Leticja Niemczura CSSJ
„MYŚMY POZNALI I UWIERZYLI MIŁOŚCI JAKĄ BÓG MA KU NAM”.
WPROWADZENIE W TEMATYKĘ SYMPOZJUM
Lublin, 21 kwietnia 2015 r.
Historia Kościoła wskazuje nam na istnienie wielu form życia konsekrowanego, które Duch Święty wzbudzał i nadal powołuje do istnienia. Życie zakonne jest jak drzewo o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce. Jest to niezwykłe bogactwo umacniane w braterstwie i łasce Chrystusa[1]1. Naturalnym jest, że osoby połączone wspólnym pragnieniem naśladowania Chrystusa i ożywiane przez tego samego Ducha, ukazują w sposób widzialny, niczym latorośle JEDNEGO WINNEGO KRZEWU, pełnię Ewangelii miłości[2]. Bóg, który jest Miłością, każdego z nas przemienia na swój obraz. Dzięki temu rodzi się między nami KOMUNIA, która jest darem Boga, a nie efektem ludzkiego wysiłku[3].
„Myśmy poznali i uwierzyli miłości jaką Bóg ma ku nam”[4].
Uwierzyć miłości Boga – to jest podstawowa opcja życia ludzi ochrzczonych. U początku bycia chrześcijaninem jest spotkanie z wydarzeniem, z OSOBĄ, Która nadaje życiu nową perspektywę a tym samym decyduje o kierunku życia[5]. „TAK” osoby konsekrowanej jest zakorzenione w sakramencie chrztu św. i zostaje pogłębione przez profesję zakonną. W roku życia konsekrowanego, niezależnie od wieku, jesteśmy wezwani do tego, aby zajrzeć na nowo w głębokie centrum naszego życia osobistego, tam, gdzie można znaleźć sens, prawdę i motywacje życia z Mistrzem. Życie zakonne jest w istocie ciągłym powołaniem do pójścia za Chrystusem i przystosowaniem się do Niego[6]. To codzienne wezwanie do coraz głębszego wchodzenia w serce Jezusa, to proces stopniowego wzrastania osobistego i wspólnotowego dającego radość w Duchu Świętym. Ziemia jest naszym wspólnym domem i wszyscy jesteśmy braćmi, siostrami … Kochamy tą wspaniałą planetę, na której Bóg nas postawił, kochamy zamieszkującą ją ludzkość ze wszystkimi jej dramatami, zmęczeniem, z jej pragnieniami i nadziejami z jej wartościami i jej kruchością[7].
Przed nami przeszła rzesza Założycieli i Założycielek, świętych mężczyzn i kobiet, którzy wybrali Chrystusa, idąc drogą radykalizmu ewangelicznego i braterskiej służby. To właśnie ich służba pozwala dostrzec szczególnie wyraziście, że życie konsekrowane objawia jedność przykazania miłości – nierozerwalną więź między miłością Boga a miłością bliźniego[8]. Często założyciele i założycielki różnych Zgromadzeń łączyła duchowa przyjaźń. Osoby te, wierne własnemu charyzmatowi, dawały przykład braterstwa, które stało się zachętą dla innych członków kościelnej wspólnoty w ich codziennym trudzie świadczenia o Ewangelii[9].
Św. Paweł pisał w liście do Filipian: „Sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej, abym mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w jednym duchu, jednym sercem walcząc wspólnie o wiarę w Ewangelię, i w niczym nie dajcie się zastraszyć przeciwnikom”.[10]
Miejscem i narzędziem komunii są nasze 4 Konferencje. W posoborowym dokumencie czytamy, iż należy popierać istnienie tychże konferencji, czy rad wyższych przełożonych. Mogą one przyczynić się do pełniejszego osiągnięcia celu poszczególnych Instytutów, do podtrzymywania skuteczniejszego współdziałania dla dobra Kościoła… do wspólnego omawiania problematyki, do współpracy z konferencjami biskupów[11]. Jedność, komunia nie oznacza jednak jednolitości, ale jest darem, którego Duch Święty udziela poprzez różnorodność charyzmatów. Każdy dar Ducha jest udzielany po to, aby przynosił owoce dla Pana, pobudzając wzrost braterstwa i rozwój misji[12].
