Bp Jan Piotrowski, Biskup Kielecki
HOMILIA W DNIU ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Kielce, Bazylika katedralna, 2 lutego 2020 r.
1. Bracia i Siostry! Obecna Eucharystia niedzielna, i zarazem świąteczna, zaprasza nas do przeżywania święta Ofiarowania Pańskiego, które jest dorocznym świętem osób konsekrowanych, a więc tych osób, które wybrały drogę życia radami ewangelicznymi: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
Razem z Wami pozdrawiam czcigodne siostry zakonne, modlących się z nami kapłanów zakonnych, na czele z Ojcem Opatem cystersów Rafałem Ściborowskim, wszystkie wspólnoty zakonne, a szczególnie drogie nam siostry w klasztorach kontemplacyjnych naszej diecezji: siostry norbertanki w Imbramowicach, siostry bernardynki na Świętej Katarzynie i w Chęcinach oraz siostry karmelitanki bose w Kielcach. Słowa pozdrowień kieruję do prezbiterów Kościoła kieleckiego i naszych słuchaczy diecezjalnego Radia eM!
Pragnienie doskonałości, zarówno natury duchowej, jak i fizycznej, nie jest obce człowiekowi. Odnajdujemy je w różnych kulturach i religiach, a dziś staje się modne przez różne szkoły duchowości i kluby ćwiczeń fizycznych. Jednak nie to jest sensem dzisiejszego święta. Życie wiary, jakim Bóg nas obdarzył na chrzcie świętym to droga do przyjaźni z naszym Panem i Stwórcą, który kocha człowieka konkretną, odkupieńczą miłością swojego Syna Jezusa Chrystusa. Z obszaru tej miłości nikt nie jest wykluczony – każdy powołany jest do świętości. Ta zaś w znaczeniu biblijnym przypomina, że świętość to nade wszystko postawa wierności człowieka wobec Boga i harmonia, jaka istnieje pomiędzy stworzeniami a prawem Bożym (por. Xavier Léon-Dufour, Słownik Nowego Testamentu, s. 616).
Zatem powołanie do świętości wpisane jest na trwałe w życie człowieka i nosi je człowiek w sobie od chwili stworzenia, kiedy Bóg obdarzył go podobieństwem do siebie samego, uczynił na swój obraz (por. Rdz 1,26-27).
2. Z tą świadomością pragniemy wsłuchiwać się w dar Bożego słowa, które syci pragnienia ludzkiego serca. Aby odczytać obecność Boga w świecie nie wystarczy tylko czysty rozum, potrzebna jest także łaska wiary. Dlatego prorok Malachiasz mówi o przygotowaniu drogi dla Pana i o potrzebie radykalnego oczyszczenia ludzkiego serca (por. Ml 3,1-4). Ta wspaniała pedagogia Boga wobec człowieka ukazała swoją doskonałość w przyjściu Jezusa Chrystusa, dzięki któremu Bóg przygarnia do siebie nie aniołów, ale człowieka. Dlatego też Chrystus, jak pisze św. Paweł, aby przyjść ludziom z pomocą, pod każdym względem upodobnił się do swoich braci (por. Hbr 2,14-18). Tak też misję Jezusa Chrystusa podczas Ofiarowania w świątyni ‒ ku wielkiemu zdziwieniu Maryi i Józefa ‒ odczytywali starzec Symeon i prorokini Anna.
Nie uczynili tego zdolnościami jasnowidzów, ale dzięki natchnieniom Ducha Świętego. Dla starca Symeona była to wielka łaska, a jego wyblakłe od starości oczy, a jeszcze bardziej pełne wiary i nadziei serce, wyczekiwało przyjścia Mesjasza. Hymn, jak wyśpiewał Symeon, jest pieśnią o odkupieńczej misji Jezusa Chrystusa, a jednocześnie dziękczynieniem Bogu za spełnienie obietnicy. Widzimy jeszcze inną postać, to Anna, córka Fanuela, i wdowa od swojej młodości. Od tej pory całe swoje życie poświęciła uwielbieniu Boga, pełnego nadziei oczekiwania na Mesjasza, i wiernie praktykowanej ascezie, którą stanowiły post i gorliwa modlitwa (por. Łk 2,22-40).
3. W życiu tych osób ‒ Symeona i Anny ‒ widzimy piękno ludzkiej przyjaźni z Bogiem. Za ich przykładem ‒ jak pisze św. Sofroniusz ‒ idźmy wszyscy na spotkanie Chrystusa. Z ochoczym sercem podążajmy wielbiąc Jego tajemnice. Niechaj nikogo nie zabraknie na tym spotkaniu, niech każdy niesie zapaloną świecę (…). Trzeba nam z jasną duszą wyjść na spotkanie Chrystusa (por. św. Sofroniusz, Kazanie 3 na święto Ofiarowania Pańskiego, LG, t. III, s. 1094-1095).
Wśród ochrzczonych są kobiety i mężczyźni, którzy przyjmują radykalny styl życia. Wyraża się on w naśladowaniu rad ewangelicznych: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Jest to powołanie w powołaniu, aby wiernie trwać przed Panem i w Panu. Śluby zakonne i błogosławieństwo Kościoła są pieczęcią na tej drodze życia. Jeśli jednak ma ona być owocna, musi być świadomym dojrzewaniem do świętości ze strony człowieka, aby Bóg coraz bardziej był w nim obecny i pomagał mu dojrzewać w każdym aspekcie życia (por. Z. Kijas OFM Conv., Życie jako dojrzewanie do świętości, s. 31-32).
Życie dla Boga jest życiem dla bliźnich. Stąd życie osób konsekrowanych w jego wszystkich formach musi być nasycone miłością Boga i bliźniego. Są wśród nich mistycy, jak św. Teresa z Avila. Jest pokorna karmelitanka św. Teresa od Dzieciątka Jezus i męczennik św. Maksymilian Maria Kolbe. Nie należą oni do minionej przeszłości Kościoła. Dziś są świadkami Jezusa Chrystusa przez cichą i wytrwałą modlitwę w zakonach kontemplacyjnych, inni prowadzą dzieła miłosierdzia i dzieła wychowawcze. Posługują na misjach, w parafiach, szpitalach i zakładach karnych. Niestety, w naszych czasach dążenia do sukcesu i źle pojętej wolności wielu ludzi, nawet ochrzczonych, nie rozumie piękna tego powołania. Należy je odczytywać w świetle Ośmiu Błogosławieństw i Jezusowego wołania: „Przyjdź i naśladuj Mnie!”
Dziś dziękuję wszystkim osobom życia konsekrowanego, obecnym w naszej diecezji: siostrom, kapłanom i braciom zakonnym, a także konsekrowanym wdowom, wdowcom, dziewicom i pustelnicom. Dzięki Waszej modlitwie czujemy się bezpieczni, a dzięki duchowi ofiary i czynom miłosierdzia w Kościele nie wygasa źródło prawdziwej miłości. Niechaj w świadectwie wiary nie zabraknie Wam odwagi i wierności, a wszyscy, których Bóg powołuje, niech dzięki Wam w całkowitej wolności swoich decyzji odkrywają piękno powołania. Bądźcie światłem, którego symbolem są dzisiejsze gromnice.
Wszyscy potrzebujemy siebie wzajemnie, dlatego wspólnie prosimy Matkę Chrystusa, aby bezpiecznie i owocnie prowadziła nas ku Jezusowi, swojemu Synowi, naszemu Panu i Odkupicielowi. Amen.
Za: www.diecezja.kielce.pl