Jan XXIII
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW KAPITUŁY GENERALNEJ ZGROMADZENIA NAJŚWIĘTSZEGO ODKUPICIELA
Rzym, 08 lutego 1963 r.
Drodzy Synowie
Niemała radość przepełnia nasze serce na widok was, którzy przybyliście do tego miasta, aby zająć się najważniejszymi sprawami waszego Zgromadzenia, aby zaświadczyć również w imieniu całego Zgromadzenia Świętego Alfonsa o szacunku i czci dla pokornego Wikariusza Chrystusa na ziemi.
Wiemy, że wasz Instytut, zwany Instytutem Najświętszego Odkupiciela, którego śladami staracie się gorliwie podążać, cieszy się godną uznania aktywnością, ponieważ dowiedzieliśmy się, że w ostatnich latach znacznie się rozrósł i że służy Świętemu Kościołowi Bożemu z wielką gorliwością i uzyskując wspaniałe owoce. Macie zatem powód do radości z tego wszystkiego, co szczęśliwie osiągnęliście i do dziękczynienia Bogu, od którego pochodzi wszelkie dobro dla każdego człowieka i dla wszystkich społeczności; jesteście również zaproszeni do szukania wyższych wartości, a mianowicie do starania się o większe dary (por. 1 Kor 12, 31).
I tak, przeżywacie teraz Kongregację Generalną, szesnastą od czasu założenia waszego Instytutu, aby zrewidować waszą Regułę i Konstytucje, biorąc pod uwagę potrzeby i okoliczności naszych czasów. Sprawa ta z pewnością wymaga wielkiej roztropności, ponieważ należy skrupulatnie strzec tego, co w życiu zakonnym jest istotne lub podstawowe i do czego wypełniania szczególnie się zobowiązaliście; niemniej jednak to, co zależy od okoliczności, musi być właściwie dostosowane do wymogów współczesności. Jest rzeczą jasną, że nie dokonuje się zmian, by pominąć ścisłe wypełnianie zobowiązań, lecz po to, aby nasz „stary człowiek”, mógł łatwiej dojść do świętości. Rozumiemy zatem, że jeśli wasza reguła i konstytucje są modyfikowane, to w celu nadania im wyższej efektywności.
Musicie podążać za nimi jako pewną drogą Bożej woli w waszym posługiwaniu. A jeśli ktoś ma wątpliwości co do tego, co powinien zrobić w danym momencie, niech postępuje zgodnie z regułą, a będzie miał pewność w działaniu.
Czasami księga reguł wydaje się nieco szorstka w niektórych nakazach; ale twarda skorupa musi zostać otwarta, a znajdziesz w niej bardzo miękki owoc. Konieczne jest, aby zakonnicy, jak dzielni żołnierze, walczyli pod sztandarami Chrystusa, zachowując z gotowością i odwagą ducha dyscyplinę nałożoną przez Założyciela. Dlatego chcemy, abyście zastosowali, każdy do siebie, te słowa św. Jana: „Weź księgę i spożyj ją” (Ap 10, 9).
Co więcej, wasza reguła jest skarbem, w którym ukryte są intencje i pobożność św. Alfonsa, waszego wzniosłego Założyciela; przez nią on przemawia, napomina, zachęca i łagodnie prowadzi każdego z was. Kto kocha tak wielkiego Ojca, powinien dołożyć wszelkich starań, aby dostosować się do jego zasad i żyć jego przykładem.
Wspomnieliśmy o słodkim owocu zawartym w księdze reguł: przez zachowanie reguły sprawicie, że wasza wspólnota będzie cieszyć się pokojem i radością, których świat dać nie może. Tomasz z Kempis słusznie nas zapewnia: „Nie ma większej radości w klasztorze i we wspólnocie braci i sióstr, jak jedność ducha i harmonia obyczajów w zachowywaniu reguły i przykazań” (1 Serm. ad Novi. 1).
Celem waszego Zgromadzenia jest prowadzenie ludzi przez głoszenie misji świętych, by ich doprowadzić do bardziej intensywnego życia chrześcijańskiego. To jest tak ważna cecha waszego Instytutu, że bez niej, zgodnie z opinią św. Alfonsa, wasz Instytut straciłby rację swojego istnienia. Kościół jest wam wdzięczny za nieustanną pracę, którą wykonujecie, aby pełnić tak wzniosłą posługę duszpasterską. Postarajcie się w przyszłości z całą gorliwością poświęcić się temu zadaniu, które jest ważne dla dobra ludzkości. Ale nie miejcie wątpliwości; aby uświęcać innych, trzeba, abyście sami byli cnotliwi i prowadzili życie w intensywnym zjednoczeniu z Bogiem, oddzieleni od świata. Nie mam wątpliwości to wszystko się dokona, jeśli uczynicie Statuty św. Alfonsa codzienną regułą waszego myślenia i działania.
Ostatnia sprawa: wasze spotkanie odbywa się w tym samym czasie, co Ekumeniczny Sobór Watykański II. Wszystkich was, jako synów Kościoła ściśle związanych z Katedrą Piotrową z mandatu waszego założyciela, prosimy, abyście poprzez błaganie nieba, modlitwy i ofiary, prosili o Bożą pomoc dla tak ważnego Soboru.
Błagamy Boga, dawcę wszelkiego dobra, aby wam sprzyjał, aby was prowadził swoją mądrością, przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, która miała godnego podziwu zwiastuna w waszym założycielu, który jako cenne dziedzictwo przekazał swoim synom miłość do tej Pani.
Pragniemy również okazać wam wdzięczność i życzliwość przez pamięć o duchowym dobru, którego doznawaliśmy, gdy byliśmy studentem, a później otrzymaliśmy także przez świętą posługę pewnego wybitnego kapłana Zgromadzenia św. Alfonsa, który był wówczas kierownikiem duchowym w Seminarium Rzymskim.
To są wskazania, które chcieliśmy wam przekazać z okazji waszej radosnej wizyty. Apostolskie Błogosławieństwo, którego udzielamy wam z całego serca, niech będzie wyrazem naszej miłości do każdego z was.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
