Bp Kazimierz Gurda
KRÓLESTWO BOŻE JEST POŚRÓD WAS.
HOMILIA PODCZAS SYMPOZJUM IV KONFERENCJI ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Kraków, 15 listopada 2021 r.
Drodzy Siostry i Bracia,
Intrygują mnie słowa Jezusa, z odczytanej Ewangelii, skierowane do faryzeuszów, a wypowiedziane w obecności uczniów : „Królestwo Boże jest pośród was”. Słowa te są odpowiedzią Jezusa na pytanie faryzeuszów o czas nadejścia Królestwa Bożego. Jezus przez to jedno zdanie odrzuca koncepcję Królestwa Bożego, którą, w swej apokaliptyce pielęgnowali faryzeusze i jednocześnie uświadamia swym uczniom, że żyją w szczególnym czasie. W czasie w którym, wraz z Jego przyjściem , zostaje zrealizowana zapowiedź Królestwa Bożego na ziemi, czyli zbawczej obecności Boga pośród ludzi. Królestwo Boże jest bowiem rzeczywistością duchową, w której obecny jest Bóg, w której możliwa jest szczególna Jego bliskość z człowiekiem. Właściwie możemy powiedzieć, że obecność Królestwa Bożego na ziemi to cel działalności Jezusa, to cel działalności Kościoła, to cel ewangelizacji, również tej, którą nazywamy , nową ewangelizacją.
Aby dobrze zrozumieć słowa Jezusa „Królestwo Boże jest pośród was”, musimy je rozważyć w kontekście ostatniego zdanie z odczytanej dzisiaj Ewangelii: „Wpierw jednak, (Syn Człowieczy) musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie”. Widzimy, że coraz pełniejszej obecności Bożego Królestwa na ziemi daje początek wydarzenie paschalne; cierpienie śmierć i zmartwychwstania Jezusa. Od Paschy Królestwo Boże jest pośród nas. Pośród nas obecny jest Zmartwychwstały Jezus ze swym słowem, obecny jest w sakramentach świętych, przez które uzdrawia i uświęca. Bo sakramenty święte przecież z Krzyża Chrystusa biorą swój początek i swą moc. Królestwo Boże, które wzięło początek wraz z rozpoczęciem publicznej działalności Jezusa , przedłuża się i rozwija w czasie Kościoła, aby osiągnąć swą pełnię na końcu czasów. Ta obecność Boże Królestwa na ziemi jest dynamiczna i związana jest z wypełnieniem przez Jezusowych uczniów nakazu misyjnego, wypowiedzianego do Apostołów, czyli do pierwszej wspólnoty Kościoła, przy wniebowstąpieniu; „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody udzielając im chrztu w imię Ojca , Syna i Ducha Świętego. Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata”. Królestwo Boże nie może istnieć bez Jezusa, bez Jego zbawczego działania, bez Jego zbawczej obecności.
Do budowania, do rozwijania rzeczywistości Królestwa Bożego w świecie wszyscy zostaliśmy zaproszeni. Chrystus nas zaprosił przez swe słowo, a myśmy na nie odpowiedzieli. Myśmy Jego słowu uwierzyli. Staliśmy się Jego uczniami. My uznajemy Jego obecność pośród nas. Wiara pozwala nam nawiązać szczególnie bliską relację z Jezusem Zmartwychwstałym. I ta relacja wiary z Jezusem wyróżnia nas od tych, którzy Go nie uznają, którzy w Niego nie wierzą. Dzięki więzi wiary z Jezusem rzeczywistość Królestwa Bożego, staje się dotykalna, realna dla nas i dla tych do których jesteśmy, jako wspólnota Kościoła. A w Jego Kościele z Jego woli, każdy ma swe zadanie do spełnienia. Mają swe zadanie biskupi, księża, mają swe zadanie osoby życia konsekrowanego, mają swe zadanie świeccy. Dzisiaj w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia na modlitwie i na rozważaniu swych zadań, w dziele nowej ewangelizacji, pochylają się osoby Życia Konsekrowanego. Siostry zakonne, Ojcowie i Bracia zakonni, należący do różnych zgromadzeń zakonnych, kontemplacyjnych i czynnych, osoby należące do Instytutów Świeckich. Wszyscy zastanawiają się, przywołując Ducha Świętego, jak najlepiej wypełnić zadanie nowej ewangelizacji, do której zostaliśmy zachęceni przez Ojca Świętego Benedykt XVI i biskupów zebranych na ostatnim synodzie. Ewangelizacja nie jest zadaniem nowym. Idźcie i głoście Ewangelię, stanowi pierwsze