Kard. Joseph Ratzinger
Prefekt Kongregacji Nauki Wiary
ZADANIA PROROKA. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, XIII Kongregacja Synodu, 11 października 1994 r.
W różnych dokumentach Synodu i w wypowiedziach Ojców pojawia się często pojęcie profetyzmu jako cechy życia konsekrowanego Bogu; trzeba zatem wyjaśnić, co ma ono oznaczać. Istnieją interpretacje niewyczerpujące: niektórzy rozumieją proroctwo jako zwykłe przepowiadanie przyszłości, inni podkreślają dualizm proroków i kapłanów, charyzmatu i instytucji; inni jeszcze dopatrują się istoty profetyzmu w proteście przeciw niesprawiedliwości społecznej. Sobór Watykański II daje nam tu pewną wskazówkę, przypominając, że wszyscy chrześcijanie mają udział w potrójnej misji Chrystusa — w Jego posłannictwie królewskim, kapłańskim i prorockim. W tym sensie można twierdzić, że we wszystkich stuleciach żyli ludzie — świeccy, zakonnicy i kapłani — którzy dając odważne świadectwo woli Bożej, stali się postaciami prorockimi. Możemy tu przypomnieć Hildegardę z Bingen, Katarzynę ze Sieny i Tomasza More.
W Biblii istotne elementy proroctwa omawia przede wszystkim Księga Powtórzonego Prawa (18, 15-22; 34, 10). Oto one:
Podstawowym wymogiem jest przyjaźń z Bogiem i przyjazny dialog z Nim, który prowadzi do rozeznania woli Boga i do rozpoznawania duchów.
Istotnym zadaniem proroka jest odważne głoszenie woli Boga w danej epoce i gotowość do przyjęcia kontestacji i prześladowań. Kościół dzisiejszy ma obowiązek głosić, wbrew siłom dominującym w opinii publicznej, całą wolę Bożą. Nie może wyżej cenić spójności grupy niż prawdy, ale winien wręcz pogodzić się z konfliktami; dotyczy to przede wszystkim wspólnot zakonnych.
Prawdziwe proroctwo prowadzi zawsze do Chrystusa, do Jego tajemnicy krzyża i zmartwychwstania.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 34
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski