Bp Jan Piotrowski, Biskup Kielecki
HOMILIA KU CZCI ŚW. MAKSYMILIANA MARII KOLBEGO
Niepokalanow, 15 sierpnia 2018 r.
1. Bracia i siostry, drodzy czciciele Maryi Wniebowziętej i św. Maksymiliana Marii Kolbe, zakonnika, kapłana i męczennika. Pozdrawiam Was serdecznie, a razem z Wami pozdrawiam czcigodnych ojców franciszkanów, kustoszów tego świętego miejsca.
Moją dzisiejszą refleksję pragnę rozpocząć inwokacją do Matki Bożej św. Bernarda z Clairvaux: „W niebezpieczeństwach, w niedostatkach, w niepewnościach myśl o Maryi, przyzywaj Maryję. Niech Ona nigdy nie schodzi z twoich ust, niech nie opuszcza nigdy twego serca, ażeby Jej modlitwa była ci pomocna, nigdy nie zapominaj przykładu Jej życia. Postępując z Nią, nie zbłądzisz; modląc się do Niej, unikniesz rozpaczy, myśląc o Niej, nie zboczysz z drogi. Gdy Ona cię wspierać będzie, nie upadniesz; gdy opiekować się tobą będzie, nie zlękniesz się; gdy przewodniczyć tobie będzie, nie doznasz znużenia; gdy łaskawa dla ciebie będzie, dojdziesz do celu”.
Jakże głęboko te myśli zakorzenione są w biblijnym przesłaniu o Maryi. W Niej bowiem od zawsze Kościół i cała tradycja widzi kobietę, która zniszczy głowę węża, będącego uosobieniem wszelkiego zła. On jako kusiciel sprawdził pierwszych ludzi na drogę nieposłuszeństwa Bogu (por. Rdz 3,15). Maryja zaś, Matka Jezusa, jest Tą, której macierzyństwo przez testament Jezusa z krzyża: „Matko, oto syn Twój”, ogarnia całą ludzkość (por. J 20, 26-27). Ona była też we wspólnocie rodzącego się Kościoła, naszej wspólnoty wiary, kiedy w Wieczerniku razem z apostołami trwała na modlitwie w oczekiwaniu na zesłanie Ducha Świętego Pocieszyciela (por. Dz 1,12-14).
2. W logikę takiego rozumienia roli Maryi w życiu Kościoła i realizacji własnego powołania wszedł doskonale o. Maksymilian Kolbe. Ona była przewodniczką jego decyzji i jego dzieł, jego służby, życia zakonnego i kapłańskiego oraz jego heroicznej miłości w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.
Nasz święty miał świadomość, że nauczanie św. Bernarda domaga się dojrzałej wiary, która pozwoli zrozumieć właściwie pośrednictwo Maryi. Dawcą łaski jest tylko Bóg w Jezusie Chrystusie naszym Panu i Odkupicielu, ku Niemu prowadzi nas Maryja. Tę, która jest przewodniczką do źródła łaski, autor Księgi Objawienia widzi jako Niewiastę obleczoną w słońce, ozdobioną na głowie wieńcem z gwiazd dwunastu. Bogata symbolika mówi o niebywałym wyróżnieniu Niewiasty i jej chwale. Jednocześnie piękny owoc nowego życia, jaki daje Ona światu jest zagrożony eksterminacją. Jedynie Boża interwencja zmienia sytuację, a objawiający głos zapewnia, że teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego… (por. Ap 11,19a-12,10).
Zwycięzcą nad śmiercią jest Zmartwychwstały Jezus, Dawca nowego życia, miłości i nadziei. Ci, którzy przyjmują dar Jego Dobrej Nowiny, mają ostateczny udział w tym owocnym zwycięstwie (por. 1Kor 15,20-26).
3. Jako chrześcijanie przez dar odkupienia dany nam na chrzcie świętym jesteśmy uczestnikami tych samych wydarzeń – podobnie jak Maryja, Matka Jezusa i św. Maksymilian. Łaska chrztu wyrywa nas z objęć grzechu pierworodnego i zaprasza do życia w przyjaźni z Bogiem, który przez Jezusa Chrystusa daje nam pespektywę nowego życia. Zauważmy, że chociaż wiara jest łaskawym darem Boga, to jednocześnie jest aktem głęboko wolnym i ludzkim. Okazanie zaufania Bogu nie jest przeciwne ani wolności, ani rozumowi ludzkiemu (por. KKK 154). Wierzyć ‒ jak uczył Ojciec Święty Benedykt XVI ‒ znaczy w wolności i z radością zawierzyć opatrznościowemu planowi Boga odnośnie do historii, jak uczynił patriarcha Abraham, jak uczyniła Maryja z Nazaretu i ś Maksymilian Maria Kolbe. Wiara staje się wówczas wyrazem zgody naszego umysłu i serca, które mówią «tak» Bogu w każdych okolicznościach życia, wyznając, że Jezus jest Panem. I owo «tak» przeobraża życie, otwiera mu drogę, sprawia, że staje się ono nowe, bogate w miłość i radość oraz niezawodną nadzieję (por. Benedykt XVI, Audiencja generalna, 24 X 2012).
Taką postawę wiary i zaufania pokładanego w Bogu Polacy różnych pokoleń okazywali wielokrotnie, w chwilach dostatku i pokoju, a szczególnie w dniach zagrożonej utraty wolności w 1920 roku. Gdy w jutrzejszą niedzielę ‒ jak pisał kiedyś prof. Stanisław Stroński ‒ zbiorą się miliony ludności polskiej w kościołach i kościółkach naszych, ze wszystkich serc popłynie modlitwa: „Przed Twe ołtarze zanosim błaganie, Ojczyznę, Wolność, zachowaj nam Panie”.
Dziś wszyscy, którzy kochamy Polskę, swoją Ojczyznę, wraz z Maryją możemy śpiewać radosny hymn Magnificat za wolność i stulecie odzyskania niepodległości, za pokój, solidarność i nadzieję na lepsze jutro. Potrzebny jest nam także uczciwy rachunek sumienia, aby pytać, co się dzieje w naszym domu z darem wolności, której perłami są sprawiedliwość społeczna, jedność, zgoda narodowa, pojednanie i wewnętrzy pokój.
Jednocześnie uczmy się pilnie, tak jak Maryja Wniebowzięta i św. Maksymilian, uważnego słuchania słowa Bożego, ducha pokory i służby, przebaczenia i szacunku wobec każdej osoby i każdej wspólnoty, a przede wszystkim autentycznego życia w prawdzie i miłości. Trzeba zauważyć, jak pyta Dominique Wolton w wywiadzie z Ojcem Świętym Franciszkiem, że dziś przy nowych technikach, sieciach społecznych, przy radiu i telewizji, komunikacja techniczna jest wszechobecna. A jednak nigdy jeszcze nie było tylu nieporozumień; ponieważ globalizacja komunikacji nie niesie ze sobą pokoju (zob. Otwieranie drzwi. Rozmowy o Kościele i świecie, s. 239). Czytelne znaki daje człowiekowi tylko Bóg, który zaprasza wszystkich do miłości silniejszej niż śmierć. Tak postępowała Maryja, kiedy poszła do Elżbiety i tak uczynił św. Maksymilian, oddając swoje życie za brata. Teraz czas na ciebie: następny krok należy do każdego z nas. Amen.
Za: www.diecezja.kielce.pl