Abp Wojciech Polak, Prymas Polski
HOMILIA NA 800-LECIE ŚMIERCI ŚW. DOMINIKA
Poznań, kościół Dominikanów, 8 sierpnia 2021 r..
Drodzy Ojcowie i Bracia! Umiłowani Siostry i Bracia,
Pan Jezus powołuje i posyła swoich uczniów. Najpierw – jak czytamy w Ewangelii według świętego Łukasza – zwołał Dwunastu (…) i wysłał ich, aby głosili królestwo Boże. A potem – jak przed chwilą usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii – spośród swoich uczniów wyznaczył jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch. Podane w Ewangelii liczby nie są przypadkowe. W swej biblijnej symbolice mówią nam, że misja Jezusa nie jest i nie będzie nigdy ograniczona jedynie do pokoleń Izraela, ale swym zasięgiem ma objąć i obejmie wszystkie ludy i narody. Tak oto owo rozesłanie – jak zauważy papież Franciszek – oznacza zapowiedź misji głoszenia przez Kościół Ewangelii wszystkim ludom. Spełnia się ono w każdym miejscu i w każdym czasie, a więc wszędzie tam, gdzie uczniowie Jezusa, jak przypomniała nam adhortacja apostolska papieża Franciszka Evangelii gaudium, czyli o głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie, zdolni będą ofiarować całe swe życie, aby Słowo zostało przyjęte i ukazało swą wyzwalającą i odnawiającą moc (…) W tym fundamentalnym rdzeniu jaśniej piękno zbawczej miłości Boga objawionej w Jezusie Chrystusie, który umarł i zmartwychwstał. To On, Jezus Chrystus, ofiaruje nam w ten sposób swoją bliskość, swoje słowo, swoją moc i nadaje prawdziwy sens naszemu życiu. Posyła przecież – jak czytaliśmy dziś w Ewangelii – swych uczniów do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Pan jest z nimi i towarzyszy im, jest z nimi w głoszonym przez nich Jego słowie, w świadectwie życia, a także w znakach, przez które, właśnie przez nich, działa zbawcza moc Jego łaski. W ten sposób wszyscy mogą poznać, że rzeczywiście bliskie jest królestwo Boże, że spełnia się zapowiedź proroka Izajasza, bo wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga. Aby tak się stało potrzeba, aby to sam Pan pobudzał umysły i otwierał serca ludzi, aby każdy, kto rzeczywiście doświadczył miłości Boga, który go zbawia (…) zaczął głosić Go innym. Dziś w osiemsetną rocznicę śmierci świętego Dominika, dziękujemy Panu Bogu za jego miłość i wiarę, dzięki której – jak podkreślił w swym liście do generała dominikanów papież Franciszek, napisanym z okazji 800-lecia śmierci świętego Ojca Dominika – odpowiedział on na palącą potrzebę swoich czasów nie tylko odnowionego i żywego głoszenia Ewangelii, ale – co równie ważne – przekonującego świadectwa o jej wezwaniu do świętości w żywej komunii Kościoła.