Obracamy się wśród wielu ofert i propozycji, które nie umacniają naszej wzajemnej jedności, uczestniczymy w wielu labiryntach świata, żyjemy w społeczeństwie targanym różnymi konfliktami, sprzecznościami, ideami, ideologiami i podziałami. Stawiamy sobie pytanie:
- Czy jesteśmy znakiem dialogu i komunii z Bogiem i ludźmi, zdolnej połączyć wszelkie odmienności w jedną harmonijną całość Chrystusowej wspólnoty ?
- Kim jesteśmy dla spragnionych jedności, ale i wzajemnie dla siebie ?
- Czy nasze życie konsekrowane Bogu, jest czytelne?
- Gdzie można dojść idąc po naszych śladach? /mamy na uwadze konsekrowaną czystość, ubóstwo, posłuszeństwo/
- Co oferujemy dla poszukujących prawdy, poszukujących właściwego kierunku życia, poszukujących Boga?
Jezus nieustanie wybiera i posyła ludzi jako swych świadków i apostołów. Potrzebuje ich, aby pracowali, więcej współpracowali w Jego misji i przedłużali w czasie, Jego zbawcze dzieło.
„Będziecie moimi świadkami w Jerozolimie …, ale i może w Warszawie, Płocku, Łodzi czy Lublinie i dalej … dalej … aż po krańce ziemi”[13]. Posyłam Was jako Mistrzów komunii, jako świadków i jej twórców. Jako tych, co nie tylko maja wizję komunii, ale żyją jej duchowością. Duchowość komunii kształtuje bowiem sposób myślenia, mówienia i działania, sprawia, że wspólnota Chrystusowego Kościoła rozrasta się w głąb i wszerz. Życie w komunii staje się znakiem dla świata i przyciągającą siłą[14].
Wybieram was i posyłam, bo nie ma świadectwa bez świadków, nie ma misji bez misjonarzy. Nie ma życia konsekrowanego bez konkretnych osób oddanych Bogu, bez konsekrowanych…Jesteśmy zatem powołani nie tylko do bycia z innymi, nie tylko do wspólnego działania, ale wspólnoty myśli, modlitwy, rozeznawania, poszukiwania właściwych odpowiedzi na propozycje Boga, na Jego plan. Nie ma miejsca na modny czasem „wszechobecny” indywidualizm. Słowa Jezusa Chrystusa: zostaw wszystko, wszystko co masz, idź sprzedaj, rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną[15], stawiają nas razem, na tej samej drodze, w tym samym duchu, w duchu Ewangelii, zapraszając do służby, do zbratania się z Samarytaninem „idź i ty czyń podobnie”[16]. Oto wyzwanie do wspólnego realizowania zamiaru Boga, Jego marzenia, Jego pomysłu. Bóg posyła nas do różnych środowisk, by w nich uobecniać, objawiać i świadczyć o Jego miłości, miłości Boga Ojca, miłości wiecznej, nie znającej barier ani granic, miłości wiernej, przebaczającej, miłości niosącej sprawiedliwość społeczną.
„Rady ewangeliczne dotyczące poświęconej Bogu czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, jako ugruntowane w słowach i przykładach Pana, a zalecane przez Apostołów, Ojców i doktorów Kościoła oraz pasterzy, są darem Bożym, który Kościół otrzymał od swego Pana i z Jego łaski ustawicznie zachowuje”[17].
Jesteśmy powołani, być jak Jezus Chrystus, pochylać się nad człowiekiem. Powołani, by dawać nadzieję i nową pewność bliskości i pocieszenia Pana, doceniając wartość życia, modlitwy i cierpienia[18].
Wielkim wyzwaniem, jakie czeka życie konsekrowane w trzecim tysiącleciu, jest „czynić Kościół domem i szkołą komunii”[19]. „Duchowość komunii” prowadzi do dojrzewania wspólnoty, która staje się świadectwem, że pomimo różnic, można żyć w jedności i pokoju, oraz być znakiem profetycznym.
