Kontakt
Świecki Instytut Dominikański z Orleanu
ul. Daniłowiczowska 9 m. 1
00-084 Warszawa
Maria KOSTECKA
Os. Przyjaźni 4 m. 258
61-682 Poznań
tel. /0-61/ 828-90-83
tel. kom. 0-609-689-624
e-mail: kostmar@op.pl
Janina SŁOMIŃSKA
ul. Akacjowa 4 m. 1
02-534 Warszawa
tel. /0-22/ 849-02-01
e-mail: janslom@poczta.onet.pl
Duchowość
Instytut stanowi część wielkiej Rodziny Dominikańskiej. "Prawda i miłość" (Veritas et caritas), "Kontemplacja i apostolstwo" (Contemplare et contemplata aliis tradere) to drogowskazy powołania dominikańskiego. Zakorzenienie Instytutu w charyzmacie i tradycji dominikańskiej daje mu mocne podstawy zarówno w zakresie duchowości, jak i organizacji.
Rozwijając w sobie cnoty teologalne: wiarę, nadzieję i miłość chcemy nieść życiem i słowem Dobrą Nowinę współczesnemu człowiekowi. Nasze apostolstwo jest nierozerwalnie związane z liturgią całego Kościoła i z modlitwą osobistą. Tak więc modlitwa, studium i praca, przenikając się nawzajem, stanowią podstawowe elementy naszego codziennego życia.
Szczególnym rysem Instytutu jest bardzo silna więź braterska łącząca nas mimo różnic wieku, usposobienia, pochodzenia, miejsca zamieszkania itp.
Istotną cechą organizacji Instytutu, powiązaną z jego duchowością, jest kolegialność i demokracja. Każda członkini ma swój udział w odpowiedzialności za całość Instytutu.
Modlitwa
W duchowości osób konsekrowanych istotna jest wierność modlitwie liturgicznej i osobistej. Modlitwa wewnętrzna stanowi dla nas najcenniejsze dziedzictwo, jakie zostawił nam św. Dominik.
Codzienne uczestnictwo w Eucharystii, która jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego, umacnia nasze zjednoczenie z Chrystusem i włącza w Jego misję zbawczą wobec świata.
Liturgia Godzin odprawiana codziennie indywidualnie lub we wspólnocie jest uczestnictwem w modlitwie całego Kościoła i wyraża powołanie człowieka do wielbienia Boga.
Z Konstytucji Instytutu: Uczestnicząc w Eucharystii członkowie Instytutu łączą dziękczynienie całego świata i swoje własne z dziękczynieniem Chrystusa. Łączą ofiarę całego świata i swoją własną z jedyną, raz na zawsze złożoną ofiarą Syna.
Studium
Członkinie Instytutu – wzorem św. Dominika i św. Katarzyny Sieneńskiej – gotowe są podejmować wyzwania, jakie w dziedzinie myśli i działania stawia współczesny świat. Poszukiwanie prawdy otwiera nas na tajemnicę Boga i człowieka, sprzyja postawie dialogu i akceptowania inności, pobudza do twórczego wysiłku, chroni przed uwikłaniem w ideologię, ukierunkowuje ku przyszłości.
Szczególnie ważne dla misji apostolskiej jest stałe pogłębianie – na miarę możliwości – kultury teologicznej, a także umiejętność rozeznawania w świetle Objawienia różnorodnych prądów myśli współczesnej i przeobrażeń zachodzących w świecie.
Pokarmem zarówno dla apostolstwa, jak dla modlitwy, jest wytrwałe zgłębianie Słowa Bożego oraz różnych prądów kulturowych.
Formacja
Podczas całego okresu formacji każda osoba pozostaje w swoim środowisku zawodowym, rodzinnym, koleżeńskim. Nie jest izolowana od ludzi i spraw, wśród których przebiegało jej dotychczasowe życie. W tym czasie ma się właśnie przygotować, aby tu, w tych konkretnie danych sytuacjach, podjąć życie konsekrowane i misję apostolską. Tego nie dałoby się osiągnąć w warunkach separacji od świata. Formacja w warunkach codzienności stawia oczywiście ogromne wymagania. Trzeba pogodzić dotychczasowe zaangażowania z nowymi. Trzeba znaleźć czas na modlitwę i na to wszystko, co służy formacji duchowej, teologicznej i ogólnoludzkiej. Trzeba umieć wybierać, a co za tym idzie – rezygnować z tego, co w hierarchii wartości jest mniej ważne.
Każdemu członkowi Instytutu towarzyszy w tym okresie osoba odpowiedzialna za formację. Jej zadaniem jest pomoc w odczytywaniu i realizacji powołania. Bardzo ważny jest tu dialog w czasie regularnych spotkań lub poprzez stałą korespondencję w wypadku, gdy kontakt osobisty jest utrudniony ze względu na odległość lub inne okoliczności. Ta pomoc, nawet najbardziej kompetentna, nie zastąpi jednak własnej inicjatywy, starania i wysiłku. Każdy więc w pierwszym rzędzie sam jest odpowiedzialny za swoją formację i dlatego powinien odznaczać się prawym sumieniem, otwartością, lojalnością, zrównoważeniem, samodzielnością i zdolnością do podejmowania decyzji.
