Abp Wojciech Polak, Prymas Polski
HOMILIA Z OKAZJI ROCZNICY POŚWIĘCENIA KATEDRY GNIEŹNIEŃSKIEJ ORAZ DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Gniezno, Bazylika prymasowska, 1 lutego 2020 r.
Prześwietna Kapituło Prymasowska,
Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Siostry i Bracia
Bazylika prymasowska obchodzi dziś rocznicę poświęcenia. W przeddzień dorocznego Dnia Życia Konsekrowanego modlimy się wraz z wami, Siostry i Bracia konsekrowani, aby dziękować Bogu za dar waszej zakonnej konsekracji. Myślimy dziś też o tym, którego każdego roku te pierwsze dni lutego w sposób szczególny przywołują nam na pamięć, o Słudze Bożym kardynale Stefanie Wyszyńskim, arcybiskupie gnieźnieńskim i warszawskim, Prymasie Polski, wkrótce błogosławionym. Siedemdziesiąt jeden lat temu, 2 lutego 1949 roku, odbył on uroczysty ingres do bazyliki prymasowskiej i w ten sposób rozpoczął właśnie tutaj, w naszej archidiecezji gnieźnieńskiej, swoje owocne pasterskie posługiwanie. On też 1 lutego 1959 roku, a więc dziesięć lat po swym ingresie, konsekrując główny ołtarz tutejszej bazyliki prymasowskiej, przez dłonie Najświętszej Pani Wniebowziętej oddał – jak wtedy sam powiedział – na chwałę Trójcy Świętej dzieło dokonane (…) radując się już nadzieją tej chwili, gdy świątynia ta będzie doprowadzona do ostatecznego piękna. I choć wciąż i my widzimy w naszej bazylice rusztowania mówiące nam, że jeszcze wiele z jej piękna zakryte jest przed naszymi oczyma w tych dostojnych murach, co oznacza, że renowacja naszej archikatedry wciąż trwa, to jednak dziś, w radosne święto rocznicy poświęcenia naszej bazyliki prymasowskiej, chcemy dziękować Panu Bogu za dzieło odnowy tej świątyni. Za królem Salomonem więc i my wołamy: Boże i Panie nasz, wysłuchaj nasze wołanie i naszą modlitwę, w której [i my] staramy się ubłagać Cię o to, aby w nocy i w dzień Twoje oczy patrzyły na tę świątynię. Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: Tam będzie moje imię (…) Nie tylko wysłuchaj, ale przebacz!
Umiłowani Siostry i Bracia!
Ustanowiony sześćdziesiąt jeden lat temu, aktem konsekracji katedralnego ołtarza przez Prymasa Tysiąclecia, coroczny dzień rocznicy poświęcenia Bazyliki Prymasowskiej pozwala nam nie tylko wspominać jej wspaniałą przeszłość, ale za Prymasem Wyszyńskim powtórzyć, że najważniejszą rzeczą jest świadomość – jak sam nam wskazywał – że jest to miejsce uświęcania ludzi. Tu konsekrujemy biskupów, kapłanów i Wasze serca, Dzieci Boże – mówił Prymas – to jest miejsce naszego uświęcenia. Dlatego tak dbamy o to, aby w zatroskaniu o kamienny wyraz monumentu nie zapomnieć, że jednakże jest on nade wszystko mieszkaniem Boga z ludźmi i że budowanie, które Chrystus prowadzi, dopełnia się na żywym kamieniu, z żywych i wybranych kamieni, jakimi jesteście Wy, Umiłowane Dzieci Boże – największe skarby Ojca Niebieskiego i Kościoła. A w tym budowaniu, które – mówiąc jeszcze raz słowami Prymasa Tysiąclecia – prowadzi sam Chrystus, każdy i każda z nas musi pamiętać, że to my sami jesteśmy żywą świątynią Boga. Ta bowiem piękna bazylika, której rocznicę poświęcenia dziś wspominamy, zbudowana z kamieni, jest znakiem duchowej świątyni. Każda i każdy z nas na mocy chrztu świętego jest częścią tej duchowej Bożej budowli. Każda i każdy z nas konsekrowanych jest częścią tej duchowej Bożej budowli. Czyż nie wiecie – pyta więc i nas dziś Apostoł Paweł – żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Świątynia Boża – wskazywał nam kiedyś papież Franciszek – jest przecież nie tylko budynkiem uczynionym z kamieni, ale jest Jego Ciałem, [Ciałem Chrystusa], uczynionym z żywych kamieni. I dodawał, że jak dla życia ciała ważne jest, by krążyła w nim ożywcza limfa, tak i my musimy pozwolić, by działał w nas Jezus Chrystus, by Jego słowo było naszym przewodnikiem, by Jego eucharystyczna obecność nas posilała, ożywiała, by Jego miłość umacniała naszą miłość do bliźniego. I to zawsze. Zawsze, zawsze!
