlitwę liturgiczną i czyn wynikający z kontemplacji.
- Miłość do Chrystusa Eucharystycznego, którą wyrażamy przez codzienny udział we Mszy św. oraz przez adorację Najświętszego Sakramentu.
- Miłość do Trójcy Świętej. Przez Chrystusa Odkupiciela łączymy się z poszczególnymi osobami Trójcy Świętej. Staramy się, by nasze czyny wypływały z miłości i modlitwy i by one towarzyszyły naszemu działaniu.
- Nasze coraz głębsze i pełniejsze zawierzanie się Bogu wyrażamy przez życie według Ewangelii, szczególnie zaś według błogosławieństw i rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa (codziennie rozważamy fragment Ewangelii).
- Nasze oddanie się Bogu i Kościołowi ma charakter apostolski.
- Świeckość. Staramy się zgodnie ze słowami Konstytucji Dogmatycznej o Kościele – szukać Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej. Żyjemy jak ludzie naszych środowisk, przeżywając wspólnie te same problemy. Nie mieszkamy na ogół wspólnie, lecz samotnie lub przy rodzinach. Utrzymujemy się z wynagrodzenia za pracę, renty czy emerytury.
- Obieramy sobie na naszej drodze Maryję za Matkę, oddając się Jej na własność. Szczególnie bliska nam jest Ona jako Matka Odkupiciela i Współodkupicielka – wierzymy, że jako człowiek najgłębiej uczestniczyła w tajemnicach męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Ojciec Założyciel zawierzył naszą wspólnotę i jej rozwój Matce Bożej.
4. Apostolstwo
Apostolstwo traktujemy przede wszystkim jako świadczenie o Bogu i Jego Miłości własnym życiem, sposobem odnoszenia się do innych, sposobem rozwiązywania problemów. Staramy się nie narzucać innym naszego sposobu myślenia, widzenia danych spraw, rozwiązywania problemów, zachowując szacunek dla drugiego człowieka, jego sposobu myślenia, odrębności, inności, pomagając mu tak, by rozwinął własną inicjatywę, twórczość, by mógł odpowiedzieć na Boże wezwanie.
Staramy się współpracować z duchowieństwem i zachowujemy zależność od Biskupa Ordynariusza naszej diecezji.
Apostolstwem obejmujemy wszystkie środowiska naszego życia. Staramy się dowartościować z punktu nadprzyrodzonego każdą czynność, zwłaszcza pracę zawodową, zgodnie z ukierunkowaniami zawartymi w materiałach soborowych i oficjalnych wypowiedziach Kościoła, szczególnie w encyklice Laborem exercens.
Pracę uważamy za:
- miejsce naszego wzrastania w świętości
- kontynuację Bożego dzieła stworzenia
- udział w dziele odkupieńczym – trud i nasze cierpienia związane z pracą staramy się łączyć z krzyżem Chrystusa
- szczególnie staramy się odczytać służebny charakter pracy, przez którą zaspokajamy określone ludzkie potrzeby.
Pracę traktujemy jako pole naszego oddziaływania apostolskiego. Staramy się o wypracowanie etosu pracy zawodowej i wcielanie go w życie. Wierzymy, że okresy choroby, słabości fizycznych, niewydolności, starości, cierpienia, łączone z Chrystusowym Krzyżem mają wartość nadprzyrodzoną i służą Kościołowi.
5. Wspólnota
Tworzymy wspólnotę duchową. Mimo, że nie mieszkamy pod jednym dachem, łączy nas Chrystus, Jego wezwanie do życia wspólnym charyzmatem i duchowością oraz Konstytucją Instytutu. Nasze więzi instytutowe zacieśniają się przez codzienne:
- pełne uczestnictwo w Eucharystii
- adorację Najświętszego Sakramentu
- rozważanie fragmentu Ewangelii
- odmawianie Liturgii Godzin
- oraz indywidualne miesięczne dni skupienia.
