1962.11.25 – Rzym – List do Przełożonego Generalnego Zakonu Trójcy Przenajświętszej w 750. rocznicę śmierci Świętego Jana z Matty

Jan XXIII 

LIST DO PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO ZAKONU TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ W 750. ROCZNICĘ ŚMIERCI ŚWIĘTEGO JANA Z MATHY*

Rzym, 25 listopada 1962 r.

 

Do Naszego Umiłowanego Syna

Michał od Jezusa

Przełożony Generalny Zakonu

Trójcy Przenajświętszej, Odkupienia Zniewolonych.

Wkrótce minie siedemset pięćdziesiąt lat, odkąd św. Jan z Mathy, po zakończeniu swego życia na ziemi, odszedł do nieba. Umiłowany przez Boga i ludzi, którego pamięć niech będzie błogosławiona (por. Syr 45,1); konieczne jest, aby podjąć długotrwały wysiłek, poświęcony upamiętnieniu tak wybitnej postaci, by świecił jako wspanialszy lichtarz na świeczniku Kościoła. Zbawienny, napominający głos Pisma Świętego zachęca: „Wychwalajmy mężów sławnych i ojców naszych według następstwa ich pochodzenia” (Syr. 44,1).

Dlatego sądzimy, że twoja determinacja, drogi synu, aby uhonorować specjalną uroczystością wybitne życie, dzieła i zasługi waszego Ojca i Założyciela, jest godna całkowitej aprobaty.

Kiedy Jan z Mathy i Feliks z Valois, związani braterskim przymierzem, po oddaniu się modlitwie na samotności, aby wzywać Boskiej pomocy, uzyskali od Naszego Poprzednika Innocentego III zgodę na założenie nowej rodziny zakonnej w Kościele, Zakonu Trójcy Przenajświętszej, którego celem był wykup jeńców z rąk niewiernych. Łaska niebieska bardzo wspomagała to opatrznościowe przedsięwzięcie. Zakon uzyskał pomyślny wzrost, ponieważ, „Jest on jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną: co uczyni, pomyślnie wypada” (por. Psalm 1, 3). Ofiarował hojnie wspaniałe dary miłosierdzia, często praktykowane z heroizmem, i zapewniał  chrześcijańskiej społeczności obfitą pomoc i pociechę. Ci, którzy przeglądają kroniki waszej historii, znają niezliczone czyny dokonane w dawnych czasach przez waszych braci, uwalniających jeńców, każdej płci i wieku, z niewoli ciemiężycieli imienia chrześcijańskiego.

Ale czasy się zmieniły, inne obszary i cele są teraz otwarte dla waszego instytutu zakonnego, ze względu na wymagania ewangelicznej miłości: uwolnić dusze odkupionych krwią Chrystusa z niewoli (trudniejszej i bardziej bolesnej niż inne) grzechu i piekielnych mocy. Rzeczywiście, jesteście zaangażowani w prace kościelne, starając się przez modlitwę, w dobrowolną ascezę waszych ciał, troszczyć się ze szczerą miłością o waszych potrzebujących braci, aby przez to wzrastała chwała Boga jedynego w Trójcy Osób. Podziwiając z niezwykłym zadowoleniem ten wasz wysiłek i rozwój, żarliwie pragniemy, by stawał się on coraz większy, kwitnący i oferujący najlepsze narzędzia i aktualne pomoce dla imienia chrześcijańskiego.

Naśladując wielkie męstwo waszych starożytnych braci, podejmijcie wysiłek podążania ich śladami z tym samym zapałem, pobożnością i skutecznością. Obiecaliście dążyć do pełni świętości, dlatego waszym obowiązkiem jest jednoczyć się ściśle z Bogiem. Niech imię tajemniczej i uwielbionej Trójcy oświeca wasze umysły jaśniej niż słońce i niech przynosi wielki pożytek dla waszego życia.

Życzymy tego z głęboką nadzieją, że uroczystości zapowiedziane ku czci św. Jana z Mathy odbędą się ze pełnym powodzeniem i przyniosą zbawienne owoce, pozostawiając subtelną i trwałą pamięć o waszym Świętym. Z serdecznością udzielamy apostolskiego błogosławieństwa tobie, drogi synu, oraz wszystkim zakonnikom i świętym dziewicom Zakonu Trójcy Przenajświętszej.

Dano w Rzymie u Świętego Piotra, dnia 29 listopada roku 1962, w piątym roku Naszego Pontyfikatu.


JAN PP. XXIII

* AAS 55 (1963) 31; Discorsi-Messaggi-Colloqui Ojca Świętego Jana XXIII, t. V, s. 597-598.

Tłumaczenie własne

Za: www.vatican.va

Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana

Wpisy powiązane

1963.04.06 – Rzym – Jan XXIII, Dekret ogłaszający Świętego Wincentego Pallottiego głównym patronem Papieskiego Związku Misyjnego Kleru

1963.03.17 – Rzym – Homilia podczas beatyfikacji Matki Elżbiety Anny Bayley Seton

1963.02.24 – Rzym – Jan XXIII, Przemówienie ku czci Św. Wincentego Pallottiego