Abp John P. Foley
Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu
GŁOSICIELE EWANGELII. WYPOWIEDŹ W TRAKCIE SYNODU
Rzym, II Kongregacja Synodu, 3 października 1994 r.
Życie konsekrowane zawsze było w Kościele «środkiem przekazu» o dużej sile oddziaływania. Jego siła to — mówiąc po prostu — siła dobrego przykładu.
Niestety, również niewierność wobec dobrowolnie podjętych zobowiązań stanowi zjawisko o dużej sile oddziaływania, co jest zresztą zrozumiałe: zgorszenie wywołane przez niegodne postępowanie czy przez sprzeniewierzenie się ślubom niektórych osób konsekrowanych zamyka wielu ludziom oczy i uszy na orędzie Ewangelii albo wstrząsa wiarą tych, którzy szukają w osobach konsekrowanych inspiracji i przykładu naśladowania Chrystusa.
Tak więc najbardziej nośnym ewangelicznym przesłaniem, jakie można przekazać za pośrednictwem życia konsekrowanego, jest przesłanie autentycznej chrześcijańskiej cnoty, przeżywanej wiernie i heroicznie w odpowiedzi na powołanie Jezusa Chrystusa i na wzór Jego ubóstwa, czystości i posłuszeństwa wobec woli Ojca.
Bez osobistej miłości, wzorowanej na Chrystusie, próby przekazywania orędzia Ewangelii będą — jak powiada św. Paweł — «niczym miedź brzęcząca i cymbał brzmiący».
Jednakże przykład, aby mógł być podziwiany i naśladowany, musi być szeroko znany.
Jeżeli Jezus żąda od nas, byśmy głosili Jego Dobrą Nowinę na dachach i wszystkim narodom, to zadanie to powinni wypełniać przede wszystkim ci, którzy zostali powołani do pełniejszego naśladowania Chrystusa przez życie konsekrowane.
W naszych czasach takie głoszenie winno się odbywać przede wszystkim za pośrednictwem środków społecznego przekazu.
Wszystkie osoby konsekrowane powinny otrzymać przynajmniej podstawową formację w dziedzinie prawidłowego wykorzystania środków przekazu. Opublikowany w 1986 r. dokument Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego: «Wskazania dotyczące formacji przyszłych kapłanów w dziedzinie środków społecznego przekazu» jest pożytecznym narzędziem nie tylko dla seminariów, ale dla wszystkich ośrodków formacyjnych. Dekret soborowy Inter mirifica oraz późniejsze instrukcje duszpasterskie Communio et progressio i Aetatis novae powinny być studiowane we wszystkich domach formacyjnych, przy czym szczególną uwagę należy zwrócić na elementy planu wykorzystania środków przekazu.
Przede wszystkim należy uczyć osoby konsekrowane, jak być rozumnymi odbiorcami mediów. Inteligentne wykorzystanie mediów — gazet i czasopism, radia i telewizji — zgodne z regułą zakonną lub obyczajem, albo — co jeszcze ważniejsze — kontrolowane przez samodyscyplinę opartą na modlitwie, może dostarczyć nie tylko okazji do niezbędnego wypoczynku, ale także istotnych informacji, dodatkowych motywacji dla modlitwy osobistej i wspólnotowej, może pogłębić w nas zrozumienie i solidarność z braćmi i siostrami na całym świecie i oswoić nas ze specyficznym językiem mediów — do czego wzywał Ojciec Święty w encyklice Redemptoris missio. Prawidłowo wykorzystywane środki przekazu mogą służyć wzbogaceniu duchowemu i intelektualnemu, nie muszą zaś wcale i nie powinny być przyczyną rozproszenia czy wręcz zniewolenia.
Po drugie, osoby konsekrowane powinny znać podstawowe techniki przekazu — nie po to, by schlebiać osobistej czy grupowej próżności, ale by szerzyć Ewangelię Jezusa Chrystusa oraz informować o tym, co czynią w Jego imię ci, którzy Go kochają — aby i inni mogli zaznać radości, jakiej nam dane jest doświadczać. Każdy plan duszpasterski we wszystkich wspólnotach życia konsekrowanego powinien uwzględniać zagadnienia społecznego przekazu, tak aby światło Chrystusa było lepiej dostrzegalne we wszystkim, co robimy. Wspólnoty kontemplacyjne powinny w szczególny sposób modlić się za apostolat prowadzony przez środki przekazu oraz za ludzi, którzy w nich pracują.
Po trzecie, niektóre wspólnoty życia konsekrowanego, działając pod wpływem łaski Bożej i w zgodzie ze szczególną intuicją swoich założycieli, specjalizują się w pracy w sferze środków przekazu w Kościele, szerząc Ewangelię za ich pośrednictwem. Przychodzą tu na myśl zwłaszcza wspólnoty wywodzące się z ducha ks. Giacomo Alberione. Jednakże ks. Alberione i jego współpracowniczka, m. Tekla, zdawali sobie sprawę, że autentyczne i skuteczne głoszenie Ewangelii musi wypływać z życia przepełnionego modlitwą i miłością do Chrystusa.
Jest bardzo ważne, aby coraz więcej osób konsekrowanych z wielu wspólnot podejmowało pracę w środkach przekazu jako przedstawiciele Bożej prawdy i głosiciele Chrystusowej Ewangelii. Muszą to oczywiście być ludzie posiadający profesjonalne kwalifikacje w tej dziedzinie, ale zarazem pogrążeni w modlitwie i głęboko przekształceni przez łaskę.
Środki społecznego przekazu należą do czynników najsilniej oddziałujących na współczesny świat. Ich wpływ może być zdecydowanie pozytywny i dobry, jeżeli więcej dobrych ludzi — w tym zwłaszcza osób konsekrowanych, które naśladują przykład Jezusa Chrystusa — zaangażuje się w głoszenie przez środki przekazu tej prawdy, która jedynie zdolna jest nas wyzwolić.
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1995, nr 1 (169) s. 25-26
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
