1964.11.21 – Rzym – Sobór Watykański II, «Unitatis Redintegratio». Dekret o ekumenizmie

 

Sobór Watykański II

«UNITATIS REDINTEGRATIO». DEKRET O EKUMENIZMIE

Rzym, 21 listopada 1964 r. 

Fragmenty Dekretu, mówiące o życiu konsekrowanym. Za: Enchiridion della Vita Consacrata. Dalle Decretali al rinnovamento post-conciliare (385-2000), Mediolan 2001

 

Rozdział II
WPROWADZENIE EKUMENIZMU W ŻYCIE

(…)

6.         Powodem powstawania ruchów dążących do jedności jest niewątpliwie fakt, że wszelka odnowa Kościoła[1] w istocie polega na wzrastaniu w wierności jego powołaniu. Chrystus wzywa pielgrzymujący Kościół do nieustannej reformy, której Kościół, rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska, wciąż potrzebuje. Tak więc w stosownej porze należy odpowiednio i we właściwy sposób odnawiać to, co nie dość pilnie w danych okolicznościach i czasie było przestrzegane w dziedzinie obyczajów, norm kościelnych czy sposobu wyrażania doktryny, który należy starannie odróżniać od samego depozytu wiary.

Ta więc odnowa ma szczególne znaczenie ekumeniczne. Różne zaś przejawy życia Kościoła, w których ta odnowa już się dokonuje, jak na przykład ruch biblijny i liturgiczny, głoszenie słowa Bożego i katechizację, apostolstwo świeckich, nowe formy życia zakonnego, duchowość małżeństwa, naukę i działalność społeczną Kościoła należy uznać za rękojmię i swego rodzaju zapowiedź wróżącą pomyślność przyszłemu rozwojowi ekumenizmu.

(…)

10. W aspekcie ekumenicznym należy również wykładać naukę świętej teologii oraz innych dziedzin wiedzy, zwłaszcza historycznych, aby coraz dokładniej odpowiadała rzeczywistemu stanowi rzeczy.

Jest bowiem bardzo ważne, aby przyszli duszpasterze i kapłani zapoznali się z teologią opracowaną pod tym względem prawidłowo, a nie polemicznie, i potrafili wykorzystywać ją zwłaszcza w sprawach dotyczących stosunku braci odłączonych do Kościoła katolickiego.

Od formacji kapłanów bowiem w najwyższym stopniu zależy niezbędne wychowanie i duchowe uformowanie wiernych oraz zakonników.

Również katolicy oddający się pracy misyjnej na tych samych terenach, co inni chrześcijanie, dziś szczególnie powinni poznawać problemy, które tu powstają i jakie owoce ekumenizm może przynieść ich pracy apostolskiej.

 

Rozdział III

KOŚCIOŁY I WSPÓLNOTY KOŚCIELNE ODŁĄCZONE OD RZYMSKIEJ STOLICY APOSTOLSKIEJ

I. UWAGI DOTYCZĄCE SZCZEGÓLNIE KOŚCIOŁÓW WSCHODNICH

(…)

15. Powszechnie również wiadomo, z jaką miłością chrześcijanie wschodni sprawują obrzędy liturgiczne, zwłaszcza Eucharystię, która jest źródłem życia Kościoła i rękojmią przyszłej chwały; przez nią wierni połączeni z biskupem, mając dostęp do Boga Ojca przez Syna, Słowo wcielone, umęczone i uwielbione, w szczodrobliwości Ducha Świętego dostępują zjednoczenia z Trójcą Przenajświętszą, stawszy się „uczestnikami Bożej natury” (2 P 1,4). Dlatego przez sprawowanie Eucharystii Pańskiej w tych poszczególnych Kościołach buduje się i rozrasta Kościół Boży[2], a we wspólnocie obrzędów (concelebratio) przejawia się ich komunia.

W tym liturgicznym kulcie chrześcijanie wschodni wysławiają przepięknymi hymnami Maryję zawsze Dziewicę, którą Sobór powszechny w Efezie uroczyście ogłosił Najświętszą Bogurodzicą, aby uznano, że według Pisma świętego Chrystus jest naprawdę i rzeczywiście Synem Bożym i Synem Człowieczym; czczą też wielu świętych, w tym Ojców Kościoła powszechnego.

Ponieważ zaś owe Kościoły mimo odłączenia posiadają prawdziwe sakramenty, szczególnie zaś na mocy sukcesji apostolskiej kapłaństwo i Eucharystię, dzięki którym wciąż są z nami złączone najściślejszym węzłem, to pewien współudział w czynnościach świętych (communicatio in sacris), w odpowiednich okolicznościach i za zgodą władzy kościelnej, jest nie tylko możliwy, ale i wskazany.

Na Wschodzie istnieją także bogate tradycje życia duchowego, które w szczególny sposób wyraża zjawisko monastycyzmu. Tam bowiem już od chwalebnych czasów świętych Ojców kwitła duchowość monastyczna, która przeniknęła później na tereny zachodnie i z której, jak ze swego źródła, wzięła początek łacińska koncepcja życia zakonnego, czerpiąc z niej również później nowe siły. Dlatego jest bardzo wskazane, aby katolicy częściej sięgali do tych duchowych bogactw Ojców wschodnich, które wznoszą całego człowieka do kontemplacji rzeczy Bożych..

Niech wszyscy będą świadomi, że dla wiernego strzeżenia pełnej tradycji chrześcijańskiej i dla pojednania chrześcijan wschodnich z zachodnimi bardzo ważne jest poznanie, szanowanie, zachowanie i podtrzymanie przebogatego dziedzictwa liturgicznego i duchowego chrześcijan wschodnich.