wezwanie Jezusa Zmartwychwstałego skierowane do uczniów. Od samego początku Kościół je podejmuje. Uczestniczyli w nim, na przestrzeni prawie 2000 lat, pustelnicy, mnisi, mniszki, Zgromadzenia Zakonne i Instytuty Świeckie, które powstawały na przestrzeni historii Kościoła, aby szerzyć Królestwo Boże w świecie przez podejmowanie konkretnych zadań ewangelizacyjnych. Wspomnijmy, że w naszej Ojczyźnie, od 400 lat w głoszeniu Ewangelii uczestniczą Siostry Karmelitanki, a od 150 lat Siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, do którego należy św. Faustyna Kowalska. Dzisiaj wspominamy św. Alberta Wielkiego, ucznia św. Dominika, i nauczyciela św. Tomasza z Akwinu. Zakonnika o rozległej wiedzy i głębokiej wierze, gorliwego głosiciela Ewangelii w średniowiecznej Europie. Zaangażowanie wszystkich Osób Konsekrowanych, poprzez wieki, przynosiło i przynosi wielkie dobro w życiu konkretnych ludzi, w życiu poszczególnych parafii, czy diecezji. I jest to wielkie dzieło za które Kościół w Polsce Zakonom i Instytutom jest wdzięczny. Dzisiaj pytamy Ducha Świętego jak jeszcze bardziej można się włączyć w to samo dzieło, by z nową energią, z nowym zaangażowaniem, z nową mocą i miłością podjąć we współczesnym świecie w nowych warunkach dzieło głoszenia Chrystusa i Jego nauki.
Wszyscy zastanawiamy się, co można zrobić lepiej, aby Królestwo Boże, które jest pośród nas, jeszcze bardziej się rozwijało. Aby coraz bardziej obecny był Chrystus w życiu poszczególnych wiernych, aby obecny był Chrystus we wspólnotach parafialnych, w życiu Kościoła. I dalej, co zrobić, aby Ewangelia Chrystusa, Jego uzdrawiające i uświęcające działanie docierało również i do tych, którzy od Niego już dawno odeszli, lub o Nim nie słyszeli. Dokumenty Kościoła podpowiadają, że nasze wspólne działanie winno doprowadzić do stworzenia takiego klimatu, takiej przestrzeni, aby możliwy był jak najowocniejszy kontakt pomiędzy Chrystusem a tymi, którzy w Niego wierzą, aby swą wiarę jeszcze bardziej umocnili, pomiędzy Chrystusem a tymi, którzy w wierze osłabli, aby na nowo odzyskali jej świeżość; pomiędzy Chrystusem a tymi, którzy o nim nie słyszeli, aby przyjęli Go jako swego Pana i Boga a Ewangelię, jako drogę swego życia.
Podpowiedzią w odpowiedzi na to pytanie są słowa Jezusa, zapisane w Ewangelii według św. Marka, na początku Jego publicznej działalności. „Przybliżyło się do was Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. To nowe zaangażowanie, ta nowa moc, nowa energia, nowa miłość, osiągalna jest tylko na drodze nawrócenia; osobistego nawrócenia, czyli mocniejszego przylgnięcia do Chrystusa. Może dokona się to przez ponowne powiedzenia sobie, że to nie tyle Chrystus jest dla mnie, ale ja jestem dla Niego. Jestem dla Niego w posłuszeństwie, czystości serca i ubóstwie. Trzeba na nowo odkryć, że właśnie z tej zależności, z tej przynależności do Chrystusa, mojej codziennej, wytrwałej modlitwy, z posłuszeństwa przełożonym, z dobrowolnie przyjmowanego ubóstwa, z czystości serca, płynie wewnętrzna radość, płynie ewangelizacyjna wytrwałość i ewangelizacyjny entuzjazm, których świat potrzebuje. I to będzie moim świadectwem dawanym Chrystusowi, wobec moich braci i sióstr, zarówno tych, którzy wierzą, jak i tych, którzy nie wierzą. Innymi słowy, bez nawrócenia nie będę zdolny być dobrym narzędziem w ręku Chrystusa, nie będę mógł być wiarygodnym świadkiem Jego Ewangelii. Bez mojego nawrócenia nie stworzę odpowiedniego klimatu, odpowiedniej przestrzeni na owocne spotkanie z Chrystusem, tych, którzy tego potrzebują, aby On ich uzdrowił, aby On ich uświęcił, aby okazał swe miłosierdzie.
Oby to nasze modlitewne spotkanie, ta Eucharystia przyczyniły się do zrozumienia, czego Jezus oczekuje od nas, aby Jego Królestwo mogło się rozwijać, mogło rosnąc w naszych sercach i w sercach tych, którzy Go szukają. Amen