Bp Ubaldo Ramón Santana Sequera FMI
Ordynariusz Ciudad Guayana (Wenezuela)
SIŁA KOŚCIOŁA. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, VIII Kongregacja Synodu, 7 października 1994 r.
Przemawiając we własnym imieniu, pragnę zająć się niektórymi szczególnie znaczącymi aspektami, które jak mi się wydaje, charakteryzowały życie zakonne w okresie posoborowym. Życie zakonne przeżyło głęboką i pełną odnowę, która przyniosła wspaniałe owoce w Kościele, jak również w wielu dziedzinach życia społecznego. Nie był to proces chemicznie czysty; miał bowiem swoje blaski i cienie, wzloty i upadki, lecz patrząc z perspektywy wiary, dostrzegamy przewagę blasków nad cieniami.
Wśród świateł zapalonych dzięki świadectwu życia zakonnego na historycznym szlaku Ameryki Łacińskiej, możemy wyszczególnić:
1. odważne otwarcie się na rzeczywistości świeckie, po to by dać w nich świadectwo Jezusowi Chrystusowi i odpowiedzieć na najpilniejsze wyzwania;
2. powrót do chrzcielnych korzeni konsekracji, który spowodował zacieśnienie więzów między zakonnikami i zakonnicami a świeckimi i w konsekwencji ukazał bogactwa i potrzeby tej relacji;
3. powrót do źródła własnego pierwotnego charyzmatu, który odnowił wiele instytutów i spowodował rozkwit nowych form dawania świadectwa radykalizmu ewangelicznego oraz odpowiadania twórczo i odważnie na potrzeby nowej ewangelizacji;
4. pojawienie się form duchowości dostosowanych do ewangelizacji inkulturowanej, co sprzyja konsekracji Bogu, naśladowaniu Chrystusa i prowadzeniu w Kościele misji inspirowanej przez nowe wartości odkryte w ludzie;
5. zakonnice stanowią jeden z bardziej wyraźnych znaków tego, w jaki sposób Kościół odpowiedział na potrzeby ewangelizacji biednych. Model ewangelizacji stosowany przez zakonnice, charakteryzujący się wrażliwością i współczuciem, otworzył drzwi procesowi humanizacji, koniecznemu do lepszego ukazania Kościoła jako sakramentu zbawienia.
Wreszcie, życie zakonne stanowi obecnie decydującą siłę, na którą Kościół musi liczyć, chcąc dotrzeć z Ewangelią Jezusa Chrystusa do nowych areopagów współczesnej kultury. My, biskupi, musimy wiedzieć, jak należy pobudzać, rozumieć, rozeznawać rzeczywistość, aby wyeliminować to, co nieodpowiednie i promować to, co dobre, i co w końcu przeważa w życiu zakonnym Ameryki Łacińskiej.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 30
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski