Paweł VI
PRZEMÓWIENIE DO CÓREK ŚWIĘTEJ ANIELI MERICI.
NIEŚĆ CHRYSTUSA WSPÓŁCZESNEMU ŚWIATU
Rzym, 27 sierpnia 1966 r.
Towarzystwo świętej Anieli, choć założone przed czterema wiekami, w swej strukturze i założeniach, pod względem metod i wyników jakie osiąga, może stanąć w rzędzie najbardziej współczesnych Instytutów. Jest ono zawsze aktualne, a doskonałość jego dzieł zasługuje na najwyższą pochwałę.
Ostatni Sobór w dekrecie Perfectae caritatis, przeznaczonym dla dusz w szczególny sposób poświęconych służbie Bożej, podaje przede wszystkim następujące wskazanie: pozostać wiernym duchowi oraz pierwotnym regułom każdego Instytutu zakonnego.
Jest to prawo życia; chodzi tu o pewną logikę, która oczywiście nie wyklucza ani nie hamuje postępu i odnowy, ale daje im natchnienie, stawia wymagania, wspiera i umacnia prawdziwy postęp. Gdy pomyśli się o tym, co święta Aniela chciała uczynić w swoich czasach dla społeczeństwa, które ją otaczało, znaleźć można cenne wskazania i dla naszej epoki. Jednym słowem, trwanie — dobrze zakotwiczone w tradycji — zachowuje dawne energie, wzbudza nowe, równie potrzebne, i wskazuje drogę bezpieczną do dalszego rozwoju.
Cechy charakterystyczne apostolstwa środowiskowego
Następne wskazanie dotyczy głębokiego wnikania w zasadniczy cel Instytutu, którym jest uświęcenie. Zacząć trzeba od uświęcenia osobistego, wykorzystując wszystkie pomoce duchowe i ascetyczne, jakie Kościół ofiarowuje tym, którzy wybierają szczególną formę życia zakonnego, aby dojść do doskonałości.
Konsekwencją takiego założenia jest świętość zespołowa i wynikająca stąd gorliwa działalność zmierzająca do uświęcenia innych. Towarzystwo świętej Anieli zostało pomyślane jako ruch — tak by się to dziś nazwało — jako zaczyn, jako zadanie do spełnienia wobec otaczającego świata.
Jakie są formy tego ruchu? Dwie z nich są zasadnicze. Pierwszą jest oryginalność Towarzystwa. Członkowie jego mieszkają nadal w swoich domach i zajmują się swoją pracą. Mamy tu więc do czynienia z instytutem świeckim, który wydaje się być czymś zaskakująco dziwnym w wieku XVI.
Z drugiej strony, córki świętej Anieli znane są ze szczególnego charakteru swego apostolstwa, które szerzy się jakby w „tyralierze”. A to właśnie Kościół dziś popiera i do tego zachęca: czynić dobrze w swym własnym otoczeniu, uświęcać rodzinę, szkołę, biuro, pracownię; promieniować wszędzie Ewangelią. Za uprzywilejowane i błogosławione może uważać się każde ognisko domowe, w którym córka świętej Anieli żyje i rozwija swą misję.
Praca w parafii
A druga cecha charakterystyczna? „Wielkim zadaniem córek świętej Anieli jest praca w parafiach. One są pomocnicami proboszcza. One to winny być najbardziej ze wszystkich posłuszne, milczące, pobożne, a także powinny najlepiej rozumieć, do jakich celów trzeba dążyć i w jaki sposób je osiągać.
Żadna parafia współczesna nie może już obejść się bez specjalnej współpracy i dobrze zorganizowanej pomocy niewiast. Dawniej proboszcz — przy założeniu, że mocna była pozycja rodziny — nie potrzebował wykwalifikowanych pomocników, ponieważ rodziny stanowiły, szczególnie dla młodzieży, ośrodek najlepszych tradycji i czujną ochronę wartości moralnych. Dziś już tego nie można powiedzieć. Dziś młodzi idą do fabryk, do biur i przedsiębiorstw. Mają oni wolność, której nie można hamować, ale którą trzeba kształtować. Musi być ktoś, kto bezpośrednio się nimi zajmie. Czynią to niekiedy siostry z różnych Zgromadzeń. Ich zadanie jest pierwszorzędne, ale nie mogą one podołać wszystkiemu. Trzeba więc, aby parafie postarały się o jak największą liczbę własnych nauczycielek, gorliwych pomocnic parafialnych, jednym słowem, osób, które potrafią koordynować apostolstwo kobiet i dziewcząt, co ze zrozumiałych względów jest nieraz niemożliwe dla kapłana.
Nieść Chrystusa i Ewangelię współczesnemu światu
Jest to program bardzo szeroki. Jeśli Córki świętej Anieli chcą żyć i rozwijać się, niech im coraz bardziej leży na sercu działalność parafialna prowadzona ku pożytkowi dzieci i młodzieży. Niech rozsiewają wszędzie prawdziwe pojęcie wspólnoty, niech przybliżają ludziom nowe formy modlitwy, niech troszczą się o naukę religii, o kult Boży, o ład duchowy i moralny, co naprawdę uczyni z parafii pierwszy ośrodek życia chrześcijańskiego.
Oto Nasza wielka nadzieja. Gdyby wszystkie parafie mogły posiadać zespoły świętej Anieli Merici, można by patrzeć w przyszłość z wielką ufnością, ponieważ siostry te starają się działać jak jedno serce i jedna dusza — cor unum et anima una — skupione wokół ołtarza Bożego i wokół duchowego ojca parafii, jakim jest proboszcz, tak, by przywrócić dzisiejszemu społeczeństwu ten zmysł Chrystusowy i ten prawdziwy powrót do Kościoła i do Prawa Bożego, który jest tak upragnionym i szczególnym celem Soboru Watykańskiego II.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski