Bp Kazimierz Piotrowski
HOMILIA PODCZAS MSZY ŚWIĘTEJ Z PROFESJĄ WIECZYSTĄ SIÓSTR ZE ZGROMADZENIA MISJONAREK ŚWIĘTEJ RODZINY
Łosień, 12 sierpnia 2023 r.
1. Moi drodzy! Gromadząc się na Mszy świętej, Ofierze zbawczej naszego Pana Jezusa Chrystusa, włączamy w tę najpiękniejszą modlitwę Kościoła ceremonię profesji wieczystej drogich nam sióstr, Agaty Szymkiewicz i Agnieszki Płuskiej ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, któremu charyzmatyczny początek dała (dziś już błogosławiona) Bolesława Lament w 1905 r.
Z tym większą radością pozdrawiam Was wszystkich, drodzy bracia i siostry, wierni parafii Łosień, a wszyscy razem pozdrawiamy naszych drogich gości: matkę generalną Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny wraz z zarządem, siostry Agatę i Agnieszkę, składające profesję wieczystą, rodziny sióstr, wszystkie inne osoby życia konsekrowanego, kapłanów, zaproszonych gości i duszpasterzy tutejszej parafii: ks. kanonika Czesława Parkitę i ks. wikariusza Sebastiana Brzozę!
W dzisiejszą uroczystość profesji wieczystej naszych dwóch wielebnych sióstr warto zadać sobie pytanie: czym jest życie konsekrowane? Piękną i jasną odpowiedź daje nam św. Jan Paweł II w swojej adhortacji noszącej tytuł „Vita consecrata” (Życie konsekrowane): „Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych charakterystyczne przymioty Jezusa ‒ dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo ‒ stają się w pewien swoisty i trwały sposób widzialne w świecie, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy Królestwa Bożego, które już jest obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie” (VC 1).
2. To, co w papieskim nauczaniu jest poniekąd definicją teologiczną życia konsekrowanego ma swoje odniesienie do osoby Jezusa Chrystusa. On bowiem dla człowieka cieszącego się łaską wiary chrzcielnej jest drogą, prawdą i życiem (por. J 14, 6). Jego wołanie: „Pójdź za Mną”, skierowane jest do wszystkich, ponieważ uczeń Jezusa Chrystusa w różny sposób może zrealizować swoje życiowe powołanie. Był jednak moment, kiedy Boski Mistrz mówił o radyklanym naśladowaniu Jego drogi. Poprzez rady ewangeliczne Chrystus wzywa niektórych, aby dzielili Jego doświadczenie dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa. Od tego, kto je przyjmuje, wymaga zdecydowanej woli całkowitego upodobnienia się do Niego. Osoby konsekrowane wyznają, że Chrystus jest modelem, w którym wszelka cnota osiąga doskonałość. Jego sposób życia w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie ukazuje się jako radykalna forma życia Ewangelią na ziemi. Przyjął ją Jezus, On sam, Człowiek-Bóg, jako wyraz więzi łączącej Syna z Ojcem i z Duchem Świętym (por. VC 18).
W życiu konsekrowanym Kościół od zawsze widział osobisty dar człowieka dla Boga, który jest miłością (por. 1 J 4, 16). Musi to być dar uczyniony w całkowitej wolności i w prawdzie o sobie, aby mógł trwać prze całe życie. Dlatego też mówimy o profesji wieczystej, która jest dozgonnym zaangażowaniem uczynionym publicznie we wspólnocie Kościoła.
3. Jej duchowe piękno i owoce, jakie przynosi trzeba widzieć w świetle słowa Bożego. Ono bowiem modeluje człowieka do duchowej dojrzałości i wierności Bogu w każdych okolicznościach ludzkiego życia. Takie przesłanie pełne nadziei niesie nam ten niewielki fragment z Pieśni nad Pieśniami. Miłość pokona wszelkie trudności i da siłę wierności, której nie strawi nawet gwałtowny ogień ludzkich niedoskonałości ani rzeki napotykanych słabości (por. Pnp 8, 6-7). Powierzenie się Bożej opiece nikogo nie zwalnia z odpowiedzialności. Dlatego też pełnienie woli Bożej, w którą wpisuje się posłuszeństwo jest gwarantem trwania we wspólnocie (por. Ps 40).
Sugestywna scena z życia Kościoła czasów apostolskich ‒ gdzie wszystko było wspólnym dobrem ‒ ukazuje nam nową rzeczywistość, jaka jest owocem podążania za Jezusem Chrystusem (por. Dz 4, 32-35). Takich postaw nie znał antyczny świat, który powoli przemieniała Ewangelia Jezusa Chrystusa, a szczególnie przykazanie miłości Boga i bliźniego. „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35). W tym względzie od czasów Pana Jezusa nic się nie zmieniło, dlatego ewangeliczna miłość jest wciąż potrzebna. Od zawsze w życie Kościoła wprowadzają ją święci, a wśród nich była też bł. Bolesława Lament (1862-1946).
Znamienne są jej słowa: „Kochaj Jezusa i dla Niego tylko żyj. Wszystko, co czynisz, czyń tylko z miłości dla Niego. On dla Ciebie z miłości ku Twej duszy zstąpił na ziemię, żył jako ubogi prosty człowiek (…) i umarł w okrutnej męce. Kochajmy Jezusa, kochajmy co dzień coraz więcej, a kochajmy całym naszym maleńkim sercem i czynem”.
Trzeba, aby taka miłość zawsze miała swoje trwałe źródło, a jest nim Jezus Chrystus, Oblubieniec osób konsekrowanych. On jest najlepszym Nauczycielem, a jego zaproszenie na osobiste spotkanie musi sytuować się w przykładzie naśladowania roztropnych panien z dzisiejszej Ewangelii (por. Mt 25, 1-13).
Życzę więc naszym wielebnym siostrom, Agnieszce i Agacie, aby nie ustawały w dążeniu do pełnienia woli Bożej, gdzie potrzeba codziennego nawrócenia, posłuszeństwa jako źródła prawdziwej wolności oraz czystości, będącej tęsknotą serca za Bogiem, który jest miłością. Niech na tej drodze towarzyszy Wam Maryja, Matka Bożego Syna, i bł. Bolesława Lament.
Niech piękno waszego życia, serca, słów i rąk aktualizuje ewangeliczna prawda, że radosnego dawcę Bóg miłuje (por. 2 Kor 9, 7). Amen.
