Bp Wojciech Zięba, Biskup Ełcki
MISJA ŻYCIA KONSEKROWANEGO. SŁOWO PASTERSKIE NA INAUGURACJĘ TRIDUUM PRZYGOTOWUJĄCEGO DO JUBILEUSZOWEGO DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Ełk, 30 stycznia 2000 r.
Drodzy Bracia i Siostry.
Dnia 2 lutego tego roku, a więc dokładnie za trzy dni, cały Kościół już po raz czwarty będzie obchodził ustanowiony przez Ojca Świętego Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Każdorazowy Dzień Życia Konsekrowanego stanowi promocję tego życia, które podejmują zakonnicy, siostry zakonne oraz wszystkie osoby, które publicznie wobec Kościoła zobowiązały się do życia według rad ewangelicznych, a więc członkowie różnych zakonów, zgromadzeńzakonnych, stowarzyszeń oraz instytutów świeckich.. W tym roku, który jest Rokiem Wielkiego Jubileuszu Dwutysiąclecia Narodzenia Zbawiciela Świata, Dzień Życia Konsekrowanego będzie obchodzony szczególnie uroczyście: nie tylko w Rzymie – pod przewodnictwem Ojca Świętego, ale także w diecezjach – pod przewodnictwem Biskupów Diecezjalnych.
I dlatego jest rzeczą stosowną, abyś my i my, jako Diecezja w naszej Katedrze oraz w kościołach parafialnych przeżyli ten Dzień w jedności z Ojcem Świętym i całym Kościołem, dziękując Bogu za dar życia konsekrowanego, za konsekrowanych księży, braci i siostry, zobowiązujących się w szczególny sposób do życia według rad ewangelicznych i ubogacających otrzymanymi od świętych założycieli charyzmatami Kościół Powszechny, a w szczególności naszą Diecezję.
Życie konsekrowane dla wielu osób, nawet wierzących, to coś tajemniczego, prawie że nie znanego. Dopiero, gdy ktoś z najbliższej rodziny znajdzie się na tej drodze, następuje jakieś bliższe zapoznanie się z tym rodzajem życia. Dlatego Dzień Życia Konsekrowanego ma m.in. na celu przybliżyć Ludowi Bożemu to powołanie, które obok powołania małżeńskiego i kapłańskiego należy do podstawowych powołań w Kościele.
Tak się składa, że o tym powołaniu informują nas czytania dzisiejszej Mszy św. Św. Paweł mówi o tych, którzy wybrali drogę bezżeństwa jako o tych, którzy dobrze wybrali. Mają bowiem szansę bardziej podobać się Bogu. Albowiem „człowiek bezżenny – jak stwierdza św. Paweł – troszczy się o sprawy Pana, o to, jakby się przypodobaćPanu, o to, by być świętym i ciałem i duchem, o to, by godnie i z upodobaniem trwać przy Panu”. A więc człowiek, które nie pochłaniają sprawy rodzinne, może całkowicie skoncentrować się na Bogu. Nie musi podobać się ludziom. Może być bardziej konsekwentny w swoim oddaniu się Bogu. I w tym sensie wybiera on lepszą, doskonalszą drogężycia.
To nie znaczy, że na innej drodze nie można zrealizować doskonałego życia chrześcijańskiego. Przykładem takiej innej drogi jest droga powołania kapłańskiego. Wielu świętych Kościoła to święci biskupi, kapłani, diakoni. Przykładem takiej drogi jest też droga życia małżeńskiego, prowadząca do świętości chrześcijan świeckich, jak na przykład w ubiegłym roku beatyfikowanej Marianna Biernackiej z naszej Diecezji. Istota drogi życia konsekrowanego polega na tym, że na tej drodze świętość jest wybierana od początku jako główny cel życia i całe życie zostaje, także jego strukturach, podporządkowane dążeniu do świętości. Ci, którzy mają autentyczne powołanie do życia konsekrowanego nie wybierają tej drogi po to, aby uniknąć trudów życia małżeńskiego czy rodzinnego ani dlatego, że nie udało się im założyć rodziny, ale tylko po to, aby życie swoje przeżyć w sposób jeszcze bardziej wartościowy, a konkretnie: aby życie Jezusa uczynić swoim życiem, a przede wszystkim Jego czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Z tym, oczywiście, wiąże się rezygnacja z małżeństwa i założenia własnej rodziny, rezygnacja z bogacenia się i swobodnego dysponowania swoim dobrami, jak również rezygnacja z realizacji własnych upodobań, a zwłaszcza tego, co się Bogu nie podoba. Nie jest to jednak rezygnacja dla rezygnacji, ale „tracenie”, aby zyskać jeszcze więcej.
