Paweł VI
PRZEMÓWIENIE DO ZGROMADZENIA KAPŁANÓW NAJŚWIĘTSZEGO SERCA
Rzym, 22 maja 1978 r.
Jesteśmy bardzo wdzięczni Przełożonemu Generalnemu za pobożne słowa, które do nas skierował, interpretując również wspólne uczucia wszystkich tu obecnych, jako godnych członków Rady Generalnej i sumiennych Przedstawicieli wszystkich Prowincji i Regionów tego zasłużonego Zgromadzenia Kapłanów Najświętszego Serca, w chwili, gdy w dziękczynieniu obchodzi ono swoje pierwsze stulecie założenia.
Umiłowani synowie, widząc was przed sobą i myśląc o zakonnym zaangażowaniu, które jest wam właściwe, czujemy unoszącego się nad wami błogosławionego ducha czcigodnego Ojca Jana Leona Dehona, natchnionego Założyciela waszego Zgromadzenia, które zaledwie sto lat po swoim powstaniu pracuje już na czterech kontynentach.
Przemawiając na waszej 15 Kapitule Generalnej dwanaście lat temu, wezwaliśmy was – jak przypomniał nam właśnie wasz Przełożony Generalny – do wierności podwójnemu nakazowi, który wyróżnia wasze Zgromadzenie: wierności nabożeństwu do Najświętszego Serca, w imię którego Ojciec Dehon założył Instytut i którego kultu stał się gorliwym apostołem, oraz wierności autentycznemu duchowi waszego specyficznego apostolatu.
Dzisiejsze spotkanie ma być idealną kontynuacją tego ważnego tematu, do którego pragniemy dodać, choć jedynie skrótowo, ze względu na ograniczony czas, jakim dysponujemy, kilka dodatkowych myśli jako znak Naszej ojcowskiej miłości i Naszych gorących wskazań dla waszej przyszłości.
Chętnie czerpiemy natchnienie od waszego Założyciela, aby zalecić wam przede wszystkim wierność jego nauczaniu i przykładowi, które były głęboko naznaczone szczególną więzią synowskiego przywiązania do Katedry Piotrowej i do Kościoła. Pociąga to za sobą, jak dobrze wiecie, wierność pierwotnemu charyzmatowi, wylanemu przez Ducha Świętego na wasze Zgromadzenie, co przekłada się na intensywne życie wewnętrzne, karmione każdego dnia modlitwą, adoracją i zadośćuczynieniem za odkupienie świata.
Oznacza to, że musicie być prowadzeni ożywiającą duchowością, zmierzającą do stopniowego przekształcania się w „żywe zastępy” Chrystusa: jest to szczególny testament waszego Założyciela i cenne dziedzictwo, którego należy zazdrośnie strzec, aby czerpać z niego duchowe energie niezbędne do zaangażowania apostolskiego i aby zajaśniała prawdziwa duchowość zakonników dehoniańskich, z której musi wypływać wasza niestrudzona gorliwość w zaspokajaniu najpilniejszych potrzeb ludzkości.
Wyrażając wam nasze szczere uznanie dla różnych działań duszpasterskich i misyjnych, którym wasze Zgromadzenie poświęca się z tak wielką troską, pragniemy skierować do was specjalne słowo o apostolacie prasowym, który obok apostolatu misyjnego, parafialnego i społecznego zajmuje niemałą część waszej posługi kościelnej. Jesteśmy głęboko przekonani o znaczącej funkcji prasy katolickiej, która ma niezaprzeczalne znaczenie dla rozpowszechniania zasad chrześcijańskich, dla obrony wartości katolickich i jest tak odpowiednia dla formacji światłych i autentycznych chrześcijan.
Ufamy, że w tym sektorze, który ma tak wielki wpływ na społeczeństwo, nie zabraknie wam odnowionego zaangażowania, na każdym poziomie, aby coraz bardziej przyczyniać się do prawdziwego dobra dusz i budowania Kościoła. Dlatego wzywamy was do nieustannej pracy w pełnej zgodności z doktrynalnymi i dyscyplinarnymi wskazaniami Kościoła, poświęcając się z czujną i pełną miłości troską, aby czytelnicy waszych publikacji byli mądrze formowani w prawdziwie chrześcijańskim sensie przyjmując wymagania wynikające z przesłania Ewangelii.
Uroczystości przewidziane w ramach Roku Jubileuszowego powinny być również sprzyjającą okazją, aby coraz bardziej uświadamiać sobie odpowiedzialność i obowiązki związane z tą wrażliwą działalnością, mając przed oczyma autorytatywne wskazania niedawnego Soboru Watykańskiego II, który domaga się, aby zarówno poszukiwanie wiadomości, jak i ich rozpowszechnianie odbywało się z poszanowaniem sprawiedliwości i miłości oraz aby zawsze troszczono się „o kształtowanie i szerzenie słusznej opinii publicznej” (por. Inter Mirifica, 5 i 8). Prosimy zatem o zwracanie uwagi na te wymagania, oceniając nie tylko zainteresowanie, jakie może wzbudzić publikacja, ale przede wszystkim skutki, jakie może ona wywołać w umysłach ludzi w odniesieniu do wzrostu wiary, do którego wzywa was wasza gorliwość zakonna. Dlatego: niech opinie, które różnią się od „sensus Ecclesiae„, oraz interesy, które są obce sprawie apostolatu, nigdy nie biorą góry nad rzetelnością waszej redakcyjnej posługi, tak aby każdy z was mógł powtórzyć za św. Pawłem, świecącym przykładem dziennikarza ante litteram: „Wszystko, co czynię, czynię dla sprawy Ewangelii” (1 Kor 9, 23).
Na pamiątkę tego spotkania pragniemy pozostawić wam serdeczną zachętę, abyście nie tracili ducha w obliczu trudności: Miejcie ufność! Chrystus jest z wami: to On wybrał was na swoich przyjaciół i zwiastunów w świecie. W najtrudniejszych chwilach umiejcie znaleźć schronienie w Jego Sercu, które jest znakiem i pełnią miłosnego zjednoczenia Boga i człowieka. W ten sposób, „abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą” (por. Ef 3, 17. 19).
To są nasze wskazania na szczęśliwe stulecie waszego Zgromadzenia i potwierdzamy je specjalnym Apostolskim Błogosławieństwem dla każdego z was i dla całego Instytutu.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
