Abp Wojciech Polak, Prymas Polski
OTO JESTEM PANIE, BO MNIE WEZWAŁEŚ.
HOMILIA PODCZAS WIECZYSTEJ PROFESJI SIÓSTR SŁUŻEBNICZEK NMP
Warszawa, 02 sierpnia 2014 r.
Czcigodna Matko Generalna,
Czcigodna Siostro Prowincjalna,
Drodzy Kapłani i Siostry Zakonne,
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu,
Drogie Siostry Profeski,
W waszej odpowiedzi na wezwanie do złożenia wieczystej profesji: Oto jestem Panie, bo mnie wezwałeś, pobrzmiewa dziś niewątpliwie echo tej pierwszej, osobistej odpowiedzi danej już kiedyś Bogu na Jego wezwanie i powołanie. To wówczas Ten, który was umiłował – mówiąc słowami odczytanej przed chwilą Ewangelii – nie tylko zaliczył was do przyjaciół swoich, ale wybrał, abyście szły i owoc przynosiły i by owoc wasz trwał. Przypominając sobie te chwile, z radością i wdzięcznością stajecie wobec Boga, dziękując Mu za dar i łaskę powołania. A dziś, po latach przygotowań i rozeznawania woli Bożej, właśnie przez tę wieczystą profesję zakonną pragniecie, drogie Siostry, jeszcze pełniej zjednoczyć się z Chrystusem, poświęcając Mu całe swoje życie i naśladując Chrystusa za przykładem Najświętszej Maryi Panny Służebnicy Pańskiej. Spotykając się w czasie ubiegłorocznych wakacji z seminarzystami, nowicjuszami i nowicjuszkami, papież Franciszek wskazywał, że Bóg, który powołuje człowieka do pójścia za Nim, do naśladowania Go, do poświęcenia Mu i oddania całego swego życia, nieustannie mu powtarza: Jesteś dla Mnie ważny (ważna), kocham cię, liczę na ciebie. Swoje wezwanie kieruje Bóg bowiem do bardzo konkretnego człowieka z całą historią jego życia, z jego nadziejami i pragnieniami, z oczekiwaniami, w których zawiera się gotowość do podjęcia drogi powołania. Specyfiką tej drogi – waszej drogi, kochane Siostry Profeski – jak przypomina nam Kościół, a zarazem szczególną wartością jest to, że odzwierciedla ona sposób życia samego Chrystusa. Na ile więc jest to możliwe dla człowieka, z jego ludzkimi ograniczeniami i słabościami, jest drogą szczególnego naśladowania Chrystusa, pójścia za Nim, na której przez profesję rad ewangelicznych osoba konsekrowana nie tylko czyni Chrystusa sensem swojego życia, ale stara się odtworzyć w sobie – oczywiście w miarę możliwości – tę formę życia, jaką obrał Syn Boży przyszedłszy na świat.
Moi Drodzy!
Wskazanie na to szczególne zjednoczenie z Chrystusem, które przybiera – jak słyszeliśmy – formę odtworzenia w sobie sposobu Jego życia, rozpoczyna się zawsze i trwać będzie na zawsze w doświadczeniu osobistego spotkania z Panem. Vita consecrata, czyli adhortacja apostolska o życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i świecie przypomina nam, że to właśnie z tej szczególnej zażyłości z Chrystusem wypływa w życiu konsekrowanym możliwość i potrzeba złożenia całkowitego daru z siebie przez profesję rad ewangelicznych. Bardziej więc niż wyrzeczeniem, są one przede wszystkim specyficzną formą przyjęcia tajemnicy Chrystusa przeżywaną w Kościele. A tego doświadczenia miłości, tej zażyłości z Chrystusem, tego przyjęcia tajemnicy Chrystusa obecnej w Kościele nie można się oczywiście wyuczyć ani nauczyć. Można ją tylko przyjąć i przeżyć, i to jako osobistą odpowiedź na głos Boga. A w tej z kolei odpowiedzi jest najpierw doświadczenie takiej miłości, której – jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu – nie są w stanie ugasić wielkie wody ani też zatopić rzeki. Jest to bowiem miłość, którą Jezus nas do końca umiłował, i to dosłownie, oddając za nas swoje życie. Albowiem to właśnie w krzyżu Chrystusa – jak nam przypomina papież Franciszek – jest cała miłość Boga, Jego ogromne miłosierdzie. A jest to miłość, na której możemy polegać, w którą możemy wierzyć. Czyż bowiem tajemnica powołania nie jest właśnie tajemnicą miłości, najpierw tej, którą Bóg każdą i każdego z nas kocha prawdziwie i do końca, a potem także – jakby równolegle – odpowiedzią naszej miłości na tę miłość. Jeśli więc – zgodnie z tym, czego oczekuje od nas Kościół – myślimy o życiu konsekrowanym najpierw jako specyficznej formie przyjęcia tajemnicy Chrystusa i jako szczególnym odtwarzaniu w sobie właśnie tego Jezusowego stylu życia, to widzimy dziś z całą jasnością, że ten styl Jezusa polega na trwaniu – jak Jezus – w miłości Ojca i na wzajemnej miłości. Bo taki właśnie, ostatecznie, testament On sam nam pozostawił: to wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.
