Jan XXIII
HOMILIA Z OKAZJI JUBILEUSZU 1500 LECIA PRZEJŚCIA DO NIEBA ŚWIĘTEGO PATRYKA
Rzym, 17 marca 1961 r.
Dia is Muire dhibh is Pàdraig.
Wierni Irlandii, w ich umiłowanej ojczyźnie i we wszystkich częściach świata, obchodzą dziś liturgiczne święto św. Patryka, dzielnego apostoła i ojca ich wiary, w tysiąc pięćsetną rocznicę jego błogosławionego przejścia do nieba. Wy, umiłowani synowie Irlandzkiej Wspólnoty Rzymu, pragnęliście zgromadzić się na modlitwie przy ołtarzu Boskiej Ofiary, wokół pokornego Następcy św. Piotra. Z wielką satysfakcją spełniliśmy wasze synowskie pragnienie: nie tylko po to, aby to wydarzenie było niezapomniane, ale przede wszystkim, aby dać jasne świadectwo szacunku i uczuć, które żywimy w naszym sercu dla waszego chwalebnego Narodu.
Wasze myśli kierują się w tym momencie do ukochanego kraju, z którym, choć daleko, zachowujecie najściślejsze więzi oddania i miłości. Cóż, pozwólcie mi powiedzieć, że My również jesteśmy tam obecni, zarówno w osobie Naszego najczcigodniejszego Legata, jak i przede wszystkim w duchu modlitwy i błogosławieństwa. I podczas tej porannej Mszy Świętej, Nasza modlitwa była żarliwie wznoszona do Pana, prosząc Go, aby zachował nienaruszone, a saeculo et usque in saeculum, owoce świętości, gorliwości i apostolstwa, które dzięki św. Patrykowi zakwitły w tym, co przez niego i dla niego stało się ziemią świętych.
Dzięki waszemu wielkiemu Patronowi, zawsze żywa i aktywna pozostaje w was, Irlandczykach, pobożność, którą rozpowszechniliście poźniej w krajach anglosaskich. Piętnaście wieków temu dobry i wierny sługa, po latach niestrudzonej i owocnej posługi, został wezwany do radości swego Pana [1]: jego dzieło przekształciło pogański lud w żarliwą wspólnotę chrześcijan, wśród których natychmiast rozkwitły niezliczone powołania do apostolstwa i życia dziewiczego, pomnożyły się centra kultury i cywilizacji oraz rozpoczęło się godne podziwu promieniowanie wiary, które przywróciło lichwiarskiej Europie i światu to, co wasza błogosławiona ziemia otrzymała w wyniku chrześcijańskiej ewangelizacji. Patryk był architektem tej głębokiej transformacji. Nie bez powodu Sechnall, jego święty bratanek, mógł śpiewać o nim w swoim Hymnie Alfabetycznym, całym promieniującym genialną szczerością i wzniosłą wonią, jako godnym podziwu i wymownym zbiorem darów i cnót:
Fidelis Dei minister
Insignisque nuntius …
… Lumenque mundi accensum
Ingens, evangelicum,
In candelabrum levatum
Toti fulgens saeculo;
Civitas regis munita
Supra montem polita …
… Pastor bonus ac fidelis
Gregis evangelici …
Bóg dał mu to, czego niewielu bohaterów chrześcijaństwa – nawet przy ogromnych wysiłkach – było w stanie dokonać: ujrzeć przemienioną w ciągu krótkiego pokolenia ziemię, która powitała go pewnego dnia jako młodego niewolnika i do której powrócił w pełni swoich apostolskich sił, z mandatem i autorytetem nadanym mu przez Najwyższego Pasterza Kościoła.
Jak wielkie owoce od jego śmierci aż do dziś przynosi to dzieło! Ilu świętych podążało jego śladami, chwalebnie rozszerzając chrześcijaństwo: Kolumba i Kolumban, Ridanus i Cataldo: Virgil i Gallus, którzy ewangelizowali w całej Wielkiej Brytanii i Europie. Ilu kapłanów i misjonarzy, których imiona są zapisane w niebiosach [2], opuściło swoją słodką ojczyznę, aby kontynuować tak pełną zasług pracę! Ileż zmagań i cierpień, trudności i prześladowań, znoszonych z pogodną odwagą, zapewniło tej posłudze stabilność Bożego dzieła!
Umiłowani synowie i córki!