Ojciec św. Jan Paweł II porównuje osoby konsekrowane do proroków, którzy mówią, a jeszcze bardzie pokazują, jakim powinno być życie ludzkie, a więc to, co dziś w pierwszym czytaniu podkreśla Księga Powtórzonego Prawa. Takimi prorokami są one oczywiście wtedy, kiedy spełniają dobrze swoje powołanie. Przykładem nie kwestionowanym dobrej realizacji powołania konsekrowanego są w szczególny sposób te osoby, które Kościół wynosi na ołtarze. W naszym kraju, zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach XX wieku, wiele takich osób dostąpiło chwały ołtarzy. Do nich należą m.in. nasi polscy beatyfikowani i kanonizowani: o. Maksymilian Maria Kolbe, br. Albert Chmielowski, o. Rafał Kalinowski, s. Urszula Ledóchowska, o. Honorat Koźmiński, s. Bolesława Lament, s. Faustyna Kowalska, s. Marcelina Darowska, s. Bernardyna Jabłońska, s. Maria Karłowska oraz 49 beatyfikowanych w ubiegłym roku w grupie 108 męczenników z okresu II wojny światowej.
Dziś w czytaniu z Ewangelii staje przed nami Jezus, który naucza z mocą. Jest to nauczanie, którego potrzebuje świat. Obowiązek naśladowania Chrystusa domaga się naśladowania Go także w głoszeniu Słowa. Dziś wiemy, że nie jest to tylko obowiązek duchownych, ale także świeckich. Jednak osoby konsekrowane, wywodzące się z osób duchownych i świeckich, mają zadanie nadać temu głoszeniu formę maksymalnie podobną do tej, jaka była charakterystyczna dla przepowiadania Jezusa. Mają słowem, ale jeszcze bardziej przykładem głosić to, co otrzymali od Ojca w niebie. Mają opowiadać „na dachach” to, jest zakryte przed światem, mają dzielić się z ludźmi swoim przeżywaniem Boga i otrzymanym od Niego poprzez świętych założycieli charyzmatem. Historia pokazuje, jak to czynią. Historia ich obecności w Kościele to historia ich misji nauczycielsko-wychowawczej, choćby w wykonaniu takich instytutów, jak: pijarzy, bracia szkolni, misjonarze, salezjanie, michalici, urszulanki szare, nazaretanki, zmartwychwstanki, niepokalanki czy też historia ich misji charytatywnej i społecznej w wykonaniu takich instytutów, jak szarytki, magdalenki, samarytanki, pasterki, siostry m. Teresy z Kalkuty, bracia bonifratrzy. W naszej Ełckiej Diecezji realizują swoją wieloraką misję takie instytuty, jak: kanonicy regułami, pallotyni, salwatorianie, salezjanie, franciszkanie, zmartwychwstańcy, siostry Rodziny Maryi, benedyktynki, misjonarki, terezjanki, dominikanki, pallotynki, salezjanki, urszulanki szare, siostry od Aniołów, loretanki, nazaretanki, niepokalanki.
Odczuwamy jednak wielki brak świadectwa zgromadzeń żeńskich w życiu diecezjalnym. Są takie dekanaty, w których nie ma ani jednego domu zakonnego. Zachęcam więc do modlitwy w intencji fundacji nowych żeńskich domów zakonnych.
W ubiegłym roku w czasie swojej wizyty w Łowiczu Ojciec św. zwracając się do osób konsekrowanych powiedział m. in.: „Kościół patrzy ze szczególną uwagą w waszą stronę. Kościół i świat oczekuje od was świadectwa miłości. Potrzebuje autentycznego świadectwa konsekracji zakonnej jako nieustannego zaczynu zbawczej odnowy”. I w dniu 2 lutego tego roku, a więc już za niecałe trzy dni, Ojciec św. będzie się modlił o to razem z całym Kościołem na Watykanie; o to będą się modlić również księża biskupi w zjednoczeniu z Ojcem św. w swoich katedrach; o to także w tym dniu będziemy prosić Boga w Katedrze Ełckiej.
W przekonaniu, że „życie konsekrowane nie tylko w przeszłości było pomocą i oparciem dla Kościoła, ale stanowi cenny i nieodzowny dar także dla teraźniejszości i przyszłości Ludu Bożego” (VC 3), wszystkim osobom konsekrowanym z okazji Ich Jubileuszu i wszystkim Diecezjanom udzielam swojego pasterskiego błogosławieństwa.
Bp Wojciech Zięba – Biskup Ełcki
Za: www.diecezjaelk.pl