Drodzy Siostry i Bracia! Osoby życia konsekrowanego!
Bardzo się cieszę, że i w tym roku, nieco uprzedzając kolejny Dzień Życia Konsekrowanego, zgromadziliśmy się właśnie tutaj, w bazylice prymasowskiej, abyście mogli odnowić wasze śluby i przyrzeczenia zakonne. Wasza obecność dziś w tym miejscu, w sercu naszego Świętowojciechowego Kościoła, jest widomym znakiem Waszej codziennej obecności w życiu naszej diecezjalnej wspólnoty. Bardzo za nią Wam dziękuję. Jesteście żywą częścią naszej diecezjalnej wspólnoty. Jesteście w niej widomym znakiem obecności Boga pośród swego ludu. Jesteście nadzieją i szansą dla naszego gnieźnieńskiego Kościoła, jeśli przez swoją miłość i wierność, ukazywać będziecie – jak mówi nam sam Jezus w dzisiejszej Ewangelii – że nikt i nic nie zdoła was wyrwać z Jego ręki. Ta ręka trzyma mocno. Ta ręka wskazuje drogę. Ta ręka łagodnie i konkretnie prowadzi do naszych sióstr i braci. Trzeba jej się nam z całych sił uchwycić. Trzeba ją mocno trzymać. Tylko to bowiem – przypominał kiedyś osobom konsekrowanym papież Franciszek – może nam przywrócić radość i nadzieję, tylko to nas ocala – dodawał – od jałowego życia w postawie przetrwania. Tylko to uczyni nasze życie owocnym i utrzyma nasze serca przy życiu. Wtedy, przez Waszą obecność, przez Wasze życie i posługę, przez miłość i wierność, przez całkowite oddanie się Jezusowi, przez Waszą obecność w życiu i w posłudze Kościoła, spełniać się będą słowa dzisiejszej Ewangelii: moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Sami, jako pierwsi, słuchając Jezusa i idąc za Nim, przywracać będziecie nadzieję tym, którzy są dziś tak często zbłąkani, są dosłownie tak pogubieni jak owoce nie mające pasterza. Jeżeli bowiem – jak przypominał papież Franciszek – życie konsekrowane ma zachować swą proroczą misję i urok, będąc dalej szkołą wierności dla bliskich i dalekich, musi zachować świeżość i nowość centralnego miejsca Jezusa, powab duchowości i moc misyjną: musi ukazywać piękno pójścia za Chrystusem, promieniując nadzieją i radością. Musicie więc, Siostry i Bracia, dawać świadectwo o tej miłości, która was pociągnęła i zmieniała wasze życie, prowadząc was do porzucenia wszystkiego na Jego słowo i do pójścia za Nim. Takiego właśnie waszego świadectwa dziś potrzebujemy.
Umiłowani Siostry i Bracia!
