M. Jolanta Olech, USJK
SPRAWOZDANIE Z SYMPOZJUM PRZESŁANE PREFEKTOWI KONGREGACJI DS. INSTYTUTÓW ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Częstochowa, 18 października 1996 r.
W dniach 16-18 października br. w Częstochowie, na Jasnej Górze, odbyło się Sympozjum na temat Adhortacji Apostolskiej Jana Pawła II „Vita consecrata”. Sympozjum to zostało zorganizowane przez Konsulty Męską i Żeńską Wyższych Przełożonych Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Zostały także zaproszone członkinie Konferencji Klasztorów Kontemplacyjnych i Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich.
W Sympozjum wzięło udział ok. 320 przełożonych wyższych prawie wszystkich instytutów i form zorganizowanych życia konsekrowanego w Polsce. Spotkanie to, w takiej formie po raz pierwszy w historii obu Konferencji, w zamiarze miało stanowić:
* podziękowanie Ojcu Świętemu – przez osoby konsekrowane w Polsce – za Adhortację Vita consecrata, dokumentu o wielkim znaczeniu i niewyrażalnej piękności;
* wyraźnie zobowiązanie do przyjęcia tego dokumentu jako światła na drodze naszego życia konsekrowanego – dla misji w komunii Kościoła;
* dar dla Najwyższego Przełożonego – Ojca Świętego, z okazji rocznicy Jego Pontyfikatu, a przede wszystkim jubileuszu 50-lecia Jego posługi kapłańskiej;
* braterską wymianę refleksji oraz odczytanie tego dokumentu w perspektywie „dzisiaj” naszego życia konsekrowanego i rzeczywistości naszego kraju.
Każdy dzień wspólnej pracy składał się z trzech części:
+ wspólnej modlitwy: liturgii godzin, medytacji a przede wszystkim Eucharystii. Modlitwa z wykorzystaniem tekstów liturgicznych odnoszących się do tematu dnia (przygotowanych bardzo dobrze każdego dnia przez inne zgromadzenie: Benedyktynów, Siostry Zmartwychwstanki, Siostry klauzurowe), stworzyła przestrzeń i kontekst dla naszej refleksji. Celebracja Eucharystii zjednoczyła nas w komunii i we wspólnocie – wokół ołtarza Jezusa Chrystusa – ze swoją Matką w ikonie Jasnogórskiej, oraz z następcami świętych Apostołów: J. E. Ks. Abp Józefem Kowalczykiem, Nuncjuszem Apostolskim w Polsce, J.E. Ks. Abp Stanisławom Nowakiem, Arcybiskupem Metropolitą Częstochowskim i Przewodniczącym Komisji Mieszanej Biskupi-Zakonnicy, oraz J. E. Ks. Bp Edwardem Samselem, Przewodniczącym Komisji Episkopatu Polskiego ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Biskupi w homiliach przekazali nam swoje przesłanie;
+ wspólnej refleksji poświęconej każdego dnia jednej części Adhortacji: Confessio Trinitatis, Signum Fraternitatis i Servitium Caritatis. Dwoje z uczestników (zakonnik i siostra zakonna) dzielili się z nami swoimi refleksjami. Ich referaty – bardzo głębokie, charakteryzujące się solidną wiedzą biblijną teologiczną i filozoficzną – przyniosły spojrzenie bardzo osobiste na dokument. Zapraszały one do kontynuowania podjętej refleksji, aby stawała się ona coraz bardziej osobistą i wyrażała się w konkrecie życia własnego instytutu.
Oto tematy referatów:
Ks. Kazimierz Wójtowicz, CR – „Przemienienie Pańskie , ikoną konsekracji”
S. prof. Józefa Zdybicka, USJK – „Podstawowe zadanie osób konsekrowanych w Kościele i w kulturze
współczesnej”
Ks. Florian Pełka, SJ – „Życie konsekrowane znakiem komunii i braterstwa”
S. Hilaria Hatko, SSND – „Zrozumieliśmy, że z wami jest Bóg” (Kobieta konsekrowana)
O. Jan Nalaskowski, OSPPE – „Życie konsekrowane w misyjnym posłannictwie Kościoła”
S. Krystyna Dębowska, Franciszkanka od Cierpiących – „Zamyślenia nad Servitium Caritatis – życie
konsekrowane objawieniem Bożej Miłości w świecie”.
