Bp Kazimierz Piotrowski, Homilia we wspomnienie bł. Wincentego Kadłubka w roku 800-lecia śmierci Błogosławionego
Jędrzejów, Archiopactwo Cystersów, 9 października 2023 r.
1. Moi drodzy! Po raz kolejny gromadzimy się w klasztornym kościele archiopactwa ojców i braci cystersów w Jędrzejowie, aby dziękować Bogu za dar osoby bł. Wincentego Kadłubka, biskupa krakowskiego i mnicha w tutejszym klasztorze w latach 1218-1223.
Osiemsetną rocznicę jego śmierci rozpoczęliśmy celebracją Mszy świętej 8 marca br. i wtedy wedle stosownych przepisów kanonicznych, po raz kolejny, pobrano relikwie Błogosławionego. To wtedy też usłyszeliśmy informację, że kult bł. Wincentego Kadłubka jest wciąż żywy, a prośby o jego relikwie napływają z różnych stron Polski i zagranicy. Tym samym uwiarygadniają się słowa św. Jana Pawła II, który podczas kanonizacji św. Kingi w Starym Sączu przypomniał, że święci nie przemijają.
Skoro jest mowa o św. Kindze, to warto przypomnieć, że ta święta z królewskiego rodu Arpadów, córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskariny, była żoną polskiego władcy, Bolesława V Wstydliwego. Od piątego roku życia wychowała się na dworze w książęcym w Starym Korczynie, a jako księżna, razem że swoim mężem Bolesławem Wstydliwym, ufundowała w Nowym Korczynie pierwszy w Polsce kościół ku czci św. Stanisława biskupa i męczennika, którego w Asyżu w 1253 r. kanonizował papież Innocenty IV.
2. Jeśli historię tego wielkiego Polaka, jakim był Mistrz Wincenty Kadłubek, odczytujemy w szerszym kontekście naszej narodowej historii, to zrozumiemy, że jego zalety umysłu i piękno jego życia duchowego nie ograniczają się do Krakowa i Jędrzejowa. Był on Bożym i opatrznościowym, a nawet bezcennym darem dla Polski w jej różnych odsłonach: historycznych, kulturowych, naukowych, pisarskich i kościelnych.
Widzimy, że kalendarz liturgiczny Kościoła powszechnego codziennie przywołuje postaci świętych i błogosławionych ‒ mężczyzn i kobiet, dzieci i młodzieży oraz dostojnych starców. Oni wszyscy razem są dojrzałym owocem wiary, która stała się drogą do nieśmiertelności. Tę prawdę odczytujemy z kart Księgi Mądrości i wybrzmiewa ona jako przesłanie nadziei, bowiem dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka – uczynił go obrazem swej własnej wieczności (por. Mdr 2,23-24).
Dziś, kiedy podczas Mszy świętej przywołujemy osobę biskupa krakowskiego, a później mnicha w klasztorze jędrzejowskich cystersów, to dziękujmy Bogu, że jest naszym orędownikom. Wielkim nie uczyniły go urzędy kościelne ani godność biskupa, ale jego skromne życie kapłana i mnicha w regule zakonnej, kiedy za towarzystwo swojego życia wybrał sobie rady ewangeliczne ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, a także pokorne trwanie przed Najświętszym Sakramentem.
Zwierciadłem, które Błogosławionemu pozwalało poznawać samego siebie na drodze dojrzewania świętości było słowo Boże, Eucharystia i oddanie się Bogu przez Maryję. Był ochrzczony, jak jego współcześni, ale inaczej dojrzewał w wierze. Czerpiąc życiową mądrość z Bożego słowa, swoje serce zwracał do Boga, który go stworzył, i przed Najwyższego zanosił swoje prośby. Jego usta nie ustawały w modlitwie i błagał za swoje grzechy (por. Syr 39, 5-6). Tym samym jego ludzka natura przemieniana i kształtowana Bożą łaską była zdolna do przyjęcia ewangelicznych talentów, które potrafił owocnie pomnożyć. Dlatego mamy pewność, że do niego odnoszą się słowa z dzisiejszej Ewangelii: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!” (Mt 25,21).
3. Dziś, kiedy tak wiele mówi się o Kościele Jezusa Chrystusa, jednocześnie kąsa się go oszczerstwami, kłamstwem i obłudą świata, to razem z naszym Błogosławionym modlimy się o jedność w naszej wspólnocie wiary, jak tego pragnął Jezus Chrystus, aby byli jedno (por. J 17, 21). Dlatego też wypowiedź św. Matki Teresy z Kalkuty ‒ misjonarki miłosierdzia ‒ dobrze oddaje prawdę o Kościele i jego podstawowej misji oraz prawdę o misji każdego chrześcijanina: „Bóg nie postawił mnie na tej ziemi po to, abym odniosła sukces, ale abym była wierna”.
Dlatego też pokornie, razem z naszym Błogosławionym prosimy Boga o błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny, aby napełnił nas Polaków duchem jedności, zrozumienia i mądrości (por. Syr 39, 6). 4.
Dziś jak nigdy ‒ w świecie, który demontuje wszelką hierarchię wartości ‒ nagląco potrzeba nam codziennej świętości, jej pragnienia i zdobywania. Należy więc pytać, w jaki sposób tworzyć takie środowiska, które będą jej sprzyjały. Co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi szlachetnych i świętych, którzy będą solą ziemi i światłem świata, wierni nauce Chrystusa, świadectwem życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka? (por. Jan Paweł II, Homilia podczas kanonizacji błogosławionej Kingi, Stary Sącz, 16 czerwca 1999).
Niech bł. Wincenty, opatrznościowy mąż na nasze czasy, wyprasza nam potrzebne łaski: odwagę wiary i świadectwa, łaskę życiowej mądrości i wybory bezpiecznych dróg naszej osobistej wolności, które nigdy nie uzależnią nas od nikogo więcej, jak tylko od Boga, który jest miłością. Amen.