Każdego dnia otaczamy modlitwą Ojca Świętego, biskupów, kapłanów, szczególnie tej diecezji, do której należymy. Modlimy się za siebie wzajemnie i za ludzi naszych środowisk. Gromadzimy się na comiesięcznych spotkaniach (Msza św., adoracja Najświętszego Sakramentu, określony temat, dzielenie się przeżyciem fragmentu Ewangelii, doświadczeniami, przemyśleniami i problemami naszych środowisk, życiem w duchu rad ewangelicznych i wymogami naszych Konstytucji). Staramy się o utrzymywanie kontaktów między sobą (współpraca, spotkania prywatne, korespondencja, telefony itp.).
6. Cel Instytutu
Celem Instytutu jest oddanie chwały Bogu. Praktycznie Instytut służy jego członkom do wypełniania ich misji zgodnie ze swoją duchowością i charyzmatem. W formacji Instytut pomaga:
- coraz bardziej jednoczyć się z Chrystusem: przez modlitwę, oddanie całego życia dla wielkiej misji zbawienia świata i życie z Nim na co dzień. Zaofiarowuje pomoc w realizacji rad ewangelicznych (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) w oparciu o Konstytucje
- coraz głębiej wnikać w problemy środowiska rodzinnego, społecznego zawodowego i pomagać w ich rozwiązywaniu
- w sposób pełny przeżywać zarówno konsekrację, jak i świeckość (świeckość konsekrowana).
7. Śluby
Śluby rozumiemy jako wielki dar miłości Boga dla nas i dla Kościoła
- Przez ślub czystości jednoczymy się z Chrystusem dziewiczym, wyrzekamy się założenia rodziny, by być dyspozycyjnym dla Boga i ludzi, otwieramy się na Miłość Oblubieńczą
- Przez ślub ubóstwa jednoczymy się z Chrystusem ubogim. Staramy się ukazać swym życiem prymat wartości duchowych nad materialnymi, zawierzać siebie i wszystko Bogu. Staramy się odczytywać w swym życiu działanie Boga
- Przez ślub posłuszeństwa jednoczymy się z Chrystusem posłusznym Ojcu. W odczytywaniu woli Bożej przyjmujemy pośrednictwo przedstawicieli Instytutu, równocześnie rozwijając własną inicjatywę i odpowiedzialność. Wsłuchujemy się w potrzeby ludzi naszych środowisk.
8. Przyjęcie i formacja
Do Instytutu może być przyjęta każda katoliczka i każdy katolik stanu wolnego, posiadający pragnienie oddania się Bogu w świeckim życiu konsekrowanym. Powinna ich cechować równowaga psychiczna, samodzielność myślenia, działania, duch ofiary, umiejętność życia we wspólnocie. Nie stawiamy granic wiekowych przyjęcia, a kładziemy uwagę na zdolność do przyjęcia formacji. O przyjęciu do Instytutu decyduje osoba Odpowiedzialna za Instytut, po zasięgnięciu głosu Rady Instytutu.
Formacja stanowi pogłębienie więzi z Bogiem, szczególnie poprzez modlitwę i kontemplację, a obejmuje:
a) Formację inicjalną (początkową)
– okres kandydatury, trwający 0,5-1 roku. Jest to okres odczytania swego powołania do świeckiego życia konsekrowanego oraz odnalezienia się w charyzmacie i duchowości naszego Instytutu.