+ pracy w grupach: pracowaliśmy w 10 grupach na tematy zaproponowane przez autorów poszczególnych wystąpień. Podczas plenarnych sesji, relatorzy grup przedstawiali podsumowania pracy, propozycje, sugestie i inicjatywy do pogłębienia studiowanego dokumentu, aby znaleźć drogi pomocy nam samym, oraz dla naszych współbraci i współsióstr w dawaniu świadectwa życia bardziej konkretnego. Przedstawiali także propozycje form współpracy między-zgromadzeniowych na polu np. formacji i apostolatu.
Próbowaliśmy także zindywidualizować, we współczesnej sytuacji instytutów i stowarzyszeń, niektóre priorytety w naszym „discernimento” i wyborach. Praca w grupach będzie opracowana i rozesłana razem z aktami Sympozjum – do uczestników i poszczególnych Konferencji w celuj pogłębienia omawianego studium.
Sympozjum zostało otworzone wystąpieniem Ks. Czesława Parzyszka, Przewodniczącego Konsulty i Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich, zatytułowanym „Przynagleni Darem…”, w którym określił cel jaki powinniśmy osiągnąć na koniec spotkania. Na zakończenie Matka Jolanta Olech, Przewodnicząca Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych, swoim wystąpieniem „Nasza droga światła” podsumowała całą pracę.
Każdego dnia przedstawicielka sióstr zakonnych i przedstawiciel zakonników, przewodniczyli sesjom plenarnym Sympozjum. Podczas wieczoru nowicjaty Księży Salezjanów i Sióstr Nazaretanek animowały naszą rekreację.
Podczas Sympozjum odbyło się spotkanie Przedstawicieli obu Konferencji z J.E. Ks. Biskupem Edwardem Samselem, Przewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, w celu przedyskutowania wzajemnych oczekiwań dotyczących współpracy Komisji z Konferencjami.
W Sympozjum wzięła udział także delegacja Konferencji Przełożonych Wyższych Zgromadzeń Żeńskich i Męskich w Republice Czeskiej. Delegacja, z Przewodniczącą Konferencji Czeskiej – Siostrą Milada Kopecka oraz Rada Konferencji Instytutów Żeńskich, mówiły na temat przygotowań do najbliższego spotkania „Wschód”, które zbierze siostry zakonne Europy Centralnej i Wschodniej, przewidziane na lipiec 1997 r. w Pradze (poprzednie spotkania miały miejsce w Warszawie i Bratysławie).
Zakończyliśmy Sympozjum bardziej ubogaceni duchowo, bardziej radośni i mający większe zaufanie w potęgę braterskiej komunii i wymiany darów. Osobistym doświadczeniem wzmocniliśmy świadomość, że „musimy pomagać sobie nawzajem, starając się zrozumieć zamysł Boży, ukryty w obecnych doświadczeniach historii, aby lepiej na niego odpowiedzieć stosownymi działaniami apostolskimi” (VC, 53).
Nasze prace, konkluzje, projekty i życzenia zawierzyliśmy – podczas ostatniej Eucharystii -Najświętszej Maryi Pannie, naszej Matce i Mistrzyni, prosząc Ją, aby nam pomogła „wychodzić naprzeciw ludziom w potrzebie i nieść im pomoc, a nade wszystko nieść im Jezusa”, abyśmy potrafili „o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz z wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku niebieskiej ojczyźnie i światłu, które nie zna zmierzchu…”, aby „we wszystkich i we wszystkim został otoczony chwałą, błogosławieństwem i miłością Najwyższy Władca wszystkich rzeczy, którym jest Ojciec, Syn i Duch Święty” (VC, 112).
Jasna Góra, 18 października 1996 r.
Archiwum KWPZM