Bp Jan Piotrowski, Biskup Kielecki
HOMILIA W DNIU ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Kielce, Bazylika katedralna, 2 lutego 2021 r.
1. Moi drodzy! Dla wielu pokoleń wiernych Święto Ofiarowania Pańskiego było znane jako Święto Matki Bożej Gromnicznej. Jego znakiem była gromnica trzymana w rękach polskich kobiet: matek, panien i naszych zacnych babci. Od lat to święto jest Dniem Życia Konsekrowanego ‒ sióstr zakonnych, kapłanów i braci ‒ ale pozostaje z nami gromnica, znak zaufania do Maryi, Matki Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Odkupiciela.
Razem z Wami, modlącymi się w katedrze kieleckiej i naszymi radiosłuchaczami radia eM, pozdrawiam osoby życia konsekrowanego w klasztorach kontemplacyjnych: sióstr norbertanek w Imbramowicach, sióstr bernardynek w Chęcinach i Świętej Katarzynie oraz siostry karmelitanki w Kielcach. Naszą modlitwą sięgamy do licznych wspólnot zakonnych żeńskich i męskich oraz do osób pozostających w innych form życia konsekrowanego na terenie naszej diecezji: wdów, wdowców, panien i pustelnic.
2. Dziś wiele osób stawia sobie pytanie: czy konsekrowane ma sens? Odpowiedź daje nam św. Jan Paweł II: „życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym Jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo – stają się w pewien swoisty i trwały sposób “widzialne” w świecie, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy królestwa Bożego, które już jest obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie” (Vita consecrata, 1).
Wiemy, że pragmatyczny duch świata ma inne widzenie ludzkiej rzeczywistości. Dlatego jeszcze wcale niedawno zamykano klasztory, mordowano zakonnice i zakonników, ale tym nie „ulepszono” świata. Życie konsekrowane to życie modlitwy, ofiary i pokornej służby w dziełach miłosierdzia. Dziś jednak najbardziej potrzeba modlitwy, ponieważ jest ona jedynym skutecznym lekarstwem na uleczenie świata z jego licznych histerii, nienawiści i pogardy do tego, co Boże!
3, Tęsknota za miłością i prawdą jest w każdym ludzkim sercu, taka też żyła w sercu starca Symeona. Jego wyznanie jest wzruszające, a spotkanie Jezusa ofiarowanego w świątyni dało mu życiową radość. To samo przeżyła Anna, wdowa przez długie lata modląca się w świątyni!
Niech także i nasze serca, na ich podobieństwo, zatęsknią za Jezusem, a Was drogie osoby konsekrowanego prosimy: módlcie się za nas, abyśmy bardziej niż ten świat, kochali Boga, który jest miłością. Amen.
Za: www.diecezja.kielce.pl