Umiłowani Siostry i Bracia! Głoszenie Pana Jezusa nie dokonuje się przecież tylko w słowach. Jezus wysyłając siedemdziesięciu dwóch uczniów daje im bardzo dokładne wskazówki na drogę. Nie dotyczą one jednak samego sposobu głoszenia Jezusa, a więc tego, co i jak mają o Nim mówić, ale wskazują na charakterystyczne cechy ich misji. Papież Franciszek, odczytując i komentując kiedyś dzisiejszy fragment Ewangelii, wskazał nam na trzy najbardziej podstawowe. Pierwsza, to modlitwa, to wezwanie, to zachęta do modlitwy: proście Pana żniwa. Druga, to wezwanie, aby iść, by wyruszyć, by podjąć drogę: idźcie, oto was posyłam. I wreszcie trzecia z nich: nie bierzcie ze sobą trzosa, ani torby. Nakazy te pokazują – jak tłumaczy papież – że misja uczniów opiera się na modlitwie; jest wędrowaniem i nie zatrzymuje się, nie ustaje, nie kończy się; wymaga odłączenia i ubóstwa, i tak tylko niesie pokój i uzdrowienie – ukazuje znaki zbliżania się królestwa Bożego. Nie jest ona żadnym prozelityzmem, ale głoszeniem i świadectwem. Wymaga szczerości i ewangelicznej wolności. Świadczy o odpowiedzialności, bez potępień i złorzeczeń. W ten sposób głoszenie Jezusa staje się prawdziwie Dobrą Nowiną; orędziem nadziei i pociechy, pokoju i miłości. To piękne budowanie dzień po dniu, to królestwo, które się tworzy: nie niszczyć, lecz budować. Przybliżając postać świętego Dominika papież Franciszek w swym liście z okazji 800-lecia jego śmierci zauważył więc, że właśnie ten ewangeliczny sposób, przedstawiony dziś w Ewangelii siedemdziesięciu dwóm uczniom, w całej rozciągłości spełnił się w jego życiu i misji. Naznaczył jednak nie tylko sam sposób jego życia, ale stał się swoistą zobowiązującą spuścizną i bardzo konkretną inspiracją, i to zarówno dla wszystkich członków rodziny dominikańskiej, jak i dla nas, wszystkich ochrzczonych. To prawda – jak wskazywał papież Franciszek – że wielkim powołaniem Dominika było głoszenie Ewangelii o miłosiernej miłości Boga w całej jej zbawczej prawdzie i odkupieńczej mocy. Sam jednak zaraz dodawał, że to właśnie On, wraz ze świętym Franciszkiem dobrze rozumiał, że głoszenie Ewangelii, verbis et exemplo, czyli słowem i przykładem, pociąga za sobą budowanie całej wspólnoty kościelnej w braterskiej jedności i uczniostwie misyjnym. Troska świętego Dominika, aby niestrudzenie iść i głosić Chrystusową Ewangelię, łączyła się więc w jego życiu z konkretnym świadectwem miłości miłosiernej wobec tych, którzy doświadczali materialnego czy duchowego ubóstwa. Nie tylko więc głosił Chrystusa, ale służył Mu w tych, którzy potrzebowali pomocy. Służył w siostrach i braciach, których dał mu Bóg. Papież Franciszek zauważy, że ważnym elementem tej służby było życie we wspólnocie. Gorliwość świętego Dominika o Ewangelię i jego pragnienie życia apostolskiego prowadziły go – podsumuje papież – do podkreślania życia we wspólnocie. Dobrze rozumiał, że chodzi tutaj o świadectwo i misję Kościoła, że przecież – jak to nam przypomniał w Evangelii gaudium papież Franciszek – we wszystkich ochrzczonych, od pierwszego do ostatniego, działa uświęcająca moc Ducha, pobudzająca nas do ewangelizowania. Nie idziemy przecież sami. Idziemy razem. Idziemy jako Kościół. Jezus posyłając swych uczniów po dwóch chciał nam i na to wskazać. Niewątpliwie chodziło Mu o wspólne świadectwo, ale także i o to, że idąc po dwóch będą się mogli w drodze wspierać. Ale chodzi również i o to, że właśnie nasze świadectwo życia we wspólnocie, świadectwo jakie dajemy jako Kościół, ma już samo w sobie moc ewangelizującą. Jest Ewangelią lub anty-Ewangelią!
