Paweł VI
LIST DO MINISTRA GENERALNEGO BRACI MNIEJSZYCH Z OKAZJI 400. LECIA MISJI NA FILIPINACH
Rzym, 30 maja 1978 r.
Do mojego drogiego syna
Costantino Kosera,
Ministra Generalnego
Zakonu Braci Mniejszych.
Misyjny rozkwit i apostolski blask całego Zakonu Braci Mniejszych zajaśnieje wkrótce nowym rozbłyskiem, a jego wytrwałość – jak tego pragniemy – zostanie wzmocniona nowym impulsem, gdy w lipcu przyszłego roku uroczyście obchodzić będziemy czterechsetną rocznicę dnia, w którym pierwszych piętnastu Braci Mniejszych wylądowało na brzegach nowo odkrytych Wysp Filipińskich, z gorącym pragnieniem głoszenia Ewangelii, i od razu wkroczyło na ogromne pole wielorakiej i bardzo płodnej działalności. Przez cały ten pamiętny okres czterech wieków wasza wspólnota zakonna wyróżniała się zarówno licznymi przykładami chrześcijańskiej świętości, jak i zbawiennymi inicjatywami duszpasterskimi.
Tak więc, z jednej strony, znajomość tej długiej historii, zdobytych w niej zasług i rzeszy franciszkańskich misjonarzy – zakonników, zakonnic i świeckich – a z drugiej strony, świadomość dzieła, które rodzina franciszkańska prowadzi dzisiaj na tych wyspach, skłania nas usilnie do wyrażenia naszych gratulacji i naszej radości z okazji tej rocznicy przede wszystkim Tobie, Drogi Synu, a przez Ciebie, jako wyraziciela naszych uczuć, całemu umiłowanemu Zakonowi powierzonemu Twojej pieczy, ponieważ bardzo zaszczytna i owocna praca waszych braci na tych ziemiach daje nam nie tylko ważny powód do pochwały, ale także sprzyjającą okazję do zachęty. Rzeczywiście, to wielowiekowe święto filipińskiego wikariatu cieszy, ale zarazem pobudza do troski i niepokoju o jego przyszłość, aby mógł kontynuować z wytrwałością i pożytkiem dzieło szczęśliwie wykonywane do tej pory.
Naszym zdaniem, największą zasługą Braci Mniejszych, którzy przez te cztery wieki wytrwale pracowali wśród Filipińczyków, jest niewątpliwie to, że zawsze potrafili łączyć pierwotną i absolutnie niezłomną wolę głoszenia Jezusa Chrystusa i Jego niebiańskiego królestwa wszystkim mieszkańcom tych wysp, z troską o ziemskie potrzeby tego umiłowanego ludu, promowanie jego edukacji i postępu, leczenie ciała i uprawę pól, tworząc skuteczne instytucje i zapewniając opiekę społeczną.
W rzeczywistości, czyniąc to, przyczynili się w szczególności do tego, że ewangeliczne orędzie pokoju, nadziei i zbawienia zakorzeniło się głębiej w duszach ochrzczonych, że doktryna chrześcijańska pełniej kształtowała obyczaje społeczeństwa i zwyczaje religijne tego narodu, aż do czasów najnowszych, a wreszcie, że Kościół katolicki, zbudowany na tych solidnych fundamentach prawdy i miłosierdzia, sprawiedliwości i świętości, rozkwitł z upływem czasu, czyniąc z narodu filipińskiego swego rodzaju latarnię morską, która świeci we wszystkich kierunkach w tej części świata.
Tak więc, podczas gdy rodzina franciszkańska zasłużenie chwali się w tych dniach chwały wieloma przedsięwzięciami i cierpieniami, owocami i wspomnieniami, mnogością osiągnięći swoich misjonarzy – wśród nich świętych i błogosławionych pierwszego, drugiego i trzeciego zakonu, a także ludzi świeckich – na Wyspach Filipińskich w ciągu czterech stuleci, należy mieć nadzieję że to upamiętnienie przeszłości może już oświecić przyszłość, może wzmocnić ducha i intencje tych, którzy teraz pracują w tej wybranej winnicy, oraz może podtrzymać i rozwinąć ich wspaniały apostolat udzielania sakramentów i nauczania katechetycznego, a także ich pracę na rzecz odnowy i sprawiedliwości społecznej.
Tego właśnie, drogi synu, z wielką ufnością życzymy Zakonowi Braci Mniejszych; o to gorąco prosimy Boga Wszechmogącego dla ciebie; to jest wreszcie podziękowanie, które składamy i wezwanie, które kierujemy do twoich filipińskich misjonarzy, niezależnie od ich stanu, dla których błagamy o światło i siłę z wysoka, udzielając im Apostolskiego Błogosławieństwa na znak radości, którą z nimi dzielimy.
Watykan, 30 maja 1978 roku, piętnastego roku naszego pontyfikatu.
PAULUS PP. VI
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana