Bp Jan Szlaga
Ordynariusz Pelplina (Polska)
DAR MIŁOŚCI DLA ŚWIATA. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, XIII Kongregacja Synodu, 10 października 1994 r.
Począwszy od 2 października słuchamy, co mówi Duch do Kościołów (por. Ap 2, 29). W Roku Rodziny mówi o szczególnym rodzaju rodzin, które powstają za cenę wyboru jeszcze większej miłości niż ta, która — pozwalając odejść od miłości ojca i matki — niesie powołanie o wyjątkowym ciężarze gatunkowym.
Życie konsekrowane stanowi wybór i bardzo konkretną odpowiedź na pytanie, jak można miłować Boga bardziej niż przeciętny człowiek. Na pewnym bardzo podstawowym poziomie miłości Boga zatrzymują się wszyscy ochrzczeni. Wszyscy bowiem przez sakrament chrztu stają się narodem świętym, ludem odkupionym i królewskim kapłaństwem (por. 1 P 2, 9). Czy można dać z siebie jeszcze więcej, a dając — więcej otrzymać? Pierwszy pytał o to Piotr: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy? » (Mt 19, 27).
Życie konsekrowane oznacza nie tyle konsekrację osoby czy osób, ale poświęcenie życia dla Jezusa Chrystusa, który powołuje, a powołując pozwala każdemu dopełniać tego, czego nie dostawało Jego cierpieniu (por. Kol 1, 24). Życie konsekrowane staje się w tym znaczeniu osobowym darem miłości dla świata, jaką On pierwszy okazał (por. J 3 16).
W życiu zakonnym chodzi przede wszystkim o takie odwzorowanie miłości Boga, aby każdy, kto jest znakiem tej miłości i urzeczywistnia ją w życiu, był dla świata znakiem Boga. Na tej podstawie trzeba stwierdzić, że życie konsekrowane nie jest realizacją jakiegoś zawodu, od którego można się czasem uwolnić — podczas urlopu czy weekendu.
Zakony podejmują zadania niekiedy bardzo trudne, na które nie stać innych ludzi. To jest ten dodatkowy dar, jaki wnoszą osoby konsekrowane razem z darem zasadniczym — z darem miłości. Miłość obowiązuje wszystkich. W życiu konsekrowanym miłość jest darem pomnożonym, dodatkową ilością talentów, jakie ofiaruje się swojemu Panu.
Realizacja charyzmatu zakonnego dokonuje się in medio Ecclesiae. Nie może się dokonywać poza biskupem, który jest forma gregis ex animo. Oznacza to w praktyce nie tylko związki jurysdykcyjne, ale patronat nad wspólnotą miłości. W żadnym zakresie tej działalności życie konsekrowane nie powinno dążyć do autonomii czy dyspensy od realnej obecności w Kościele.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 36
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski