Bp Jan Piotrowski, Biskup Kielecki
HOMILIA ODPUSTOWA KU CZCI ŚW. NORBERTA
Imbramowice, klasztor Sióstr Norbertanek, 6 czerwca 2021 r.
1. W dniu dzisiejszym w kalendarzu liturgicznym przypada wspomnienie św. Norberta, który 6 czerwca 1134 r. odszedł do domu Ojca. Jego pochodzenie społeczne obiecywało mu karierę na dworze cesarskim, on jednak wybrał zakon benedyktynów, gdzie został kapłanem. W Boże Narodzenie 1121 r. ‒ a więc blisko 900 lat temu ‒ powołał do życia zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwancji zwany norbertanami. Zwalczał herezje swojej epoki, zwłaszcza te występujące przeciwko Eucharystii, sam będąc jej gorliwym czcicielem. Od 1126 r. czynił to dalej jako arcybiskup Magdeburga, umacniając swoich braci w wierze.
Dziś mamy tym większą radość, że ten dzień przeżywamy w dniu Pańskim w oktawie Bożego Ciała. Przypomina on, że dzięki Eucharystii Jezus Chrystus, nasz Pan i Odkupiciel, jest z nami i dla nas na zawsze. Ta wierna obecność Boga w Trójcy Świętej buduje Kościół, naszą wspólnotę, i nadaje jej dynamiczny charakter, czego żywym wyrazem jest nasze świadectwo wiary. Jako uczestnicy Mszy św. jesteśmy świadkami Jezusa zmartwychwstałego, który ma nam tak wiele do powiedzenia, a jeszcze więcej do dania.
Św. Jan Paweł II uczył, że Kościół rodzi się z tajemnicy paschalnej, dlatego Eucharystia jest centrum życia Kościoła. Dostrzegamy to już w pierwszych relacjach o życiu Kościoła w Dziejach Apostolskich: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dz 2,42). „Łamanie chleba” oznacza właśnie Eucharystię. Po dwóch tysiącach lat nadal realizujemy ten sam model i obraz Kościoła. Gdy to czynimy, sprawując Eucharystię, mamy przed oczyma misterium paschalne, czyli to, co wydarzyło się w wieczór Wielkiego Czwartku, podczas Ostatniej Wieczerzy i po niej (por. Ecclesia de Eucharistia, 3). Tak więc zawsze Msza św. jest czasem spotkania wspólnoty Kościoła z Jezusem Chrystusem, czasem umocnienia wiary, nadziei i miłości.
2. Tymczasem każda nasza nieobecność na Eucharystii powoduje smutek Boga, który pyta: gdzie jesteś? Tak Bóg pytał Adama, kiedy ten po grzechu nieposłuszeństwa ukrył się nie wiedząc, że przed Bogiem się nie ukrywa, ale się do Niego zbliża. Szatan skusił pierwszych rodziców, aby wypowiedzieli posłuszeństwo Bogu, swojemu Panu i Stwórcy. Dlatego też należy pamiętać, jak uczył św. Jan Chryzostom, że tylko jednej rzeczy mamy się lękać, a mianowicie grzechu (zob. M. Starowieyski, Karmię was tym, czym sam żyję, t. 21, s. 324). Dramat grzechu nie przemija. On wciąż jest możliwy w życiu każdego z nas, jeśli człowiek odchodzi od Boga.
Nie zapominamy, że obfitość Bożej łaski, jaka płynie ze źródła odkupienia ‒ czego symbolem jest przebite Najświętsze Serce Zbawiciela ‒ jest dostępna dla wszystkich. Dlatego chrześcijanin nigdy nie poddaje sięzwątpieniu, ale jest człowiekiem nadziei. Św. Paweł apostoł głosząc Ewangelię pisał, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam, a uczyni to wszystko po to, aby ukazała się obfitość łaski dla naszego dobra (por. 2 Kor 4,13-5,1).
Na drodze naszej przyjaźni z Bogiem przewodniczką jest Maryja, Matka Bożego Syna. W encyklice o Eucharystii św. Jan Paweł II mówił o związku Maryi z Najświętszym Sakramentem, z Mszą św. Dlatego w tajemnicach światła Różańca św. piąta została poświęcona ustanowieniu Eucharystii. Chociaż Ewangelia nic nie mówi o obecności Maryi w Wieczerniku w Wielki Czwartek podczas ustanowienia Eucharystii, to Dzieje Apostolskie mówią nam, że Matka Jezusa była tam obecna wraz z apostołami i niewiastami, zamkniętymi z obawy przed Żydami i wspólnie modliła się z nimi w oczekiwaniu na dar zesłania Ducha Świętego (por. Dz 1,14). Według św. Jana Pawła II Maryi nie mogło zabraknąć podczas sprawowania Eucharystii wśród chrześcijan w Jerozolimie, po zesłaniu Ducha Świętego (por. Ecclesia de Eucharistia, 53). Chrześcijanie bowiem trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie Pan zaś przymnażał im tych, którzy dostępowali zbawienia (por. Dz 2,42.47).
3. Rok Eucharystii oraz Rok św. Józefa i Rok Rodziny, jaki przeżywamy w Kościele, to dla nas czas łaski, aby karmić się Jezusem eucharystycznym i naprawić nasz dom rodzinny i życie każdej ludzkiej wspólnoty, ponieważ żadne królestwo wewnętrznie skłócone nie może się ostać (por. Mk 3,22-27. A szatan, mistrz intryg i kłamstwa, zarzuca swoje sieci pozornego szczęścia, ułudy i obietnic, aby zagarnąć dla siebie jak najwięcej. Jednocześnie ojciec kłamstwa już uwiedzionych przez siebie wprowadza w stan nieprzyjaźni z Bogiem i drugim człowiekiem. Niszczy prawdziwą miłość, której źródłem jest Bóg (por. 1 J 4,16). Okrada człowieka i pozbawia go łaski uświecającej oraz wprowadza go w stan grzechu przeciw Duchowi Świętemu. „Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego” (por. Mk 3,28-30).
Jeśli Bóg, który jest miłością, głosem swojego Syna Jezusa Chrystusa przekazuje nam takie dramatyczne ostrzeżenie, to rzeczywiście jest się nad czym zastanowić i to jak najszybciej! Nie wybierajmy więc takiej drogi, ale idźmy za Jezusem, bowiem On sam jest drogą, prawdą i życiem (por. J 14,6).
W rodzinach i klasztorach módlmy się za siebie nawzajem, aby nie gasła nasza wiara w ten wieki Boży dar, jakim jest Eucharystia, jedyny pokarm zapewniający nam życie wieczne (por. J 6,53-59).
To Eucharystia ‒ żywa i rzeczywista obecność Jezusa Chrystusa ‒ którą tak gorąco w Najświętszym Sakramencie kochał i adorował św. Norbert, uczyniła go świętym i nieśmiertelnym, bowiem święci nie przemijają. Również i my, dzięki Eucharystii kochajmy Boga w Trójcy Świętej jedynego coraz mocniej, bowiem tylko dzięki Eucharystii chrześcijanin wzrasta duchowo, umacnia swoją tożsamość i jest dojrzałym świadkiem wiary we wszystkich okolicznościach swojego życia. Amen.