Drogie Siostry Profeski!
Powołanie do bycia świadkiem miłości Jezusa, a raczej wezwanie do uobecniania tej Chrystusowej, odkupieńczej miłości wobec człowieka, nie jest dziś z pewnością zadaniem łatwym. W stawianych więc dziś Wam, drogie Siostry, pytaniach przed złożeniem ślubów, przypomina się m.in. o wytrwałości, z jaką macie dążyć do doskonałej miłości Boga i bliźniego. Potrzeba wytrwałości, aby wbrew pojawiającym się trudnościom nie zrezygnować nigdy z tego właśnie dążenia do coraz doskonalszej miłości Boga i bliźniego. Potrzeba wytrwałości, aby w dniach próby w tę miłość nigdy nie zwątpić. Potrzeba wytrwałości, zwłaszcza wówczas, gdy spotykamy się ze strony innych z jakże dziś częstą reakcją odrzucenia i niezrozumienia. Wytrwałość zaś winna być wsparta gotowością, aby przez całe życie wiernie służyć Chrystusowi w bliźnich ukazując im dobroć i miłosierdzie Boże. Autor fragmentu Listu do Kolosan, który usłyszeliśmy w drugim czytaniu, a który zaczerpnięty został z trzeciego rozdziału opisującego zasady nowego życia w Chrystusie, przypominał nam, że wybrańcy Boży, święci i umiłowani, powinni być ludźmi miłosierdzia i dobroci, pokory i cierpliwości, kierujący się w życiu przebaczeniem i pokojem. Nie chodzi tu oczywiście tylko o jakieś ludzkie cechy, o jakiś katalog tych cech, które ostatecznie ułatwiają człowiekowi, czy też mogą ułatwić, realizację drogi powołania. Chodzi raczej o taki właśnie, i tak nakreślony ów Chrystusowy styl służby, naśladując Go właśnie w okazywanym innym miłosierdziu, dobroci, pokorze, cichości czy też cierpliwości. Zanim jednak Apostoł Paweł wskaże na ten sposób realizacji – jak to nazywa – nowego życia w Chrystusie i tak go właśnie opisze, przypomina, że dotyczy on tych, którzy razem z Chrystusem powstali z martwych, których życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu, w których Słowo Chrystusa przebywa z całym swym bogactwem. Zdolni do tego, by wiernie służyć Chrystusowi w bliźnich, są bowiem tylko ci, którzy są chrystusowi, w Niego przyobleczeni, tak właśnie złączeni z Chrystusem i Jego miłością przemienieni. Tak, bo tylko miłość Boża może przemienić nasze życie – wołał papież Franciszek – może sprawić, że zakwitną obszary pustyni, które są w naszym sercu. Miłość Boża może to sprawić.
Drogie Siostry Profeski!
Jezus Chrystus zachęca w dzisiejszej Ewangelii swoich uczniów, aby otworzyli serca na takie właśnie doświadczenie Jego miłości i trwali w niej. Mówi im: wytrwajcie w miłości mojej! Dzień wieczystej profesji jest i dla Was, kochane Siostry, okazją na zaczerpnięcie u źródeł tej Bożej miłości. W uroczystym błogosławieństwie, jakie nastąpi po złożeniu przez Was ślubów zakonnych, a więc w modlitwie waszej konsekracji, przywołamy prawdę o przymierzu miłości, jakim Bóg wciąż kieruje się wobec świata i człowieka. Prosić zaś będziemy dla Was, kochane Siostry – i są to jednocześnie nasze najszczersze życzenia – abyście przylgnęły do Jezusa żarliwą miłością, abyście ogromną miłością kochały Matkę-Kościół, abyście tą nadprzyrodzoną miłością objęły wszystkich ludzi. Tak, Kościołowi i światu, człowiekowi w tym świecie, potrzebne jest świadectwo miłości. Można dziś zwyciężać na wiele sposobów – mówił podczas jednej ze swych porannych homilii w kaplicy Domu św. Marty papież Franciszek – i dodawał, że łaska, o którą prosimy dzisiaj, to łaska zwyciężania przez miłości. Tak, to nie jest łatwe, ale – dodawał – nasza wiara jest właśnie tym: wiarą w Jezusa, który nas umiłował, nauczył miłości i nauczył nas kochać wszystkich. Niech więc Jego miłość Was prowadzi. Amen.
Za: www.prymaspolski.pl