W czasie formacji realizowany jest określony program studium. Podane są również zagadnienia, które mają być przedmiotem osobistej refleksji.
Członkowie Instytutu będący w okresie formacji tworzą grupę formacyjną, żyjącą na co dzień w rozproszeniu, ale spotykającą się regularnie z okazji comiesięcznych dni skupienia organizowanych dla całej wspólnoty, corocznych pięciodniowych rekolekcji, wspólnych pobytów wakacyjnych itp.
Formacja trwa około 8 lat. Składają się na nią trzy okresy:
1. okres próby – normalnie trwa 6 miesięcy – mający na celu wzajemne poznanie się poprzez częste kontakty;
2. formacja początkowa – minimum 2 lata – kończąca się pierwszymi ślubami. Ma ona charakter duchowy i doktrynalny. Jest to jednocześnie okres wchodzenia w życie wspólnoty Instytutu;
3. formacja w okresie ślubów czasowych – minimum 5 lat – z corocznie odnawianymi ślubami, kończąca się ślubami wieczystymi.
Z Konstytucji Instytutu: "W toku całej formacji członkowie pogłębiają znajomość specyfiki Instytutu i sprawdzają, czy są zdolni przeżywać swoją konsekrację Bogu w warunkach życia świeckiego. Biorą udział w różnych spotkaniach formacyjnych."
Po ślubach wieczystych następuje FORMACJA STAŁA, która jest istotnym wymaganiem stawianym przez Konstytucje wszystkicm członkom Instytutu. Polega ona na nieustannym pogłębianiu swojej kultury chrześcijańskiej i ogólnoludzkiej, aby przez całe życie pełnić apostolstwo świadectwa i zaangażowania w świecie, którego wymaga ich konsekracja i ich bycie w Kościele.
Charakterystycznym rysem Instytutu jest bardzo silna więź łącząca nas mimo różnic wieku, usposobienia, pochodzenia, miejsca zamieszkania itp. Wzajemne zaufanie, przyjaźń, dzielenie się zarówno tym, co niesie codzienność, jak i problemami natury ogólnej – wszystko to poszerza horyzonty, pomaga, a często podtrzymuje w trudnych sytuacjach, których nie brak w życiu człowieka świeckiego, również konsekrowanego.
Na całym świecie do Instytutu należy nieco ponad 130 członkiń. Polska prowincja liczy obecnie 41 osób. Mieszkają one w różnych diecezjach: warszawskiej, warszawsko-praskiej, łomżyńskiej, ełckiej, płockiej, łowickiej, poznańskiej, częstochowskiej, lubelskiej, krakowskiej, katowickiej i przemyskiej. Kilka członkiń mieszka za granicą: 1 – na Litwie, 1 – na Ukrainie, 2 – na Węgrzech.
Większość członkiń złożyła już śluby wieczyste, ale spora jest liczba tych, które są jeszcze w okresie formacji.
Najwięcej osób pracuje, lub pracowało przed emeryturą, jako nauczycielki w szkołach średnich i podstawowych, a także jako pracownicy naukowi. Są między nami psychologowie, ekonomiści, bibliotekarki. Jest prawnik, artysta plastyk, lekarka i organistka. Jest miejsce dla każdego zawodu…
Prawie wszystkie te osoby są zaangażowane, poza pracą zawodową, w działalność społeczną. Wiele z nich działa w różnych stowarzyszeniach i ruchach.
Historia
1890 – Utworzenie w Orleanie przez Joannę Leplâtre – przy współudziale o. Rajmunda Boulangera, prowincjała dominikanów – Małej Grupy o duchowości dominikańskiej
1904 – zatwierdzenie przez kardynała Stanisława Toucheta, biskupa Orleanu "Reguły życia"
1923 – zatwierdzenie przez kardynała Stanisława Toucheta, biskupa Orleanu pierwszych Konstytucji opracowanych przez o. Lemonnyera OP
1942 – oficjalna afiliacja do Zakonu Świętego Dominika
1946 – początki Prowincji Polskiej
1950 – zatwierdzenie Dominikańskiego Instytutu Jezusa Ukrzyżowanego jako instytutu świeckiego "ad experimentum" na okres 7 lat przez biskupa Orleanu, Courcoux
1950 – rozszerzanie się Instytutu na kolejne kraje świata
1957 – definitywna erekcja Instytutu na "prawie diecezjalnym" przez biskupa Orleanu, Picarda de la Vacquerie.
1964 – przyjęcie nazwy "Świecki Instytut Dominikański z Orleanu"
2000 – zatwierdzenie aktualnej redakcji Konstytucji przez biskupa Orleanu, Gérarda Daucourta.