W naszym podążaniu za Jezusem, w naszym budowaniu – jak zachęcał nas Apostoł Paweł – na fundamencie, którym jest Jezus Chrystus, w naszym dążeniu do świętości, jakże ważne jest, że On sam nie tylko nas zna i do nas mówi, ale – jak nas sam zapewniał – daje nam życie wieczne. Oni idą za Mną – przypomniał nam dziś w Ewangelii Jezus – i Ja daję im życie wieczne. Źródłem Jego życia dla nas jest Eucharystia: wielka tajemnica wiary. Źródłem życia jest On, Jezus Chrystus, prawdziwie i rzeczywiście obecny w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. W Nim jest nasze życie. On nam je daje. Jego oczy – odwołując się do słów modlitwy Salomona – nie tylko patrzą na tę świątynię, ale On jest tutaj, w niej, prawdziwie obecny. Jest wraz z nami. Chodzi przecież – powie nam papież Franciszek – o chleb żywy i ożywiający, który przekazuje samo życie Boga. Chodzi o Jego rzeczywistą obecność pośród swego ludu. To On w Eucharystii – jak mówił papież Franciszek – jednoczy nas jednych z drugimi w tej wielkiej tajemnicy, jaką jest Kościół. On też tutaj nas kształtuje. On nas formuje. Karmiąc się tym pokarmem – jak wyjaśnia nam dalej papież – możemy w pełni dostroić się do Chrystusa, do Jego uczuć, do Jego postawy, aby z kolei stać się chlebem łamanym dla naszych sióstr i braci. Jego eucharystyczna obecność nas zobowiązuje. Ona nas wciąż pobudza do dawania siebie braciom. Nie zatrzymuje nas na sobie. Nie skupia wokół własnych spraw i interesów. Prowadzi nas do innych. Dlatego nasze chrześcijańskie życie jest niemożliwym bez Eucharystii. I również życie konsekrowane staje się czymś niezrozumiałym i niemożliwym do realizacji bez Eucharystii. Dlatego – jak przypomniała nam jeszcze adhortacja apostolska Vita consecrata – z samej swej natury Eucharystia stanowi centrum życia konsekrowanego – osobistego i wspólnotowego (…) Każda bowiem osoba konsekrowana – wskazuje nam dalej adhortacja – jest powołana, aby przeżywać w niej paschalną tajemnicę Chrystusa, jednocząc się z Nim w ofierze z własnego życia (…) Przez sprawowanie misterium Ciała i Krwi Chrystusa umacnia się też i wzrasta jedność i wzajemna miłość tych, którzy – jako konsekrowani – poświęcili swoje życie Bogu. Eucharystia, ofiarując w niej wraz z Chrystusem samych siebie, jednoczy nas z Bogiem i staje się węzłem trwałej jedności z siostrami i braćmi. Umocnieniem życia braterskiego we wspólnocie, oprócz wspólnej modlitwy i modlitewnej lektury Słowa, jest nade wszystko aktywne uczestnictwo w Eucharystii.
Drodzy Siostry i Bracia!
W święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Prymasowskiej jeszcze raz dziękujemy Bogu za to miejsce. To prawda, jak zauważył Sługa Boży kardynał Stefan Wyszyński, że świątynia, choćby najwspanialsza, jest tylko budynkiem. Jest za to inna świątynia – mówił Prymas Tysiąclecia – wspaniała i potężna – Kościół Boży. On świeci bardziej od najbardziej rozświetlonej świątyni z kamienia. Świeci jednak nie własnym światłem, ale światłem Chrystusa, które jaśnieje – jak wskazał kiedyś papież Franciszek – w sercach naprawdę konsekrowanych, a więc w sercach otwartych i delikatnych, uległych i przejrzystych, w sercach tych, którzy pamiętają, że są świątynią Boga i że Duch Boży w nich mieszka. Niech więc teraz, Siostry i Bracia Konsekrowani, poprzez odnowienie waszych ślubów i przyrzeczeń, jeszcze raz zajaśnieje to światło, które zdolne jest rozpraszać wszelki mrok i ciemności. Amen.
