Bp Jan Szkodoń
HOMILIA DO WYŻSZYCH PRZEŁOŻONYCH ZAKONÓW MĘSKICH
Kraków, kaplica Domu Rekolekcyjnego Księży Salwatorianów , 17 października 2001 r.
Drodzy Bracia!
Pragnę przekazać drogim Księżom, Wyższym Przełożonym Zgromadzeń Zakonnych w Polsce, serdeczne pozdrowienia i błogosławieństwo od Księdza Kardynała, który łączy się duchowo z naszym liturgicznym zgromadzeniem. Zastanawialiście się nad zadaniami, jakie stoją przed wspólnotami zakonnymi w Polsce, w świetle Listu apostolskiego Ojca Świętego „Novo millenio ineunte”.
Kończąc spotkanie, na które składały się: modlitwa, wykłady, dyskusje, na nowo przyjmijmy Chrystusowe wezwanie „Wypłyń na głębię”. Ojciec Święty podkreśla, że to wypłynięcie polega przede wszystkim na kontemplacji oblicza Chrystusa. Jest to zadanie dla nas, dla każdego z osobna, jest to zadanie wobec wszystkich, którzy są powierzeni Waszej trosce. Jest to zadanie, jakie stoi przed każdym zgromadzeniem we współczesnym świecie: prowadzić ludzi do kontemplacji Chrystusa.
Jan Paweł II wzywa nas, abyśmy pamiętali o pierwszeństwie łaski. Bóg pierwszy nas umiłował. Naszą odpowiedzią, udzieloną w sposób wolny, ale dzięki tchnieniu Ducha Świętego, jest stawianie na pierwszym miejscu powołania do świętości. Modlitwa, rozważanie słowa Bożego, życie według ślubów – stawiajmy zawsze przed wszystkim i ponad wszystko.
Świat woła: „Chcemy widzieć Jezusa” – przypomina Ojciec Święty. „Idźcie na cały świat” – wciąż nas Chrystus posyła umacniając Duchem Świętym.
Są szczególne zadania we współczesnym świecie:
Nadzieja. Ludzie są pełni lęku, popadają w zwątpienie. Często całą nadzieję pokładają w rzeczach tego świata. Pokazujmy ludziom Tego, w którym trzeba składać całą nadzieję: „Jezu, ufam Tobie”. Przypominajmy słowa dzisiejszej lekcji: „Nasza Ojczyzna jest w niebie”.
Jedność. Konflikty, terroryzm, wojny, podziały. A równocześnie człowiek tęskni za pokojem, szuka tego, co łączy, chce budować miłość. Naszym powołaniem jest budowanie jedności i szukanie tego, co łączy.
Biedni. „Byłem głodny … chory … cokolwiek uczyniliście … Mnieście uczynili …” Włączamy się w unowocześnianieświata, korzystamy z postępu, ale nade wszystko pamiętajmy o biednych, niezaradnych, pogubionych, bezrobotnych, alkoholikach, narkomanach, rozbitych rodzinach.
Świadectwo. Dziś czcimy św. Ignacego Antiocheńskiego. Jego postawa przypomina nam, że świadectwo łączy się z ofiarą, aż do ofiary z życia. W Ewangelii Pan Jezus przypomina o ziarnie pszenicy, które musi obumrzeć, aby wydaćowoc.
Pan Jezus nas zapewnia: „Ja jestem z wami …” O tym także przypomina Ojciec Święty w omawiany Liście.
Zwróćmy uwagę na obecność Chrystusa:
W charyzmacie zgromadzenia. Jest to szczególny dar dla wspólnoty, dla każdej osoby zakonnej, dla tych, którym zgromadzenie jest „dane” przez Boga. Wierność myśli założyciela: otwartość na potrzeby chwili, znaki czasu, jest ciągłym wezwaniem.
W jedności z biskupami. Przypomnę fragment „Pastores dabo vobis” (p.74): „Dar życia zakonnego, włączony w rzeczywistość diecezji, jeśli towarzyszy mu szczery szacunek i słuszne uznanie dla odrębności każdego instytutu … przyczynia się na różne sposoby do wzbogacenia kapłańskiej duchowości, zwłaszcza w tym, co dotyczy prawidłowego i wzajemnego związku między wartościami, jakimi są z jednej strony Kościół lokalny, a z drugiej powszechność Ludu Bożego. Zakonnicy zaś winni z zaangażowaniem uczestniczyć w życiu diecezji … chętnie użyczając swego charyzmatu dla budowania wszystkich w miłości”.
„Przemierzając drogi świata na początku nowego stulecia, musimy przyśpieszyć kroku” – pisze Ojciec Święty w zakończeniu dokumentu. Wzywa, byśmy naśladowali entuzjazm apostoła Pawła i pierwszych chrześcijan.
„W tej drodze towarzyszy nam Najświętsza Maryja Panna … I dzisiaj wskazuję na Nią jako promienną Jutrzenkę i niezawodną Przewodniczkę …”.
Drodzy Bracia! Pozwólcie, że posłużę się słowami św. Pawła z dzisiejszej lekcji. Sądzę, że tak chciałby powiedziećkażdy biskup o kapłanach, tak diecezjalnych jak i zakonnych, o braciach i siostrach zakonnych. Takie są te słowa: „Bracia umiłowani … radości i chwało moja, tak stójcie mocno w Panu, umiłowani” (Flp 4,1).
Archiwum KWPZM