Poczucie kościelnej komunii podtrzymuje i umacnia braterskie więzi duchowe i wzajemną współpracę między różnymi Instytutami życia konsekrowanego i Stowarzyszeniami życia apostolskiego, z różnymi wspólnotami Kościoła i poszczególnymi wiernymi. Dojrzałe wspólnoty zakonne, modlą się i działają razem z innymi i dla dobra innych, w braterskiej komunii służąc Chrystusowi i braciom.
Jezus Chrystus modlił się dla swoich Uczniów w Wieczerniku, aby wszyscy idący za Nim stanowili jedno[20].
„Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno”[21].
„ (…) braterstwo jest pierwszą i najbardziej wiarygodną ewangelią, którą mamy do opowiedzenia. Prosi się nas o humanizowanie naszych wspólnot: Pielęgnujcie przyjaźń między sobą, życie rodzinne, miłość między wami. Niech klasztor nie będzie czyśćcem, ale rodziną. Problemy są i będą, ale tak, jak w rodzinie, trzeba szukać rozwiązań z miłością; nie niszczyć wspólnoty, rozwiązując problemy; nie współzawodniczyć. Pielęgnować życie wspólne, ponieważ, gdy we wspólnocie jest jak w rodzinie, Duch Święty jest pośród was. Zawsze z wielkim sercem. Przechodzić nad problemami, nie chwalić się, znosić wszystko, uśmiechać się z całego serca[22].
Kościół przypomina nam o nieustannym działaniu Ducha Świętego, który w ciągu stuleci pomnaża bogactwa płynące z praktyki rad ewangelicznych. To Duch Święty nieustannie w swych licznych charyzmatach wciąż na nowo uobecnia tajemnicę Chrystusa w Kościele i w świecie, w czasie i w przestrzeni. Wszyscy potrzebujemy siebie nawzajem: duchowe dobro, którego nie posiadam, otrzymuję od innych[23]. Prośmy Go o stosowne dary na czas tego Sympozjum, łaski, charyzmaty, o umiejętność spojrzenia; z wdzięcznością na przeszłość, z pasją na teraźniejszość i z nadzieją w przyszłość.
Teraz przedstawiciele poszczególnych Konferencji zapalą świece, na których znajduje się logo danej Konferencji. Niech ta świeca będzie znakiem obecności Jezusa Chrystusa pośród nas.
- Konferencja Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych
- Krajowa Konferencja Instytutów Świeckich
- Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce
- Konferencja Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych
Duchu Święty przyjdź i poprowadź nas Twym Światłem. Pilne bowiem staje się odzyskanie światła, które jest właściwą cechą wiary, bo kiedy gaśnie jej płomień, wszystkie inne światła tracą w końcu swój blask( LF 4).
[1] por LG 43
[2] VC 52
[3] bp Zbigniew Kiernikowski, Pan i Jego świątynia; Katechezy na temat życia konsekrowanego, Legnica-Wrocław 2015
[4] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych. Poznań 2011, 1J 4,16.
[5] por DCI
[6] Radujcie się 6, KIŻKISŻA; List okólny do osób konsekrowanych, Warszawa 2014
[7] por. EG 183
[8] por. VC5
[9] VC 52
[10] Flp l,27-28
[11] PC 23
[12] por. VC4
[13] por. Dz 1,8
[14] por VC 46
[15] Mk 10,17
[16] Łk 10,37
[17] LG 43
[18] por. Orędzie Ojca świętego na XXI Światowy dzień chorego – Rzym 09.02.2013
[19] NMI 43
[20] por. J 17,2
[21] J 17,10-11
[22] Radujcie się 9, KIŻKISŻA; List okólny do osób konsekrowanych, Warszawa 2014
[23] Apologia do Wilhelma z Saint Thierry IV, 8; PL 182, 903-904, św. Bernard
Archiwum KWPZM
