Paweł VI
PRZEMÓWIENIE DO KAPITUŁ GENERALNYCH TRZECIEGO ZAKONU REGULARNEGO
ŚW. FRANCISZKA, STOWARZYSZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO, KONGREGACJI SŁUG CHORYCH I MAŁEGO DZIEŁA BOSKIEJ OPATRZNOŚCI
Rzym, 6 marca 1969 r.
Ukochani Synowie!
Jak najserdeczniej Was pozdrawiam i witam Was jako godnych przedstawicieli czterech zasłużonych Rodzin zakonnych: Trzeci Zakon Regularny św. Franciszka, Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego, Kongregację Sług Chorych i Małe Dzieło Boskiej Opatrzności.
Szczególny charakter poszczególnych Waszych Instytutów nadaje tej audiencji znamię miłego urozmaicenia, które Nam daje okazję, by myślą wyjść – choćby tylko pobieżnie – na przeróżne pola wspaniałego i ofiarnego apostolstwa, które rozwijacie w łonie Kościoła.
Lecz chociaż dla każdego z Waszych Zgromadzeń Opatrzność powierzyła odmienne zadanie, to jednak jest jeden cel, dla którego zebraliście się tu w Rzymie, mianowicie udział w pracach Nadzwyczajnych Kapituł Generalnych dla przeprowadzenia odnowienia Reguł i Ustaw Waszych Instytutów w świetle nauk Powszechnego Soboru Watykańskiego II.
Wasza gorąca prośba o Nasze Błogosławieństwo dla prac, któreście podjęli mówi nam już o duchu, który ożywia zapał do przeprowadzenia odnowy, jakiego Sobór domaga się od Rodzin zakonnych, by mogły zawsze z coraz większą skutecznością i usłużnością spełnić posłannictwo, do którego ich Kościół wezwał. Odnowa, która choć domaga się roztropnego i odważnego przystosowania Instytutów zakonnych do dzisiejszych potrzeb, nie oznacza tym samym zrównania się z duchem tego świata, raczej będzie to troskliwe i szczere poszukiwanie tego wszystkiego, co może coraz bardziej nadać życiu zakonnemu jego prawdziwe i autentyczne znaczenie poświęcenia się Bogu i to świadectwo wierności dla rad ewangelicznych, które Sobór tak jasno określił, jako „znak”, który może i powinien pociągnąć skutecznie wszystkich członków Kościoła do ochoczego wypełniania powinności powołania chrześcijańskiego, ponieważ… „stan zakonny, który bardziej uwalnia swych członków od trosk ziemskich, w wyższym też stopniu tak ukazuje wszystkim wierzącym dobra niebieskie już na tym świecie obecne, jak daje świadectwo nowemu i wiekuistemu życiu, zyskanemu dzięki odkupieniu Chrystusa, jak wreszcie zapowiada przyszłe zmartwychwstanie i chwałę Królestwa Niebieskiego” /Konst. o Kościele, 44/.
To dzieło odnowy, jak dobrze wiecie, powinno zachować każdemu Zgromadzeniu jego własny charakter i będzie się musiało dokonać w wierności dla pierwotnego ducha i dla najbardziej autentycznych tradycji. Trzeba będzie zatem na nowo prześledzić początki powstania Instytucji. Początek wyznacza drogę. Drzewo żyje ze swych korzeni. I nie ma wątpliwości, że najżywotniejszym korzeniem dla Was stanowić będą przykład i nauki Waszych czczonych Założycie li. W ten sposób potraficie harmonijnie zespolić to co dawne z tym co jest nowe, kierując się przy tym miłością do Kościoła, żarliwością o dusze, wiernością dla Zastępcy Chrystusowego i zachowując prymat dla życia duchownego, bez którego każdy nawet ochotny wysiłek odnowy stałby się próżny, a każdy program działalności apostolskiej okazałby się bezowocny.
Ukochani Synowie! Z takimi to uczuciami pragniemy towarzyszyć pracom Waszych Kapituł Generalnych. Wzmacniać je będzie Nasza modlitwa, ażeby światło Ducha Świętego oświecało Wasze umysły, i ażeby Wasze Instytuty mogły zaczerpnąć dzięki Waszym wytężonym pracom potrzebną podnietę do odbywania w dalszym ciągu swego świetlanego pochodu.
Niech zadatkiem tej pomocy Nieba będzie Nasze Błogosławieństwo Apostolskie, którego ze serca udzielamy Wam tu obecnym i wszystkim Waszym Współbraciom.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