– Okres próby (nowicjat) trwa dwa do trzech lat. Zaczyna się odnowieniem przyrzeczeń Chrztu św. i oddaniem się Matce Bożej, co jest podstawą do dalszego rozwoju. Formacja obejmuje:
* głębsze odczytanie swego powołania do naszego Instytutu
* wdrażanie w praktykę życia według rad ewangelicznych
* zapoznanie się z Konstytucją pod kątem życia według niej * regularne spotkania z osobą odpowiedzialną za formację
* udział w rekolekcjach i spotkaniach oraz dniach skupienia Instytutu
* coraz głębsze wchodzenie w charyzmat i duchowość Instytutu
b) Okres ślubów czasowych. Okres ten trwa 5-6 lat. Bazuje na formacji inicjalnej. Dla członków jest to okres sprawdzania, czy potrafią żyć wymogami, jakie stawia przynależność do Instytutu, czy pogłębiają swą więź z Bogiem przez modlitwę i kontemplację, korzystanie z sakramentów oraz życie, zgodne z Ewangelią i radami ewangelicznymi; czy są gotowi przyjąć pomoc, zaofiarowaną przez Instytut. W tym okresie następuje zwykle głębsze angażowanie się w potrzeby środowisk: zawodowego, rodzinnego, społecznego itp. oraz przejmowanie coraz głębszej współodpowiedzialności za wspólnotę Instytutu.
c) Okres formacji ciągłej – permanentnej, od ślubów wieczystych do końca życia. Jest to zwykle czas osiągania wyższych klasyfikacji, stanowisk kierowniczych w pracy zawodowej, Instytucie, działalności społecznej. To także czas przeżywania różnego rodzaju trudności, konfliktów, stresów, oczyszczeń. Jest to również czas przejścia na emeryturę, osiągania wieku starczego, niedołężności, znalezienia się w domach pomocy społecznej.
W tych przeżyciach stara się pomóc duchową pomocą Instytut.
Formacja ludzi należących do kręgów przebiega równolegle do formacji osób należących do ścisłego Instytutu (formacja inicjalna – kandydatura, próba, okres przyrzeczeń czasowych, okres formacji stałej, która kończy się złożeniem przyrzeczeń życia w duchu rad ewangelicznych). Formacja ta uwzględnia specyfikę zapotrzebowań, np. małżonków.
9. Opuszczenie Instytutu
Cenimy sobie bardzo powołanie do życia według rad ewangelicznych i używamy wszystkich stosownych środków do wytrwania i wzrostu w powołaniu. Istnieje jednak możliwość opuszczenia Instytutu w trakcie ślubów czasowych bez żadnych zobowiązań. Okres bowiem ślubów czasowych to okres sprawdzania, upewniania się w powołaniu.
10. Organizacja i władze
W obecnym etapie formowania się Instytutu, gałąź męska powstaje w oparciu o gałąź żeńską. Toteż najwyższą władzę w Instytucie sprawuje Odpowiedzialna wspomagana Radą Instytutu.
Odpowiedzialna stoi na czele Instytutu. Reprezentuje Instytut na zewnątrz, utrzymuje łączność z władzami kościelnymi i Krajową Konferencją Instytutów Świeckich (KKIŚ). Odpowiedzialna wraz z zastępczynią i radnymi tworzą Radę Instytutu. W skład poszerzonej Rady wchodzą przedstawiciele gałęzi męskiej, rodzin i kręgów.
Odpowiedzialna winna troszczyć się o zachowanie charyzmatu i ducha Instytutu, o jego rozwój, o formację, utrzymywać kontakt z poszczególnymi członkiniami i członkami Instytutu, jak również z osobami z kręgów.
Asystent kościelny – ks. Adam Ogiegło
11. Przyszłość
W ostatnich latach tworzy się gałąź męska i krystalizuje się od strony duchowej i organizacyjnej ściśle związany z duchowością i charyzmatem Instytutu krąg ludzi, mających zapotrzebowanie na silną formację, w tym grupa małżeństw. Mamy też w kręgach ludzi ciężko chorych. Zarysowuje się możliwość rozwoju współpracy między poszczególnymi gałęziami i ludźmi z kręgów, stworzenie wspólnej Rady Instytutu. W przyszłości, osoba Odpowiedzialna i jej zastępca powinni reprezentować obydwie gałęzie Instytutu. W skład Rady winni wchodzić także przedstawiciele gałęzi żeńskiej i męskiej, oboje lub jedno z grupy małżeństw oraz przedstawiciele kręgów. Oprócz kręgów Instytut skupia ludzi sympatyzujących z Instytutem. Otwarci jesteśmy także na księży diecezjalnych.