Chwała duchowej historii Irlandii, którą rozpoczęła misja św. Patryka, jest dzisiaj intensywne wywyższona w waszych sercach i przynosi wam pełną radość.
Pamięć o Świętym wzbudza zatem żar odnowionych świętych pragnień: jego delikatna i intensywna pobożność zachęca was do życia w świetle błogosławionej Trójcy, ceniąc dar łaski i życie wewnętrzne; jego umiłowanie Pisma Świętego i nauk świętych – które sprawiło, że przez długi czas praktykował boskie lekcje, divinis lectionibus, jak mówi Brewiarz – zachęca was do pokornego i żarliwego studiowania scientia sanctorum [3]; a szczególnie was, uczniów kolegiów kościelnych Rzymu, nadziejo i pociecho Kościoła jutra, zachęca abyście kontynuowali jego szczodrość, abyście przekazywali nowym pokoleniom nienaruszony płomień, który otrzymaliście, abyście byli godni jego nauk i jego ofiar.
Życie św. Patryka zawiera jasną i radosną naukę dla wszystkich: dla kapłanów i seminarzystów, dla zakonników, dla matek i ojców rodzin.
Na zakończenie tego naszego spotkania chcielibyśmy jednak podkreślić jeden szczególny rys fizjonomii Świętego, cechę wspólną dla wielkodusznej wiary Irlandii, która dzięki waszej obecności tutaj w Rzymie nabiera szczególnego znaczenia: jego rzymskość, to znaczy jego niezachwianą wierność skale Piotrowej, która pozostała nienaruszona w jego dzieciach przez długie i trudne wydarzenia waszej historii.
Rzym był punktem wyjścia misji Patryka: jego najgłębszą tęsknotą była ta błogosławiona ziemia, która przechowuje relikwie Apostołów i Męczenników; do Rzymu przyprowadził go Anioł Pański; stąd pełne znaczenie napomnienia skierowanego do jego dzieci: Ut Christiani ita et Romani sitis: bądźcie Rzymianami, tak jak jesteście chrześcijanami! Przynależność do Kościoła Rzymskiego jest znakiem tożsamości każdego prawdziwego chrześcijanina.
To jego wezwanie było pilnie strzeżone przez was, jak testament ukochanego ojca: Rzym był zawsze punktem odniesienia dla prostej i mocnej jak skała wiary waszego ludu; był celem nieustannych pielgrzymek biskupów, kapłanów i mnichów, ludzi władzy i prostych wiernych; przyjmował w swoje gościnne ramiona aspirantów do kapłaństwa, w tych kolegiach, które są dumą waszych diecezji i wspólnot zakonnych, z których dwie zostały założone przez nieustraszonego franciszkanina Łukasza Waddinga. Rzym pozostał głosicielem heroizmu bez ograniczeń.
Umiłowani synowie i córki!
Modlimy się do Boga, za wstawiennictwem świętego Patryka – wiernego świadka Pana w obronie zasad wiary katolickiej, jak nazywa go święty Secondinus – aby zachował wasz szlachetny naród zawsze w tych zasadach; aby uczynił go promieniującym wszystkimi cnotami chrześcijańskimi i wszelkimi pożądanymi darami ludzkiej pomyślności i pokoju; i aby nadal użyźniał jego glebę stale odnawiającą się rzeszą apostołów i misjonarzy, przekonanych i wspaniałomyślnych wiernych, którzy w swojej miłości do Boga i wierności Kościołowi rzymskiemu będą wiodącym przykładem, zaczynem wiary, dobrą wonią Chrystusa. Odwagi, umiłowani synowie i córki, jesteśmy blisko was z największą radością. Powiedzcie swoim rodakom; powiedzcie im, że Papież jest z nimi, kocha ich i szanuje całym sercem. I aby radość tego dnia była jeszcze większa, przesyłamy wam i waszym bliskim, waszym rodakom w Irlandii i na całym świecie, waszym dziełom i aktywnościom Nasze Apostolskie Błogosławieństwo, aby „łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, miłość Boga i uczestnictwo w Duchu Świętym były z wami wszystkimi. Amen” [4].
Beannacht Dé oraibh go léir.
Przypisy:
* A.A.S. vol. LIII, 1961, s. 221-225.
[1] Por. Mat. 25, 21.
[2] Por. Luc. 10, 20.
[3] Por. Wis. 10, 10.
[4] 2 Kor. 13, 13.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana