Bp Marian Błażej Kruszyłowicz OFMConv
BYŁ UBOGI, BLISKI LUDZIOM, EWANGELIZOWAŁ… HOMILIA NA ZAKOŃCZENIE II MIĘDZYNARODOWEGO KONGRESU KOLBIAŃSKIEGO
Niepokalanów, 24 września 1994 r.
Fragment odczytanej Ewangelii według św. Łukasza mówi o zwiastowaniu Najświętszej Maryi Pannie. Maryja, w duchu bardzo głębokiej wiary i najpełniejszego posłuszeństwa, przyjęła wolę Bożą wyrażoną przez anielskie zwiastowanie i na Bożą propozycję, aby została Matką Syna Bożego, naszego Zbawiciela, odpowiedziała: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38). Maryja wyraziła bezwarunkową zgodę i jest dla nas wzorem wiary i ufności. Oddajemy więc chwałę Panu Bogu w Tej, która jest święta, która została obdarzona pełnią łaski i jest błogosławiona między niewiastami. Oddajemy chwałę Bogu także w innych ludziach, którzy przyjęli łaskę Bożą i z nią współpracowali, odtwarzając w sobie obraz i podobieństwo Boże. Ten obraz i podobieństwo zostały zatracone przez nieposłuszeństwo pierwszych ludzi, zaś Maryja jako nowa Ewa nie użyła swojej wolności jak oni w zły sposób, ale całkowicie podporządkowana Bogu poszła za głosem Miłości. Dzięki pośrednictwu Maryi, wybranej przez Boga na Matkę Jego Syna, człowiek został odkupiony i uzdolniony do życia w przyjaźni ze Stwórcą.
W szczególny sposób dziękujemy dzisiaj Bogu za św. Maksymiliana Marię Kolbego, który starał się wiernie odtworzyć w sobie obraz i podobieństwo Boże. Czcimy Pana Boga za obfitość łask, których mu udzielił, i cieszymy się, że nasz Święty owocnie odpowiedział na powołanie do życia zakonnego i kapłańskiego. Współpracując z łaską Bożą, wspaniale rozwinął w sobie wiarę, nadzieję i miłość. Cnoty te wymownie potwierdził ofiarowaniem swojego życia za drugiego człowieka.
W czasie Kongresu Kolbiańskiego odkrywaliśmy i zgłębialiśmy najważniejsze cechy ojca Maksymiliana. Nie tyle zwracaliśmy uwagę na konkretne jego czyny z niedalekiej wszak przeszłości, na jego apostolstwo czy osiągnięcia, ale zastanawialiśmy się przede wszystkim nad tym, dlaczego tak wszechstronnie podejmował akcję ewangelizacyjną, dlaczego głosił Ewangelię Jezusa Chrystusa przy pomocy bardzo nowoczesnych środków. Oto Maksymilian poszedł za ubogim Chrystusem i sam stał się ubogi, a przez to bliski ludziom. Zachował wolność od bogactw materialnych, dzięki czemu mógł rozwinąć w sobie miłość do Boga, prowadzącą do heroicznej miłości bliźniego. Bowiem prawdziwy humanizm, prawidłowy stosunek do człowieka, rodzi się z wiary w Boga. Nie ma pełniejszego, prawdziwszego humanizmu ponad ten, który tworzy się w nas pod wpływem miłości do Boga.
Zastanawiając się nad ojcem Maksymilianem, mówiliśmy również o roli Ducha Świętego, który działa w każdym z nas i jest mocą uświęcającą. W Maryi w całej pełni, bez przeszkód działał Duch Święty, Ona była Oblubienicą Ducha Świętego. W nas, grzesznych ludziach, Duch Święty działa na tyle, na ile nie sprzeciwiamy się Jego działaniu. Ojciec Maksymilian poddał się bardzo szerokiemu wpływowi Ducha Świętego i dlatego on także jest dla nas wzorem i przykładem w pójściu za Chrystusem ubogim, dziewiczym, posłusznym. Dzięki temu, że wybrał formę życia zakonnego, ślubując rady ewangeliczne – posłuszeństwo, ubóstwo, czystość – głosił Chrystusa wytrwale, nie ulegając przemijającym modom i nie stawiając siebie na pierwszym miejscu. Maksymilian Kolbe ewangelizował innych przez swoje głębokie i pełne poświęcenie Bogu, przez naśladowanie słów i czynów Jezusa. A ponadto prosił Niepokalaną o opiekę, Jej się powierzył, zaufał, oddał bezgranicznie. Zaś Ona wspierała go w drodze do Boga i pomagała w nawracaniu i uświęcaniu innych.
Z takiej perspektywy winniśmy spojrzeć na Maryję, którą czcimy z powodu Jej całkowitego oddania się Bogu, i w ten sposób winniśmy patrzeć na tych, których czcimy jako świętych, a szczególnie na ojca Maksymiliana, który założył klasztor niepokalanowski jako wspólnotę służby Bogu i miejsce ewangelizowania współczesnego świata.