Jan XXIII
«MAIORA IN DIES». LIST APOSTOLSKI W FORMIE MOTU PROPRIO NADAJĄCY MIĘDZYNARODOWEJ AKADEMII MARYJNEJ W RZYMIE TYTUŁ PAPIESKA
Rzym, 8 grudnia 1959 r.
Obecnie wiek nasz, co trzeba podkreślić, charakteryzuje się wzrostem kultu maryjnego; albowiem przede wszystkim i sztuka, i dyscypliny teologiczne na wyścigi zdają się starać, aby wiara i pobożność ludu chrześcijańskiego wobec Dziewicy Maryi, które z natchnienia Ducha Świętego mają swe źródło wprost w proroctwie kantyku: «Oto błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia» (Łk 1,48), wzmacniały się i rosły.
Pisał o tym niezapomnianej pamięci bezpośredni nasz Poprzednik Pius XII w Konstytucji Apostolskiej «Munificentissimus Deus»: «Ale też z wielką pociechą patrzymy, jak w publicznych i aktywnych przejawach wiary katolickiej żyje i rozpala się coraz bardziej z dnia na dzień pobożność ku Bogarodzicy Dziewicy i stanowi zapowiedź lepszego i świętszego życia bodaj na całym świecie. Dlatego to, skoro Najświętsza Dziewica najmiłościwiej wypełnia swe macierzyńskie powinności względem odkupionych krwią Chrystusa, myśli i dusze dzieci uzyskują skuteczniejszy bodziec do pilniejszego rozważania Jej przywilejów»[1].
Także Międzynarodowa Akademia Maryjna ma swe źródło w tym maryjnym, zarówno naukowym, jak i pobożnym, rozwoju. Została ona założona po to, «aby coraz skuteczniej promować i rozbudzać studia, zarówno spekulatywne, jak i historyczno-krytyczne o Najświętszej Dziewicy Maryi)[2]; oraz jeszcze dlatego, aby skutecznie wspierać i umożliwiać wydawanie zbiorów pism. Innym jej zamiarem jest, aby w odpowiednim czasie organizować Międzynarodowe Kongresy Maryjne, tygodnie i konferencje czy odczyty maryjne»[3], które w niedalekiej przeszłości szczęśliwie, jak się zdaje, już odbyły się, a zwłaszcza zgromadzenia międzynarodowe w latach 1950, 1954, 1958, których pełne akta zostały opublikowane w zbiorach noszących tytuły: «Alma Socia Christi», «Virgo Immaculata», «Maria et Ecclesia»[4].
Z tego wszystkiego rzeczywiście jasno wynika, że ta Akademia Maryjna wspaniale przyczyniła się do rozwoju mariologii i kultu maryjnego.
Wobec tego, po dokładnym przyjrzeniu się tym przewspaniałym owocom, którymi szczyci się wspomniana Akademia, postanowiliśmy przyozdobić ją tytułem, prawami i przywilejami Akademii Papieskiej.
Naszym zaś życzeniem jest, aby ta Nasza Akademia, w jakiś sposób zarówno teraz, jak i w przyszłości, a także inne Akademie i Stowarzyszenia Maryjne, gdziekolwiek one istnieją wspólnymi siłami i uzgodnionymi postanowieniami dotyczącymi chwały i czci Dziewicy Maryi przyjacielsko wspomagały się, pilnie przestrzegając zasad ustanowionych z okazji drugiego Międzynarodowego Kongresu Mariologicznego przez Piusa XII, niezapomnianej pamięci Naszego Poprzednika[5], które rozsądnie stanowią aby mariologia osadzona na zdrowych i solidnych fundamentach nie wypaczała prawdy czy to fałszywymi i nieumiarkowanymi poczynaniami, czy też nadmiernie nie zawężała rozważań o godności Matki Bożej i Dziewiczej Towarzyszki Chrystusa Zbawiciela.
Prócz tego, aby Międzynarodowe Zgromadzenia Mariologiczno-Maryjne przebiegały pewniej i składniej, powołujemy specjalną i stałą Radę, która Akademii tej będzie przewodzić w jej działaniach.
A to wszystko należy czynić na cześć naszego Pana Jezusa Chrystusa, jedynego Pośrednika Bożego i ludzi, jak też na chwałę Najświętszej Dziewicy Maryi, Matki naszej, którą Poprzednik Nasz, niezapomnianej pamięci Leon XIII, nazwał «przemożną obrończynią jedności chrześcijańskiej »[6], która już w starożytności w Kościele katolickim czczona była jako Matka jedności, Matka jednocząca Głowę z Ciałem, Chrystusa z Kościołem, Oblubieńca z Oblubienicą przez którą-jak uczy nas Św. Jan Damasceński – «do jednego świętego, katolickiego oraz apostolskiego Kościoła należymy»[7].
My, dając to wszystko, tym Listem Motu Proprio, wbrew wszelkim przeciwnościom, postanawiamy i ogłaszamy.
Dan w Rzymie, u Świętego Piotra, dnia 8 miesiąca grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Dziewicy Maryi, roku 1959, Pontyfikatu Naszego drugiego.
Jan XXIII, papież
[1] „Acta Apostolicae Sedis” 42, 1950, s. 735.
[2] Statuta Accademiae Marialis Internationalis, art. 1.
[3] Tamże, art. 2.
[4] Zob. Pontificia Accademia Mariana Internationalis, Nuntiaperiodica, n. 6, Romae 1959, s. 18-84.
[5] Pius XII, Nuntius radiophonicus iis qui interfuerunt Conventui Internationali Mariologico-Mariano Romae habito, „Acta Apostolicae Sedis”46, 1954, ss. 677-80.
[6] Leo XIII, Litt. Enc. „Adiutricem populi”, w: Leonis XIII Acta, XV, s. 308.
[7] S. Johannes Damascenus, In Annuntiationem sanctissimae Dominae Nostrae Dei Genitricis sermo, PG 96,656.
Discorsi, Messaggi, Colloąui del Santo Padre Giovanni XXIII, tom II, s. 830-832.
Przekład z łaciny Salezy B. Brzuszek OFM
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
