Kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski
WZÓR KAPŁAŃSKIEGO ODDANIA SIĘ BRACIOM. LIST DO KAPŁANÓW POLSKICH NA TEMAT PRAC SYNODU BISKUPÓW I TRIUMFU NASZEGO RODAKA – OJCA MAKSYMILIANA
Rzym, 17 października 1971 r.
Drogi Księże Dziekanie, umiłowani Bracia Kapłani,
Z Synodu zwyczajnego Biskupów, którzy pracują przy Bazylice św. Piotra przy stałym współudziale Ojca Świętego, przesyłam braterskie pozdrowienie oraz słowa jedności w modlitwie i w trosce o Kościół Chrystusowy.
Pracujemy w duchu wspólnoty, zarówno w modlitwie, jak i w rzetelnym wysiłku umysłowym, wypraszając sobie światła Ducha Świętego. Każdego dnia sesja zaczyna się od wspólnego odmówienia brewiarzowej tercji. Sesje plenarne ukończyły już prace nad stroną doktrynalną schematu „de sacerdotio ministeriali” – „o kapłaństwie służebnym”. Wysłuchaliśmy relacji ze strony „circuli minores” – „mniejszych kół” i dochodzimy do pewnej syntezy, w której potwierdza się sakramentalny charakter kapłaństwa hierarchicznego, jego związek z wolą Chrystusa, jego trwałość w człowieku konsekrowanym przez biskupa, jego przeznaczenie ofiarnicze i służebne. Temu zadaniu trzeba poświęcić się w całości. Pełnego oddania wymaga zarówno Chrystus, jak i cały lud żyjący w Kościele. Dla tego celu kapłan poświęca nawet swoje życie rodzinne, aby nic nie stało na przeszkodzie w pełnym oddaniu się Chrystusowi żyjącemu w braciach naszych.
Konieczność takiego oddania podkreślali wszyscy na auli synodalnej, zwłaszcza w czasie dyskusji nad celibatem, który uznano za nieodzowny warunek pełnej wolności i oddania się sługi ludu Bożego.
Niejednokrotnie na auli synodalnej przypominano, że doskonałym wzorem kapłańskiego oddania się braciom jest bł. Maksymilian Maria Kolbe, rycerz Niepokalanej. Jego niezwykła wprost wierność Matce Najświętszej dopomagała mu do tak heroicznego poświęcenia się za brata, że ratując go życie swoje oddał w bunkrze głodowym. Jest to dla nas wzór, jak bardzo winniśmy oddawać się ludowi Bożemu, aby zapewnić mu życie w Bogu.
Dziś, w dniu beatyfikacji kapłana-zakonnika i ofiary kapłańskiej, przesyłam z Bazyliki św. Piotra – gdzie w glorii Berniniego triumfuje nasz rodak – braterskie pozdrowienie i błogosławieństwo na heroiczną służbę polskiemu ludowi Bożemu, którego religijność podziwia cały świat.
Wśród uczestników Synodu szerzyliśmy cześć Matki Kościoła, wręczając wszystkim delegacjom Konferencji Episkopatów świata memoriał Episkopatu Polski, wzywający do oddania rodziny ludzkiej – Niepokalanej Matce Chrystusa i Kościoła. Czyniliśmy to w duchu bł. Maksymiliana Kolbego, który w Niej widząc najskuteczniejszy ratunek dla Kościoła i ludzkości oraz najpewniejszą drogę do Chrystusa dla każdego dziecka Bożego, pragnął „cały świat zdobyć dla Niepokalanej”. Nauczeni religijnym doświadczeniem polskim, zwłaszcza w okresie Sacrum Poloniae Millennium, wierzymy głęboko, że głos nasz będzie zrozumiany przez wszystkich biskupów i że macierzyńskie ramiona Matki Chrystusowej i naszej staną się pomocą Kościołowi w jego udrękach i walkach oraz okażą się znakiem Bożego zwycięstwa i pewnym drogowskazem ku Chrystusowi dla całej rodziny człowieczej.
Jakby dla potwierdzenia tej wiary narodu poświęcimy w sobotę, dnia 30 października, nowy kościół parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej, wybudowany w Rzymie z polecenia Ojca Świętego Pawła VI dla upamiętnienia Tysiąclecia chrześcijaństwa Polski.
Niech będzie to radością dla was, umiłowani współuczestnicy w kapłaństwie Chrystusa, dla którego warto się trudzić i dać całe swoje życie dla Jego chwały. „Per Mariam – Soli Deo, Uno et Trino!” – „Przez Maryję – samemu Bogu, w Trójcy Jedynemu”.
† Stefan Kardynał Wyszyński
Prymas Polski
Rzym, 17 października 1971 roku
„Listy pasterskie Prymasa Polski 1946-1974”, Paris 1975, s. 634-635
