Jan XXIII
DEKRET OGŁASZAJĄCY ŚWIĘTEGO WINCENTEGO PALLOTTIEGO GŁÓWNYM PATRONEM PAPIESKIEGO ZWIĄZKU MISYJNEGO KLERU
Rzym, 6 kwietnia 1963 r.
Papież Jan XXIII na wieczną rzeczy pamiątkę.
Kościół święty usilnie stara się i licznie w tym celu ustanawia dzieła, aby zbawienna wieść o Ewangelii dotarła wszędzie i aby narody, okryte jeszcze ciemnościami doprowadzić do światła prawdy. Spośród tych dzieł z uznaniem należy wspomnieć Papieski Związek Misyjny Kleru, który obejmuje wielką liczbę kapłanów, należących prawie do pięćdziesięciu narodowości. Wydaje się rzeczą słuszną, by to pobożne zrzeszenie kapłanów otoczyć opieką Świętego, aby poszczególni członkowie tym gorliwiej starali się o rozszerzenie imienia chrześcijańskiego i zebrali niewątpliwie obfitsze owoce duchowe. Przed oczyma duszy jawi się Święty Wincenty Pallotti, któremu niedawno przyznaliśmy niebiańską cześć (którego niedawno ogłosiliśmy świętym), a który sprawie misyjnej oddał nadzwyczajne przysługi i dążył usilnie do tego, by bracia odłączeni od jedności ze Stolicą Apostolską powrócili do jednej owczarni Chrystusowej. Otóż skierowana została do Nas prośba przez Umiłowanego Syna Naszego, Jerzego Piotra Agagianiana, kardynała Świętego rzymskiego Kościoła, abyśmy tak przesławnego męża, jaśniejący wzór kapłanów odznaczających się gorliwością apostolską, ogłosili szczególnym patronem wyżej wspomnianego związku. Prośbę tę przedstawioną przez Czcigodnego Brata Naszego, Jana Hamleta Cicogniani’ego, kardynała Świętego rzymskiego Kościoła, Biskupa podmiejskiej diecezji we Frascati, Sekretarza Stanu, postanowiliśmy bardzo chętnie spełnić. Przeto z całą pewnością i po dojrzałej rozwadze Naszej, na podstawie pełni Naszej Apostolskiej władzy, mocą tego pisma na zawsze ustanawiamy i ogłaszamy Świętego Wincentego Pallottiego, Wyznawcę, głównym u Boga patronem Papieskiego Związku Misyjnego Kleru, przyznając równocześnie wszelką cześć i przywileje liturgiczne, które szczególnym patronom zrzeszeń prawnie przysługują bez względu na jakiekolwiek przeciwne zarządzenia. To ogłaszamy i postanawiamy, zarządzając, by niniejsze pismo zawsze z jednaką mocą i skutecznością obowiązywało; by osiągało pełne i całkowite skutki; by tym, do których się odnosi lub będzie mogło odnosić w sposób najpełniejszy było zawsze pomocne; i że w ten sposób wszyscy powinni sądzić i orzekać oraz, że nieważne i daremne staje się odtąd, gdyby ktoś lub jakaś władza, świadomie czy nieświadomie, usiłowała występować przeciwko temu.
Dan w Rzymie u św. Piotra, pod pieczęcią Rybaka, dnia 6 kwietnia 1963 roku, w piątym roku Naszego Pontyfikatu.
Acta SAC V, 369-370. Wiadomości Polskiej Prowincji SAF, nr 1(1965) 2-3.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski