Jan XXIII
LIST DO KSIĘDZA RENATO ZIGGIOTTIEGO, PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO SALEZJANÓW, Z OKAZJI KONSEKRACJI ŚWIĄTYNI POD WEZWANIEM ŚWIĘTEGO JANA BOSKO W RZYMIE*
Rzym, 01 kwietnia 1959 r.
Umiłowany synu,
Konsekracja świątyni poświęconej św. Janowi Bosko w tym wielkim mieście i przybycie do Rzymu, z tej okazji, jego czczonych szczątków, dają nam mile widzianą możliwość skierowania Naszego pocieszającego słowa do wielkiej Rodziny Salezjańskiej.
Czynimy to z wielką radością i głębokim wzruszeniem duszy. Cieszymy się, że możemy podkreślić znaczenie tego podwójnego wydarzenia: Sanktuarium jest poświęcone wielkiemu apostołowi młodzieży, właśnie w Rzymie, który był mu tak drogi i w którym chciał pozostawić cenne wspomnienia swojej pobożności; i przy tej okazji, po ponad stu latach od jego pierwszego przybycia, powraca już nie w skromnej prostocie, z jaką lubił ukrywać swoją osobę, ale towarzyszy mu powszechna cześć.
Jesteśmy zatem wdzięczni, że w tych nadchodzących wydarzeniach znajdujemy potwierdzenie opatrznościowego zrządzenia, które ściśle związało Świętego z Piemontu i jego początkowe dzieło z tym miastem, jako siedzibą Następcy Piotra. Rzeczywiście, nie można w pełni zrozumieć ducha, który zawsze ożywiał św. Jana Bosko, jeśli zapomni się o jego szczególnym przywiązaniu do rzymskiej katedry. Z drugiej strony, nasi chwalebni Poprzednicy okazali mu ojcowski szacunek i głębokie zaufanie: Pius IX zachęcił go do założenia Towarzystwa, a Leon XIII powierzył mu wzniesienie Bazyliki Najświętszego Serca.
To małe ziarno, zasiane wówczas przez pokornego księdza zgodnie z wolą Najwyższego Pasterza Kościoła, miało wyrosnąć i rozwinąć się w okazałe drzewo, które teraz rozprzestrzeniło swoje gałęzie we wszystkich regionach ziemi, wszędzie tam, gdzie są dusze potrzebujące zbawienia. Tak więc powrót Księdza Bosko do Rzymu, z okazji poświęcenia majestatycznego Sanktuarium jemu poświęconego, nabiera wartości nowego, wspaniałego epizodu jego miłości do wiecznego Miasta, a także hołdu wdzięczności od Rzymu dla niego.
Dlatego radujemy się głęboko z tobą, umiłowany synu oraz całą Rodziną Salezjańską. Ale inny powód sprawia, że Nasza satysfakcja jest pełniejsza: wiemy, że wokół nowej świątyni wznoszą się okazałe budynki szkół i oratoriów, nowocześnie wyposażone, aby przyjąć i formować liczną młodzież męską i żeńską z rozległego przedmieścia Tuscolano. Nowe pole działania otworzyło się zatem przed synami Księdza Bosko; nie można było znaleźć bardziej odpowiednich środków, aby uczynić duchową obecność Ojca i Mistrza młodzieży bardziej znaczącą na tym obszarze, który przyjmie jego imię.
Ufamy zatem, że z tych nowych dzieł i z połączonych wysiłków tak wielu wychowawców, napełnionych łagodnym i silnym duchem Świętego Założyciela, dojrzeją obfite owoce dobra. Rzeczywiście, młodzieńcze energie umysłu i serca muszą być mądrze pielęgnowane, dziś jak zawsze, aby mogły rozwijać się w pogodnej harmonii nauki i cnoty: a tego wzniosłego celu nie można osiągnąć bez prawdziwego ducha chrześcijańskiego, jedynego, który kształtuje człowieka w jego pełni i zapewnia trwałe dobro jednostek i społeczeństwa. Dzieło Księdza Bosko jest przeniknięte tym duchem, a owoce zebrane do tej pory są świetlistym dowodem na to, że Pan bardzo je pobłogosławił. Kontynuujmy zatem z wiarą, z oddaniem i miłością tę świętą misję wychowawczą, od której Kościół i społeczeństwo obywatelskie oczekują tak wiele dla przyszłych pokoleń. Obyśmy nadal zaszczepiali w duszach młodych, zagrożonych tak wieloma niebezpieczeństwami, wielkie ideały mądrze zaszczepione przez Księdza Bosko – Eucharystię, Matkę Bożą, Papieża – które same mogą strzec wielkich skarbów, jakie są w młodzieży, i kształtować ją do przyszłych obowiązków. Niech nowe przedsięwzięcia, które są inaugurowane, będą pozwolą na coraz gorętszą miłość do dusz.
Wraz z tymi ojcowskimi wskazaniami wznosimy Naszą modlitwę do Pana, aby obficie umocnił dzieła rozpoczęte z tak wielką gorliwością; a na potwierdzenie niebiańskich darów łaski, serdecznie udzielamy wam, waszym współpracownikom, zakonnikom i zakonnicom Rodziny Salezjańskiej, współpracownikom świeckim i wszystkim wiernym nowej parafii, Naszego życzliwego Apostolskiego Błogosławieństwa.
Z Apostolskiego Pałacu Watykańskiego, 1 kwietnia 1959 roku, pierwszego Naszego Pontyfikatu.
JAN PP. XXIII
* AAS. vol. LI, 1959, ss. 394-396.
Tłumaczenie własne
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana