Jan XXIII
PRZEMÓWIENIE DO KAPITUŁY GENERALNEJ ZAKONU DOMINIKANÓW*
Castel Gandolfo, 25 września 1961 r.
Drodzy Synowie
Nasze serca napełniają się radością, ilekroć z racji naszego urzędu mamy okazję – z okazji kapituł i kongresów – zgromadzić u naszego boku najznakomitszych synów starożytnych zakonów – których chwała przynosi zaszczyt Kościołowi.
Z tego powodu witamy was z ojcowskim uczuciem, umiłowani synowie Zakonu Kaznodziejskiego. Niedawno obchodziliście w Bolonii CCLXX Kapitułę Generalną waszego Zakonu, w tym świętym klasztorze, gdzie wasz Ojciec Założyciel po raz pierwszy zgromadził wszystkich swoich synów z Europy, a teraz przybyliście do pokornego następcy Piotra za przykładem św. Dominika.
Pozdrawiamy was serdecznie; wierzymy, że w każdym z was widzimy osobiście waszego założyciela; mówimy o „błogosławionym ojcu Dominiku, najświętszym kapłanie Boga, spowiedniku i gorliwym kaznodziei” (por. B. Jordani Oratio ad Beatum Dominicum; wyd. H. CH. Scheeben, Documenta vetera, w Analect. S. O. Fratrum Praedicatorum, XVIII, 1928, s. 564-565), który wchodził do pałaców papieskich jak do własnego domu. Wy, członkowie rodziny dominikańskiej, również przychodzicie jak do rodziny, do domu Ojca Powszechnego Kościoła.
Nieustannie dajecie nam pociechę ze szczególnego wysiłku, z jakim pomagacie Stolicy Apostolskiej.
Osobliwą cechą waszego Zakonu, która czyni go jeszcze piękniejszym, jest przywiązanie do Świętego Kościoła Rzymskiego i służba Ojcu Świętemu, jakby to był sam Piotr, ponieważ Honoriusz III, 21 stycznia 1217 r., w bulli Gratiarum omnium largitori, nazwał was wybranymi synami Stolicy Apostolskiej, po raz pierwszy nazywając wasz Zakon imieniem Kaznodziejów (Pothast, Regesta Pontificum Romanorum, n. 5.428, 5.434). Z tej samej Stolicy Apostolskiej Dominik i jego synowie otrzymali misję apostolską, aby głosić Chrystusa wszystkim narodom, przez przyjęcie dobrowolnego ubóstwa (Bulla 12 grudnia 1219 r.; por. M. H. Laurent, Historia diplomatica S. Dominici, Monumenta Ordinis Fr. Praedicatorum Historica, n. 102).
To jest wasza chwała i wasza korona, którą zachowaliście nieskażoną do dziś. Trwajcie w tej stałości, drodzy synowie, „abyście owoc przynosili i aby owoc wasz trwał” (J 15,16).
Kapituła, którą celebrowaliście w tak licznym gronie, pokazuje wszystkim, że wasz Zakon, podobnie jak inne w ogrodzie Kościoła, trwa w starożytnym dziedzictwie swoich wielkich braci i odpowiada na potrzeby naszych czasów. Jakże piękne jest to powiązanie! Jakże słusznie mają tu zastosowanie słowa Boskiego Mistrza: ” Każdy uczony w Piśmie, (…), podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare” (Mt 13, 52). Wy również łączyczycie to, co nowe w swoim skarbcu, z tym, co stare; w tym również jesteście posłuszni temu odwiecznemu przykazaniu, które św. Paweł tak objaśnia: „przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12:2).
To nic innego, jak zgodzić się z najświętszymi fundamentami nowych tendencji, które przywiodły nasze czasy i które starają się znaleźć skuteczniejsze metody szerzenia Ewangelii; to nic innego, jak połączyć nowoczesne przedsięwzięcia ze starożytną gorliwością o świętość, czerpiąc z tego bodziec do stawienia czoła dzisiejszym problemom.
Jeśli z powodu trudności pojawia się słabość, dobrze jest ją usunąć, rozmyślając o starożytnych cnotach.
Umiłowani synowie, kilka dni temu rozważaliście to wszystko uważnie we wspólnym wysiłku, aby zwierciadło waszego życia we wszystkim było dostosowane do różnych obszarów apostolatu, które z dnia na dzień stają się coraz bardziej rozległe. To potwierdza i broni pewnej stanowczości Zakonu Dominikańskiego i zyska Bożą pomoc w waszych przedsięwzięciach.
Jednak największą chwałą i najszlachetniejszym zaszczytem Zakonu jest wasze szczególne imię, które określa dzieło, ducha i dziedzictwo św. Dominika.
W tej nazwie zawiera się zaszczyt i odpowiedzialność waszej pracy, ponieważ kaznodzieje głoszą prawdę, są jej nosicielami i walczą o nią.
Przez ten urząd, który sprawujecie z zakonną wiernością, staracie się wypełnić polecenie Boskiego Mistrza: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19).
To właśnie polecenie zrodziło na przestrzeni wieków wielkie przedsięwzięcia waszego Zakonu i jest także podstawą waszej dzisiejszej pracy: wysiłek intelektualny, aby wyjaśnić doktrynę chrześcijańską ludziom naszych czasów, tak aby odpowiadała ich potrzebom i wymaganiom; żywotność misyjna dostosowana do każdego, wspólny obowiązek wszystkich; formacja młodych ludzi spragnionych wiedzy; wreszcie wszelkiego rodzaju publikacje, które szerzą prawdę i jednocześnie ją chronią.
Cała ta praca została powierzona Zakonowi Kaznodziejskiemu, już wtedy, gdy na pierwszej kapitule w Bolonii mądrze powiedziano: „Nasz Zakon został założony specjalnie w celu głoszenia i zbawienia dusz, a nasze wysiłki powinny mieć na celu przede wszystkim bycie użytecznymi dla naszych bliźnich w zbawieniu ich dusz” (Constitutiones antiquae Ordinis Fratrum Praedicatorum, ed. H. Denifle, Archiv für Literatur und Kirchengeschichte des Mittelalters, I, Berlin-Freiburg i. B., 1885, n. 194).
Niech te słowa, drodzy synowie, będą myślą przewodnią waszego życia: poświęćcie się ze szczególnym zapałem głoszeniu i zbawianiu ludzi! Niech wszystkie wasze wysiłki będą skierowane na ten cel! Kiedy przypominamy wam te rzeczy, które są wam dobrze znane, wiemy, że wasze serca płoną tym płomieniem, który wasz Ojciec i Założyciel dał wam byście ich strzegli. Niech to będzie znakiem rozpoznawczym waszego Zakonu: głosić wszystkim i odpowiadać zbawczym słowem na oszustwo, które wrogowie Boga z niestrudzonym wysiłkiem szerzą wśród różnych grup ludzi. „Rozmyślajcie o powołaniu waszym” (1 Kor 1, 26), drodzy synowie, „głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15), aby Kościół święty, którego jesteście drogimi dziećmi, mógł liczyć „in aeternum” na waszą wytrwałą współpracę.
Prosimy Boga Wszechmogącego o łaskę, a Matkę Bożą Dziewicę o opiekę, abyście z każdym dniem z większą gorliwością wypełniali swoją misję i przynosili owoce, których z niecierpliwością oczekujecie, i aby raz jeszcze okazać wam naszą ojcowską życzliwość, udzielamy wam wszystkim, a zwłaszcza Mistrzowi Generalnemu Rodziny Dominikańskiej i wszystkim jej członkom, którzy z zapałem pracują na całej ziemi, z całego serca Apostolskiego Błogosławieństwa.
* Discorsi, messaggi, colloqui, t. III, s. 440-444.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana