1964.11.21 – Rzym – Sobór Watykański II, «Orientalium Ecclesiarum». Dekret o Katolickich Kościołach Wschodnich

 

Sobór Watykański II

«ORIENTALIUM ECCLESIARUM». DEKRET O KATOLICKICH KOŚCIOŁACH WSCHODNICH

Rzym, 21 listopada 1964 r.

Fragmenty Dekretu, mówiące o życiu konsekrowanym. Za: Enchiridion della Vita Consacrata. Dalle Decretali al rinnovamento post-conciliare (385-2000), Mediolan 2001

 

WSTĘP

1. Instytucje Kościołów Wschodnich, ich obrządki liturgiczne, tradycje kościelne oraz porządek życia chrześcijańskiego cieszą się wielkim szacunkiem Kościoła katolickiego. W nich bowiem, jako odznaczających się czcigodną starożytnością, jaśnieje to, co począwszy od Apostołów poprzez Ojców tworzy Tradycję[1], a co stanowi część objawionego przez Boga i niepo­dzielnego dziedzictwa Kościoła powszechnego. Wykazując zatem troskę o Kościoły Wschodnie, które są żywymi świadkami tej Tradycji, a także pragnąc, aby rozkwitały one i z nową mocą apostolską wypełniały powierzone sobie zadanie, ten święty i powszechny Sobór postanowił prócz tego, co odnosi się do całego Kościoła, określić pewne normy podstawowe, inne pozostawiając do rozstrzygnięcia synodom wschodnim, a także Stolicy Apostolskiej.

POTRZEBA ZACHOWANIA DZIEDZICTWA KOŚCIOŁÓW WSCHODNICH

5. Historia, tradycje i rozliczne instytucje kościelne wspaniale świadczą o tym, jak bardzo Kościoły Wschodnie są zasłużone dla Kościoła powszechnego[2]. Dlatego święty Sobór to dziedzictwo kościelne i duchowe nie tylko otacza należnym szacunkiem i zasłużonym uznaniem, ale także zawsze traktuje je jako dziedzictwo całego Kościoła Chrystusowego. Dlatego też uroczyście oświadcza, że tak Kościoły Wschodu, jak i Zachodu mają prawo i obowiązek rządzenia się według własnych, szczególnych zasad, zwłaszcza że odznaczają się one szacowną starożytnością, lepiej odpowiadają obyczajom swoich wiernych i wydają się bardziej właściwe, gdy chodzi o okazywanie troski o dobro dusz.

6. Niech wszyscy chrześcijanie wschodni wiedzą i będą przekonani o tym, że zawsze mogą i powinni zachowywać swoje zgodne z prawem obrządki liturgiczne i swoje przepisy oraz że zmiany powinny być wprowadzane jedynie na drodze własnego organicznego rozwoju. To wszystko zatem powinno być przez samych chrześcijan wschodnich bardzo ściśle zachowywane; winni też oni w tych sprawach zdobywać coraz większą wiedzę i doskonalszą praktykę, a gdyby na skutek okoliczności czasu lub postępowania osób niesłusznie się od nich oddalili, powinni powrócić do tradycji przodków. Ci zaś, którzy z racji czy to funkcji, czy też posługi apostolskiej mają częsty kontakt z Kościołami Wschodnimi albo z ich wiernymi, powinni otrzymać głębsze wykształcenie w zakresie poznania i kultywowania obrządków, dyscypliny, doktryny, historii i specyfiki chrześcijan wschodnich, stosownie do ważności zadania, jakie spełniają[3]. Zakonom zaś i stowarzyszeniom obrządku łacińskiego, które pro­wadzą pracę na wschodnich terenach albo wśród wschodnich wiernych, usilnie zaleca się, aby dla większej skuteczności apostolstwa zakładali domy lub nawet, o ile to możliwe, prowincje obrządku wschodniego[4].

 KULT RELIGIJNY

(…)

22.  Duchowni i zakonnicy wschodni niech zgodnie z przepisami i trady­cjami własnej dyscypliny celebrują nabożeństwa, które od starożytności były w wielkiej czci we wszystkich Kościołach Wschodnich[5]. Także wierni niech za przykładem przodków w miarę możności pobożnie uczestniczą w modlitwach chwalących Boga.

 

Fragmenty Dekretu, mówiace o życiu konsekrowanym. Za: Enchiridion della Vita Consacrata. Dalle Decretali al rinnovamento post-conciliare (385-2000), Mediolan 2001