Abp Władysław Ziółek
Ordynariusz archidiecezji łódzkiej (Polska)
PO LATACH NIEWOLI. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, VI Kongregacja Synodu, 6 października 1994 r.
Moją szczególną uwagę zwraca 64 punkt Instrumentum laboris zatytułowany Znak prorocki i transcendentny. Proponuję jednak, aby w tym punkcie oraz w innych miejscach Instrumentum laboris, gdzie się mówi o obecności osób konsekrowanych w świecie, uwzględniono wyraźnie ich misję w krajach, które przeżywają trudne doświadczenie odnowy. Mam przede wszystkim na myśli misję polską, a także misję w krajach Europy Wschodniej.
Teologiczna odnowa życia konsekrowanego w tych krajach musi koniecznie uwzględnić nie tylko eklezjologię i w ogóle teologię Soboru Watykańskiego II, ale i długie doświadczenia niewoli, które naznaczyły psychikę człowieka naszych społeczności. Jest to psychika i mentalność ludzi łagrów sowieckich. Nawet ci, którzy fizycznie nie przebywali w łagrach, których symbolem jest Kołyma, wzrastali przecież w jej atmosferze politycznej i duchowej. To są «ludzie Kołymy».
Kołyma jest do dziś znakiem zniewolenia, które psychicznie trwa mimo zmian politycznych w krajach Europy Środkowej. Nasze duszpasterstwo powinno być wyraźniej ukierunkowane na «ludzi Kołymy». Życie konsekrowane musi być na pierwszym miejscu anty-Kołymą. W tym upatruję źródło żywej i skutecznej nadziei tego życia w naszych krajach. Taki byłby szczególny charyzmat życia konsekrowanego w tym miejscu Europy.
Dlatego sądzę, że gdyby w dokumencie Synodu znalazło się wyraźne podkreślenie, że życie konsekrowane w krajach o szczególnych doświadczeniach politycznych powinno się otworzyć na specyficzne charyzmaty dzisiejszego czasu zbawienia (np. na ideały, które byłyby przeciwieństwem Kołymy), byłoby to bardzo pomocne dla ludzi decydujących się na wstąpienie do zakonu.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 28
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
