Bp Kazimierz Piotrowski
HOMILIA NA ROZPOCZĘCIE JUBILEUSZU 400-LECIA KARCZÓWKI
Kielce-Karczówka, Kościół Pallotynów, 29 października 2023 r.
1. Moi drodzy! Niedziela ‒ dzień Pański ‒ rozpoczyna nowy tydzień, a więc wchodzimy w nowy dar czasu, który dla nas może być chronosem, czyli czasem, który przemija. Odmierzymy go zegarkiem i kalendarzem, ale ten sam czas może być kairosem, a więc czasem łaski, w którym ubogacimy siebie przyjaźnią z Panem Bogiem.
Zgromadzeni na Najświętszej Ofierze Jezusa Chrystusa w tym wyjątkowym miejscu dla Kielc i diecezji, jakim jest Karczówka, ze swoim kościołem pw. św. Karola Boromeusza, jesteśmy u źródła Bożej łaski, bowiem Eucharystia wzbogaca nasze życie duchowe i daje siłę, abyśmy byli świadkami wiary w Jezusa Chrystusa w Jego Kościele.
W tym duchowym klimacie naszej modlitwy pozdrawiam Was wszystkich, drodzy bracia i siostry, a razem z Wami pozdrawiam czcigodnych księży pallotynów, tutejszych duszpasterzy i wszystkich modlących się z nami kapłanów oraz osoby życia konsekrowanego. Jako chrześcijanie wiemy, że podążamy do wieczności, ale nie dla wszystkich jest to zachwycające, zwłaszcza dlatego, że do tego trzeba się przygotować. Piękną i jakże praktyczną maksymę podpowiada nam pisarz Jonathan Swift: „Nie powinniśmy się czerwienić, wyznając popełniony błąd, ponieważ w ten sposób pokazujemy, że jesteśmy mądrzejsi niż wczoraj”.
Taką życiową postawę mieli święci, których będziemy czcili już wkrótce w Uroczystość Wszystkich Świętych. Ale należy pamiętać, że świętymi stali się za życia w danym im przez Opatrzność czasie, a nie po śmierci.
2. Dzisiejsza liturgia Słowa jest poniekąd źwierciadłem, które pozwala nam zobaczyć samych siebie i ocenić jak postępujemy. Kilka ostrzeżeń, których autorem jest sam Bóg, brzmi: nie będziesz gnębił i uciskach przybysza, nie najdziesz krzywdził żadnej wdowy, wobec biednego nie będziesz postępował jak lichwiarz, a okrycie zabrane ubogiemu oddasz mu przed zachodem słońca (por. Wj 22, 20-26). Chociaż te słowa odnoszą się do dawnej rzeczywistości życia i obyczajów narodu wybranego, to dziś też są możliwe inne, nie mniej poważne uchybienia natury obyczajowej, kulturowej, finansowej i towarzyskiej. Zdarza się, że nawet ochrzczeni bywają głusi na te uwagi, a taka obojętność rodzi się w nas z niedojrzałości wiary i braku w nas ewangelicznej miłości, którą w nas tak łatwo zabija pycha, egoizm i chciwość.
Potwierdza to przesłanie Ewangelii. Kiedy Jezus wyszedł zwycięsko z rozmowy z saduceuszami, wyjaśnił im, co czyni człowieka pięknym i czego Bóg od niego oczekuje. A tym czymś jest miłość: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem (…). Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (por. Mt 22, 37-40).
3. Był taki czas, kiedy na tej ziemi z racji panującej zarazy w ludzkich sercach konała także nadzieja, ale ponieważ ta umiera ostatnia, nadeszły lepsze dni. Wiara czyni cuda, a zaufanie pokładane w Bogu stało się ratunkiem dla ówczesnych pokoleń Kielc i całego regionu. W taki klimat przedzierający się przez karty historii wpisuje się fundacja kościoła pw. św. Karola Boromeusza na Karczówce, jakiej dokonał biskup krakowski Marcin Szyszkowski (…) oraz nieco późniejsza obecność ojców bernardynów. Od tego czasu ‒ jak pisał prof. Adam Massalski ‒ Karczówka góruje nad miastem i jak matka obejmuje rozpostartymi ramionami zieleni koron sosnowych dolinę, w której rozłożyły się Kielce.
Mimo dramatycznej historii Karczówka wciąż trwa i żyje. Nie stała się jakimś zimnym muzealnym zabytkiem, ale w swojej dostojności jest żywym i gościnnym miejscem modlitwy i pielgrzymek, spotkań religijnych i rekolekcji, wydarzeń kulturalnych, a nade wszystko jest świadkiem minionej dramatycznej historii o której nie można zapomnieć.
A był taki czas, kiedy na ziemiach polskich przez ponad 120 lat panoszyły się zastępy oświeconych Prusaków, grasowały bandy wojsk rosyjskich, a „niewinni” Austriacy bez umiaru wysysali polską krew. Więzienia i szlaki zesłań na Syberię, cytadele i szubienice, egzekucje i śmierć, powstania przeciw najeźdźcom, płacz matek, żon i dzieci łzami pisały dramatyczną historię udręczonej polskiej duszy, psutych obyczajów na wsiach i po miastach, zabijanej kultury i religijności. Karczówka była tego świadkiem!
Moi drodzy! Pokoleniowy przekaz wiary i karmiony nią patriotyzm sprawiły, że wiara nie umarła, polska dusza żyje, a kultura i patriotyzm ma jeszcze wiele do powiedzenia. Niech jubileuszowy czas 400-lecia fundacji Karczówki, jaki rozpoczynamy, będzie ewangelicznie owocny i pełen satysfakcji.
Niech zatem przemożne wstawiennictwo Maryi, Matki Kościoła oraz św. Karola Boromeusza i św. Barbary, wprasza Wam Boże błogosławieństwo i wiarę, że Bóg jest miłością i zawsze chce, aby człowiek był szczęśliwy. Amen.