Drodzy Siostry i Bracia! Proście Pana żniwa! Idźcie, oto was posyłam! Nie noście ze sobą trzosa ani torby! Dziś, w osiemsetlecie śmierci świętego Dominika, i my słyszymy te Chrystusowe wezwania. Przypominają nam i określają jeszcze raz jasne priorytety. Są ważne i dla całej dominikańskiej rodziny, ale i dla nas wszystkich, którzy dziś pragniemy uczcić świętego Dominika i dziękować jeszcze raz Panu Bogu za świadectwo jego życia. Przypomnienie o modlitwie budzi nasze serca z egoizmu i samozadowolenia. Mówi nam bowiem, że dzieło jest Boga, a nie nasze. Nie opiera się więc na naszej ludzkiej przemyślności, na ściśle zaplanowanej przez nas strategii, na chłodnej kalkulacji strat i zysków. Ona nie jest z pewnością – jak to kiedyś przypominał papież Benedykt XVI – ucieczką od życiowych wyzwań i trudnej rzeczywistości. Modlić się, to przecież nie znaczy wychodzić poza historię i chować się w prywatnym kącie własnego szczęścia. Papież Franciszek w swoich katechezach o modlitwie porównał ją do pięciolinii, na której umieszczamy melodię naszego życia. Nie stoi więc ona – przypominał nam papież – w sprzeczności z codzienną pracą, nie przeczy wielu drobnym obowiązkom i spotkaniom, ale jest miejscem, gdzie każde działanie znajduje swój sens, swoją rację, swój pokój. Dlatego módlcie się, proście Pana żniwa. Niech właśnie z niej, niech z modlitwy, niech z wołania do Pana żniwa, płynie nasz apostolski dynamizm. Wzywając nas, by iść, by odkrywać swoje powołanie i posłanie, Jezus przypomina nam, że to On nas prowadzi i On określa nam drogę. Warto postawić sobie pytanie, gdzie On, posyłając nas, pragnie dziś być? Sami szukamy często wygodnych miejsc, a niejednokrotne – jak przestrzegał dziś Apostoł Paweł – odwracamy się nawet od słuchania prawdy. Wydaje się trudna, ryzykowna, wymagająca. Przejmujemy ster w nasze ręce. Trzeba nam jednak wciąż pamiętać, a święty Dominik – jak nam wskazuje jeszcze w swym liście Papież – może być i dla nas dobrą inspiracją, by docierać ze światłem Ewangelii i miłosierną miłością Chrystusa na wszystkie „peryferie” naszego świata. Iść do zagubionych i zranionych, do poszukujących i do wątpiących, do odrzuconych i skrzywdzonych. Dlatego – wskaże nam jeszcze Ojciec święty – trzeba być wolnym od wszelkiego rodzaju ludzkich uwarunkowań, nie nosząc trzosa, torby czy sandałów, zgodnie z zaleceniem Jezusa, aby polegać wyłącznie na mocy Krzyża Chrystusa. A to konkretnie oznacza, by porzucić wszelkie powody do osobistej chwały, karierowiczostwa czy żądzy władzy i być pokornym narzędziem zbawienia dokonanego przez ofiarę Jezusa. Nie to, co mamy, ale kim jesteśmy, będzie przecież zawsze decydować o naszej odpowiedzi Panu.
Drodzy Bracia! Siostry i Bracia w Chrystusie! Łukaszowa Ewangelia o wyznaczeniu i posłaniu siedemdziesięciu dwóch, tak jak zresztą wcześniej opisana u świętego Łukasza historia rozesłania Dwunastu, ma jeszcze swój epilog. Wróciło do Jezusa siedemdziesięciu dwóch z radością. Co prawda Jezusa skorygował nieco ten entuzjazm, niemniej jednak, tak chyba można powiedzieć, misja zakończyła się sukcesem. Nie czas pewnie, by dziś, wspominając dzień śmierci świętego Dominika, tak mówić. Może tylko jeszcze raz za papieżem Franciszkiem możemy i my powtórzyć, że to wyrażenie każe i nam dziś pomyśleć, jak bardzo Kościół raduje się, kiedy jego dzieci otrzymują dobrą nowinę, dzięki poświęceniu wielu mężczyzn i kobiet, którzy codziennie głoszą Ewangelię. Wpatrując się w postać świętego Dominika chcemy za wszystkich Bogu dziś dziękować i prosić Go przez wstawiennictwo Kaznodziei łaski o moc i siłę dla nas. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swoje posługiwanie.
Za: www.prymaspolski.pl
