Bp Jan Piotrowski, Biskup Kielecki
HOMILIA PODCZAS PIELGRZYMKI OSÓB KONSEKROWANYCH
Święty Krzyż, 7 września 2019 r.
1. Czcigodne siostry zakonne oraz wszystkie drogie osoby życia konsekrowanego w jego wszelkich formach. Pozdrawiam Was serdecznie w tym wyjątkowym miejscu, jakim jest sanktuarium Świętego Krzyża na ziemi świętokrzyskiej, w diecezji sandomierskiej. Razem z Wami pozdrawiam obecnych z nami braci kapłanów i ojców oblatów, kustoszów tego wiekowego sanktuarium.
Piękna tradycja spotkań i wspólnej modlitwy osób konsekrowanych, niezależnie od tego, gdzie one się odbywają, świadczy o potrzebie wzajemnej wspólnoty sióstr i braci. Tego też pragnął sam Boski Mistrz Jezus Chrystus, bowiem wspólnota odzwierciedla jego obecność. „Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Tej identyfikacji Bożego Syna ze wspólnotą Jego uczniów dopełnia pełna nadziei obietnica: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).
Obecność Boga w Jezusie Chrystusie pośród nas nie ogranicza się do jakiegoś wybranego okresu historycznego, do fizycznego trwania Jezusa na ziemi. Wiemy, jak pozostaje z nami i wiemy, gdzie możemy Go spotkać? W objawionym słowie Bożym, sakramentach świętych ‒ zwłaszcza Eucharystii ‒ na modlitwie, we wspólnocie wiary i wśród naszych bliźnich.
W kontekście naszego spotkania jakże wymownie wybrzmiewają słowa Ojca Świętego Benedykta XVI wypowiedziane w Roku Wiary: „W świecie, gdzie indywidualizm wydaje się regulować stosunki między ludźmi, czyniąc je coraz bardziej kruchymi, wiara wzywa nas do bycia Kościołem, ludźmi niosącymi miłość i komunię Boga całej ludzkości”.
2. To właśnie z tej perspektywy jeszcze lepiej i głębiej rozumiemy nasze zobowiązania chrzcielne oraz dynamikę życia konsekrowanego opartego na radach ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Zrozumieć powołanie, jakim Bóg nas wspaniałomyślnie obdarzył, to nic innego jak z całym zaufaniem przyjąć ten dar. Jeśli jednak tak się nie stanie, to wciąż egoizm wszelkiego rodzaju, ten duchowy i praktyczny, będzie prowadził człowieka drogą niespełnianych oczekiwań. Tak było z córkami i synami narodu wybranego na ich drodze do upragnionej wolności, nasyconej ciągłymi pretensjami (por. Lb 21, 4b-9). Bez prawdziwej miłości Chrystusa, który żyje w Kościele, niemożliwa jest dojrzałość wiary, a bez wiary niemożliwa jest droga do świętości. Jak więc przynosić dobre i trwałe owoce zgodnie z życzeniem Pana Jezusa?
Trzeba przypomnieć za św. Janem, Pawłem II, że perspektywa, w którą wpisuje się życie osób konsekrowanych, jest perspektywa świętości. Ponowne odkrycie Kościoła zjednoczonego jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego, prowadzi do odkrycia jego «świętości», pojmowanej w podstawowym znaczeniu jako przynależność do Tego, który jest w najgłębszym sensie Święty, «po trzykroć Święty» (por. Iz 6,3). Wyznawać wiarę w Kościół jako święty znaczy wskazywać jego oblicze Oblubienicy Chrystusa, dla której On złożył w ofierze samego siebie po to, aby ją uświęcić (por. Ef 5,25-26). Ten dar świętości zostaje ofiarowany każdemu i staje się zadaniem, któremu winno być podporządkowane całe życie chrześcijanina: „Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie” (1Tes 4,3) (zob. NMI 30).
3. Pewnie i nam wszystkim potrzebne jest pytanie Pana Jezusa, jakim zagadnął Samarytankę przy studni Jakubowej: „O, gdybyś znała dar Boży i [wiedziała], kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić – prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej” (J 4,10). Znać Jezusa i Jego misję to początek wszelkiego owocnego osobistego życia duchowego, życia we wspólnocie zakonnej i w Kościele.
Bez wątpienia doskonałą radę daje nam św. Paweł apostoł w swoim liście do Rzymian: „A zatem proszę was (…) przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12,1).
Przyjęcie z pokorą przez nas wszystkich ewangelicznego stylu życia w duchu Błogosławieństw zapewni jego ewangeliczną owocność. Gwarantem tej owocności jest sam Jezus Chrystus, w którym Bóg umiłował nasz świat (por. J 3,13-17), a obecność Jezusa w naszym świecie jako Pana i Odkupiciela jest wyłącznie po to, abyśmy mieli życie i mieli je w obfitości (por. J 10,10).
Miejmy absolutną pewność, czego przykładem jest tak wielu świętych, również z waszych zakonów, zgromadzeń oraz instytutów, że z Chrystusem zawsze można próbować od nowa, wzrastać i trwać, istniejąc bardziej i więcej. Jednak, żeby istnieć więcej, trzeba więcej kochać. A tą miłością można pomóc żyć wszystkim wokół nas, ponieważ ewangeliczna miłość jest zawsze owocna i trwała (por. 1Kor 13,1-13). Pan Jezus nie będzie o nią zazdrosny, bowiem mówi nam: „Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca” (J 14,12). Amen!
Za: www.diecezja.kielce.pl