Jan XXIII
PRZEMÓWIENIE DO PIELGRZYMEK PRZYBYWAJĄCYCH NA KANONIZACJĘ BŁOGOSŁAWIONEGO MARCINA DE PORRES*
Rzym, 07 maja 1962 r.
Najdrożsi pielgrzymi:
Wiosenny kwiat rozkwitł wczoraj w Kościele. Pokorny brat zakonny z Zakonu Kaznodziejskiego, który przyjął wodę chrzcielną przy tej samej chrzcielnicy co św. Róża z Limy, dostąpił najwyższej chwały w Kościele. Niech cała ziemia chwali Pana, chwalebnego w swoich świętych, za to, że dał nam tę radość, która jest również okazją okazania naszej miłości do Peru, narodu tak wielu obietnic i cnót.
Serdecznie gratulujemy naszemu ukochanemu kardynałowi, arcybiskupowi Limy, innym członkom episkopatu, najwyższym władzom peruwiańskim i hiszpańskim, ojcom dominikanom oraz licznym pielgrzymom przybyłym z Peru i z innych krajów.
W naszej mowie pochwalnej na temat nowego świętego chcielibyśmy zwrócić uwagę na niektóre cechy, które potwierdzają niezmienną i miłą woń jego świętości po czterech wiekach.
W życiu br. Marcina były trzy miłości: Chrystus ukrzyżowany, Matka Boża Różańcowa i św. Dominik. W jego sercu płonęły trzy pasje: miłosierdzie, zwłaszcza wobec ubogich i chorych; najsurowsza pokuta, w której widział „cenę miłości”; oraz, będąca wzmocnieniem tym cnót, pokora. Zatrzymajmy naszą uwagę szczególnie na tej cnocie, aby rozkoszować się jej kontemplacją w przejrzystej duszy br. Marcina de Porres
Pokora redukuje ludzką wizję samego siebie do jej prawdziwych granic, zgodnie z normami rozumu. Na tej podstawie dusza zostaje udoskonalona przez dar bojaźni Bożej, dzięki której chrześcijanin, świadomy, że tylko w Bogu jest najwyższe dobro i jego prawdziwa wielkość, oddaje Mu największą cześć i unika grzechu, jako jedynego zła, które może go na zawsze od Niego oddzielić. Taki jest klucz praktycznej mądrości, która normuje życie roztropnych i dyskretnych ludzi. „Bojaźń Pańska jest szkołą mądrości”, mówi nam Święta Księga (Prz 15, 33).
Marcin de Porres był aniołem Limy: nowicjusze powierzali mu swoje wątpliwości, najpoważniejsi ojcowie prosili go o radę, aranżował małżeństwa, leczył najbardziej złośliwe choroby, rozwiązywał waśnie, rozstrzygał spory teologiczne i wydawał ostateczną opinię w najtrudniejszych sprawach. Och, jaką mądrość, jaką równowagę, jaką dobroć strzegło jego serce! Nie był uczonym człowiekiem, ale posiadał prawdziwą wiedzę, która uszlachetnia ducha, to „lumen cordium„, którym Bóg wspomaga tych, którzy się Go boją, „światło dyskrecji”, jak powiedziałaby św. Katarzyna ze Sieny (Lett., 213). W jego duszy panowała święta bojaźń Boża, podstawa wszelkiej wiedzy, prawdziwego postępu, istoty cywilizacji: „Initium sapientiae timor Domini” (Ps 110, 10) (Początkiem mądrości jest bojaźń Pańska).
Widząc go w chwale ołtarzy, podziwiamy Marcina de Porres z zachwytem jako kogoś, kto kontempluje olśniewającą panoramę ze szczytu góry.
Ale aby wspiąć się na takie wyżyny, nie możemy zapominać, że drogą jest pokora: „Gloriam praecedit humilitas” (Pr 15, 33). Im wyższy budynek, tym głębszy musi być jego fundament. „Fabrica ante celsitudidem humiliatur, et fastigium post humiliationem erigitur” (S. Ag., Serm. 10, De Verbis Domini). Praktyczna lekcja św. Marcina jest taka sama.
Do niego należy nasz hymn pochwalny, a wraz z nim nasza modlitwa: „Laudemus viros gloriosos et parentes rostros in generatione sua. Sapientiam ipsorum narrent populi el laudem eorum nuntiet Ecclesia” (Eccl., 44, 1, 15). Niech św. Marcin błogosławi Peru, kraj, w którym się urodził; Hiszpanię, niosącą wiarę chrześcijańską do obu Ameryk; znamienity Zakon Kaznodziejski. Niech światło jego życia oświeca ludzi na drodze chrześcijańskiej sprawiedliwości społecznej i powszechnej miłości bez względu na kolor skóry czy rasę. O to wszystko go prosimy, a wam, waszym krewnym i bliskim z serca udzielamy naszego Apostolskiego Błogosławieństwa.
* AAS 54 (1962) 393; Discorsi Messaggi Colloqui del Santo Padre Giovanni XXIII, t. IV, s. 248-249.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
